Overleden

Foto: Lucas van Oort

Een tante van mij overleed dit weekend. Ze was 80 en leed al jaren aan leukemie. De plaats waar ze begraven wordt is bijna drie uur rijden vanuit mijn woonplaats en dat is me te ver – een condoleancekaart met enkele persoonlijke woorden moet volstaan in dit geval. Deze verlegen autist is daar overigens helemaal niet rouwig om….

Er vallen gaten in de familie, heel veel gaten. De dood komt steeds dichterbij. Straks ben ik zelf aan de beurt. Wat gaat het allemaal verschrikkelijk hard! Zo ben je jong, zo een senior. Er zijn nu al een aantal dingen die ik graag nog zou doen, maar die gelet op mijn leeftijd (60+) eigenlijk niet verstandig meer zijn. Een berg beklimmen bijvoorbeeld. Of met rugzak en trekkerstent een lange wandeltocht maken. Die rondreis door Amerika komt er vermoedelijk ook niet meer van.

Afbouwen. Je bouwt eigenlijk af, tegen wil en dank.

Ontkenning. Je wil er niet aan. Blijven leven, blijven dromen, plannen blijven maken. Terwijl je steeds ouder en telkens een beetje gammeler wordt. Erkenning zou veel beter zijn. Overgave. Het zou een heel stuk rust geven. Al blijft het altijd de vraag wat er is achter de horizon van de dood. Hemel, hel, een nieuw begin??

De optelsom van mijn leven is voorlopig een hoop moeite en mislukkingen met daarnaast een paar schaarse lichtpuntjes. De momenten dat ik van waarde mocht zijn voor een ander bijvoorbeeld. Maar te vaak was ik helaas alleen met mezelf bezig, met mijn eigen welbevinden. Door en door egocentrisch, God vergeve me.