Cat Stevens is een hippiezanger die vooral in de seventies succes had. Op een gegeven moment bekeerde hij zich tot de islam en heette toen ineens Yusuf Islam. Tja….
Maar hij maakt nog steeds goede liedjes en onderstaand Pagan Run is daar m.i. een voorbeeld van. Hij zingt in dit nummer dat hij voor zijn bekering leeg en onvervuld was, bezig met vrouwen, met dingen die hem uiteindelijk koud lieten. Maar nu gaat alles beter met hem. Tja….
Hoe kan een mens uit het vrije Westen vrede vinden in zo’n onvrije religie, vraag ik me dan af. Geen idee, maar het liedje is interessant genoeg. Vandaar.
Mijn vrouw kocht laatst een boek bij een kringloopwinkel. Toen ze het thuis opensloeg dwarrelde er een briefje uit. Een briefje uit 1960 (!), over de Wereld-Missiedag van 23 oktober van dat jaar. Op de voorkant staat een foto van een zwarte man, op de achterkant een gebed. Ik laat voor- en achterkant hieronder volgen. Leest u vooral even dat gebed op de achterkant!
Ja, in 1960 was de rassendiscriminatie in Amerika nog echt een ‘hel’ voor zwarte mensen. Geen wonder dat de schrijver van het gebed vraagt om sluik haar en een witte huid.
Sinds 1960 is er veel veranderd, maar discriminatie blijft altijd aanwezig en niet alleen in Amerika. Want als je tot een minderheid behoort of anders bent – zwart, homo, vrouw, christen, moslim, allochtoon – ervaar je telkens weer het wantrouwen en de afwijzing van die grote dominante meerderheid. Zo zit de mensheid nu eenmaal in elkaar. Tragisch genoeg.
Mijn perenboom bloeit, maar de zon weigert te schijnen. Wat heb je aan de lente als het alleen maar bewolkt is??
Poetin is nog steeds niet dood. Dictators overleven vaak alles en iedereen, There is no justice in this world!
Ik heb 30 euro betaald voor een boek van bol.com maar er is niks aan. Ik stuur het terug. Om een boek te vinden dat je hart raakt, is super moeilijk tegenwoordig, ook bij de bieb trouwens. Zijn er geen goeie schrijvers meer??
De opzichter van de gemeente is niet tevreden over het werk van mij en mijn collega’s in de plantsoenen, het moet netter. Nog netter! En ik werk al zo hard! 😦
Zo, nu ik dit met u gedeeld heb, is het tijd voor een lekkere bak koffie. Met iets erbij misschien. In mijn luie stoel, met mijn voeten op het tafeltje voor me. Met de verwarming op standje 21 graden.
Ja, ik heb het slecht, heus waar. Zouden ze in Oekraïne ook mopperen of zijn ze daar te druk met overleven? Net als in heel veel andere landen van de wereld trouwens. Geen tijd voor gemopper, blij zijn met 1 maaltijd per dag. De mensen die het meeste recht hebben om te mopperen, doen dat waarschijnlijk het minste. En vice-versa…..
Goeie ouwe opa uit Jan, Jans en de kinderen. Gouwe strip.
Een lekker liedje van Paul Anka vandaag. Jubilation heet het, oftewel: wees blij, vier feest. Het heeft met Pasen te maken en dat is morgen, vandaar….
De zanger was een tieneridool in de late fifties, schreef de tekst van My Way van Frank Sinatra en is inmiddels 82. Jubilation dateert uit 1972 maar klinkt nog fris.
Daar staat je verstand toch bijna bij stil: ik lees momenteel het boek ‘Ons koloniale verleden in 50 voorwerpen’, dat vorig jaar uitkwam. Een hoofdstukover slavernij in Suriname begint met de volgende zinnen
Voor de omgang met de circa 300.000 Afrikanen die in de loop van ruim twee eeuwen naar de kolonie Suriname zijn vervoerd waren er talloze regels, vastgelegd in ruim elfhonderd wetten. Deze zwarte mensen waren volgen het koloniaal bestuur geen mensen, maar goederen. Kroesvee, zo heetten ze bij het transport. Ze mochten geen Nederlands kennen, geen christen worden en dus niet trouwen, want het huwelijk was een zaak van de kerk.
Kroesvee. 300.000 gedeporteerde Afrikanen werden zo weggezet. Geen mensen, maar vee. Die mag je dan vervolgens on-menselijk behandelen, want het is maar vee. Je mag ze afranselen met een zweep, of erger. Rechteloos.
De twintigste-eeuwse parallel hiervan is misschien de manier waarop de nazi’s joden en zigeuners wegzetten als ‘untermenschen’ en inferieure wezens. Gisteren was het 17 maart. Op die datum in 1942, zo meldde mijn historische scheurkalender, werden in vernietigingskamp Belzec in Polen de eerste gaskamers in gebruik genomen. O gruwel van ontmenselijking…
En wij? Het is de mens eigen om alles wat niet-eigen is, met wantrouwen te bejegenen. Een andere huidskleur, taal, culturele bagage, attitude tegenover Westerse prestatiedwang en meer. Uitsluiting en demonisering van deze mensen zijn de volgende stappen op een escalatieladder naar onrecht en leed. Maar we leren het nooit. Want het zit te diep.
Tom Waits is een vreemde zanger met vaak even vreemde en soms ongenietbare liedjes. Maar Hold On van het album Mule Variations uit 1999 is helemaal ok. Een mooi nummer voor deze zaterdag met een soort positieve boodschap: ‘Hold On’, houd vol, geef niet op, ook al is het moeilijk.
En soms is er simpelweg niet meer dan deze opdracht. c.q. bemoediging. En daar moet je dan op zo’n moment aan vast klampen, als een drenkeling aan een stuk wrakhout….
Het nieuws van vanochtend ontstelde me: na de val van de Oekraïense stad Avdiivka afgelopen weekend zijn waarschijnlijk zo’n duizend Oekraïense soldaten gevangen genomen door de Russen, waarvan volgens de verhalen sommige ter plekke geëxecuteerd zijn…..
En dan Navalny nog. Ik kreeg via de mail een petitie van het onlineplatform Avaaz toegestuurd in de vorm van een soort open brief aan de dode Russische oppositieleider, als protest tegen Poetin en als steuntje in de rug voor wat er nog rest aan Russische oppositie:
Dear Alexei Navalny:“They killed you.
Today, millions of us are weeping with your family and mourning your memory.
Your courage is what dictators fear most, the courage that all dictators fear most, the courage that inspires people to rise up against tyranny.
And for that, you paid a high price: first poisoning, then imprisonment and now death.
Our world is holding its breath as wars rage in Ukraine and the Middle East. Facing these dark times, your legacy will give us strength. We will not look away while our democracies fade.
Rest in power,
People from all across the world”
Ik heb getekend, dat wel, maar geloof eigenlijk niet dat het verder veel zin heeft. Poetin lacht om dit soort dingen…..
Maar mocht je de petitie ook willen tekenen, dan kan dat via de link hieronder
Ondertussen wordt het in mijn achtertuin langzaam lente. Bloeiende krokussen en narcissen in de border, vaste planten die voorzichtig boven de grond komen. Dat is goed nieuws – op microniveau, dat dan weer wel.
Krokussen en kanonnen hier op de dijk, heel symbolisch….
In de kerstvakantie bezocht ik Museum De Waag in Deventer, waar ze een niet onaantrekkelijke collectie oudheden bezaten en een groot schilderij van meester-vervalser Han van Meegeren. Bij de kassa was een klein winkeltje en het was daar dat ik bovenstaand blik Deventerkoek zag staan. Ik heb het meteen gekocht, want het riep een herinnering bij me op aan vroeger, aan mijn opa van vaders kant die als ingezetene van Deventer zijn hele werkzame leven bij deze werkgever zijn brood verdiende.
Hard werken en niet al te veel verdienen, ziedaar een mensenleven in die tijd. Met daarbij een volkstuintje in de schaarse vrije uren voor gratis groenten. Een baas was toen nog een baas – als mijn vader zaliger een der directeuren buiten op straat tegenkwam, was hij verplicht eerbiedig te groeten als zoon van een werknemer, zo ging dat toen.
Bussink is trouwens al geruime tijd geleden overgenomen door ‘Continental Bakeries’, een groot bedrijf dat zich afficheert met de slogan ‘Creating affordable daily moments of goodness and delight. Nou nou 🙂
Maar zo kan zo’n simpel voorwerp de voorbije tijd terugroepen, een gegeven dat mij deed denken aan de schrijver Marcel Proust en diens legendarische Madeleine cakejes. Want bij Proust werd de herinnering getriggerd door de smaak van een cakeje dat hij op een gegeven moment in lindebloesemthee doopt:
‘Die smaak, dat was de smaak van het stukje madeleine cake dat mijn tante Léonie me in Combray op zondagmorgen (want dan kwam ik vóór de mis niet buiten), wanneer ik haar ging begroeten in haar kamer, altijd aanbood na het in haar thee of kruidenthee te hebben gedoopt. ‘
Herinneringen die opgeroepen worden door een smaak, een geur, of in mijn geval een visuele herkenning, een blikje met koek in een museumwinkel. Vroeger is nu, het gaat nooit echt voorbij, zo lijkt het op zo’n moment. Al is Opa al lang geleden overleden….
Mijn hele leven heb ik op een kwellende en vreugdeloze manier geworsteld met mijn relatie tot God. Geloof, gebrek aan geloof, straf, genade en verwerping waren voor mij reële en hoogst belangrijke zaken. Mijn gebeden stonken naar angst, smeekbeden, vertrouwen, walging en wanhoop. God sprak, God zweeg. Keer uw gezicht niet van mij af.
Ingmar Bergman in zijn autobiografie Laterna magica. Geciteerd door Gerrit Jan Zwier in Boom in een winters bos.
Bovenstaand schilderij van Floris Arntzenius, getiteld Het lucifermeisje maakt deel uit van de tentoonstelling en trof me. Het verbeeld een gehandicapt kind dat staande bij de ingang van de Haagse Passage doosjes lucifers verkoopt. Het schilderij dateert uit 1890. Haar gezicht spreekt boekdelen, haar hele lichaamstaal ademt moeite en ongemak. Een kind dat moet werken voor de kost, wellicht dag in, dag uit….
Het leven moet hard geweest zijn in die tijd voor kinderen. Veel ‘werken’ en ‘overleven’ en minder ‘spelen’, denk ik. Dat zie je ook op andere schilderijen op de expositie: twee jongens die even uitrusten van het manden vlechten en een jongen die koeien weidt. Het zijn waardevolle tijdsbeelden, al geldt voor de meesters van de Haagse School dat het die vooral om het mooie plaatje ging en veel minder om het verhaal. Armoede en kinderarbeid hoorden er gewoon bij in die tijd, niks bijzonders eigenlijk. Maar wij kijken gelukkig!! met andere ogen naar dit soort plaatjes….
Overigens komt het ‘spelen’ uit de titel van de tentoonstelling wel degelijk tot zijn recht op andere schilderijen, waarop sommige schilders hun eigen kinderen vereeuwigden terwijl die opgaan in hun spel.
De tentoonstelling in Panorama Mesdag is nog te zien tot half mei van dit jaar. Meer informatie onder de link in de eerste alinea van deze blogpost.
Het Verscholen Dorp in de bossen bij Vierhouten op de Veluwe is een herinnering aan een verschrikkelijke tijd, een tijd dat waanzin heerste en mensen van joodse afkomst voor hun leven moesten vrezen. Bijna niet meer voor te stellen, al weer zo lang geleden, die Tweede Wereldoorlog, maar het is allemaal echt gebeurd.
In die oorlog leefden diep in de bossen op deze plek 80 – 100 mensen: joden, arbeiders die tewerkstelling in Duitsland wilden ontlopen, de piloot van een neergestort Brits vliegtuig en meer. Ze leefden verdeeld over 4 bospercelen in half-ondergronds gebouwde hutten en werden door de bevolking van omliggende dorpen voorzien van voedsel, medicijnen en wat er nog meer nodig was.
Het ging mis toen het dorp ontdekt werd door enkele SS’ers. De meeste bewoners wisten te vluchten, maar 8 mensen werden gepakt en in de directe omgeving gefusilleerd.
Heden ten dage liggen er op de plek van het dorp 3 nagebouwde hutten, die de herinnering aan dit gebeuren levend houden. Een grote zwerfkei vermeld de namen van de dappere mensen die betrokken waren bij de oprichting en het in stand houden van het Verscholen Dorp. Een eind verderop is een monumentje voor de 8 gefusilleerden.
Vrouwlief en ik waren er gisteren. Het was nat in het bos. Er stond ook water binnen in de hutten. Wat een plek, wat een tijd. En dat alles vanwege 1 man, 1 Oostenrijker met een obsessieve haat tegen joden en een mislukte carrière als kunstschilder….
Hitler was als baby gedoopt ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, Amen’. Voortbestemd voor een ander, beter leven, maar ingehaald door de omstandigheden, door eigen verkeerde beslissingen en een verbitterd gemoed. Een dwaze romanticus die dweepte met patriottisme en rassenleer. En daarmee een wereldoorlog ontketende. Om nooit te vergeten. En voor dat laatste is ook deze herinneringsplek nuttig.
Vrouwlief en ik waren deze week, zo vlak voor kerst, in een hospice waar een man van 95 op zijn einde lag te wachten. Hij lag daar veelal alleen: een dochter kwam twee keer per week langs, een zoon maar heel af en toe. Wel kwam de thuishulp uit zijn vroegere woning hem regelmatig verzorgen. De laatste volkomen belangeloos, geheel vrijwillig – zulke engelen bestaan nog…..
Toen we zijn kamer in het hospice binnenkwamen, rook ik de geur van ouderdom en afbraak. Daarna zag ik een bed met daarin een man met de dood in het gezicht. Zijn hoofd werd ondersteund door kussens, hij ademde moeizaam, rochelend soms, met de ogen half geloken, een drinkglas met rietje in een benige hand geklemd. Bij het bed zat zijn dochter, een vrouw van achter in de zestig met een verstandelijke beperking.
Mijn vrouw boog zich over het bed en probeerde contact te maken. Hij reageerde flauwtjes. Verder viel er weinig te zeggen. In het aangezicht van de dood klinken alle woorden hol. We pakten een stoel en kregen koffie van een vriendelijke mevrouw van het hospice. We praatten wat met de dochter om de stilte te breken en de tijd door te komen. Ik zag een foto op het buffet staan van de man met zijn gezin in betere dagen. Vergane glorie, vergane tijd.
Na een minuut of twintig kwam de thuishulp de kamer binnen, wat een goede gelegenheid voor ons was om plaats te maken. Mijn vrouw nam afscheid van de man in het bed terwijl ik mijn jas aantrok. We werden bedankt door de thuishulp en door het personeel van het hospice.
Buiten gekomen haalden we opgelucht adem, met een scherp bewustzijn, heel eventjes, hoe waardevol het leven is. En we verzochten de dood deemoedig om nog lang bij ons weg te blijven, heel lang…..
Naschrift: de man van 95 overleed op zondag 24 december, vroeg in de ochtend.
Ik zag een tijdje terug de documentaire Speed of Happiness op zondagmiddag bij de Boeddhistische Omroep. Het ging niet over boeddhisme trouwens, maar over onthaasten in Japan.
In een natuurgebied ergens op het Japanse platteland waar geen auto’s kunnen komen, regelen pakketbezorgers te voet de aanvoer van levensmiddelen en andere noodzakelijke spullen. De docu volgt twee van deze mensen gedurende een heel seizoen. Het levert een heerlijk rustig programma op zonder stress en zonder drukte – al zijn de pakketten die ze torsen soms best zwaar. Maar het is een andere wereld bedoel ik eigenlijk, een andere cultuur bijna dan de hustle en bustle van onze eigen wereld. Fijn om naar te kijken op een verloren zondagmiddag 🙂 .
Het programma is via onderstaande link nog terug te kijken op NPO Start.
Even zwijmelen op deze kille en regenachtige zondag, met de Ierse bard Finbar Furey. Denk aan Leonard Cohen, maar dan op z’n Iers. Iets met maanlicht, rozen en een goed glas. Het klopt allemaal. Blokfluit, snaarinstrumenten en een piano. En een mooi oude stem. Wijsheid komt met de jaren misschien.
De dag is pas een paar uur oud en ik heb alweer genoeg stress gehad voor het hele etmaal!
** ik kreeg verleden week van mijn baas een bosmaaier om onkruid op bestratingen, langs paaltjes e.d. te kunnen maaien. Heel handig, maar het draad in de maaikop moet je regelmatig aanvullen en ik ben super-onhandig 😦 . Een collega heeft het inmiddels twee keer voorgedaan en ik heb het vanochtend op mijn vrije dag zelf thuis geprobeerd – hetgeen dus niet zonder moeite ging…..
** ik wilde op de computer een boek reserveren bij de bieb en kreeg toen de mededeling dat ik eerst mijn ‘openstaande financiële posten’ moest betalen. Toen ik dat probeerde, kreeg ik te maken met een storing bij de ING-bank…..
** mijn mobiele telefoon laadt niet meer op, vermoedelijk is de accu stuk. Toen ik een nieuwe wilde bestellen bij een webshop, kreeg ik te maken met een weigerachtig keuzemenu…
** toen het bestellen van de accu uiteindelijk wel gelukt was en ik meedeelde aan mijn echtgenote, kreeg ik een boze reactie van haar. ‘Je had veel beter gelijk een nieuwe telefoon kunnen bestellen, deze is al drie jaar oud, bla, bla, bla…… 😦
Veel dingen op deze aarde gaan niet zonder moeite en leveren daarmee stress op. Zegt dit iets over een oertijd waarin moeiten en stress niet bestonden?? Een paradijs??
Reageren? Klik op de titel van dit bericht en scroll naar onderen!
De hebzucht en de jaloezie zijn prima, want vullen onze eenzaamheid met lust. Hier is de Bijenkorf en daar de Hema en straks de dood voor de noodzakelijke rust.
Bovenstaand ‘Wijsgerig gedicht’ is van Heere Heeresma, een in 2011 overleden schrijver en dichter. Geboren in 1932 in Amsterdam als zoon van een theoloog; een man die als kind in de oorlog zijn vader en zijn joodse speelkameraadjes verloor en daardoor (vermoedelijk) getekend werd voor het leven.
Het gedichtje hierboven leest op het eerste gezicht nogal cynisch misschien, maar bevat natuurlijk wel een belangrijke waarheid over ons, materialistische, consumerende Westerlingen. Dat ‘cynische met een diepere laag’ is wellicht kenmerkend voor Heere Heeresma. In mijn jeugdjaren las ik van deze schrijver Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp en dat is eigenlijk net zo.
Ik kom hierop omdat een aantal dagen geleden de publieke omroep de documentaire En de naam is Heeresma opnieuw uitzond. In de docu ontmoet de biograaf van de schrijver, Anton de Goede, zijn zoon Heere jr en zijn dochter Marijne. Hieronder de teaser van de docu, de hele documentaire is nog wel terug te kijken via ‘Uitzending Gemist’ of soortgelijk kanaal.
In de docu wordt duidelijk hoe de schrijver zijn levenspijn verborg achter satire, spot en cynisme. En hoe hij probeerde de pijn te verdoven met drank, iets dat hem zijn huwelijk kostte. En hoe hij een vreemde bleef voor zijn dochter Marijne, die op haar beurt hierdoor getekend werd voor het leven. Zo vader, zo dochter, dit soort dingen werken door en de last van je jeugd draag je vaak de rest van je leven met je mee.
De boeken van schrijver Heere Heeresma werden in mijn jonge jaren veel gelezen maar zijn nu bij het grote publiek niet meer bekend. Zo gaat dat met boeken en schrijvers, de dood haalt ze in! Net als u en ik trouwens…..
In deze vakantietijd kun je van alles verwachten in ons dorp aan zee. Zoals auto’s met een Zwitsers kenteken bijvoorbeeld, waarvan ik er dezer dagen enkele bespeurde. Auto’s van bergbewoners dus die de verbijsterende platheid van ons regenachtige landje hebben opgezocht omdat ze iets totaal anders wilden zien dan ze gewend waren te zien.
Want als je te midden van besneeuwde hoogten bent opgegroeid en niets anders kent dan dat, verlang je naar een nieuwe, andere realiteit. Verlang je naar een land waar je horizon niet beperkt wordt door een voor je oprijzende vierduizender, maar waar je ver weg kunt kijken, richting een einder die hemel en aarde met elkaar lijkt te verbinden.
Maar als die Zwitser eenmaal is wedergekeerd op zijn eigen stek, zal hij zich wellicht verbazen over de auto’s met Nederlands kenteken die hij soms ziet rondrijden in zijn eigen met houten huizen gestoffeerde dorp aan de voet van een bergmeer. Maar in de vakantietijd kun je van alles verwachten natuurlijk 🙂
O Heer, verberg U niet voor mij (Liedboek 2013, gezang 944)
O Heer, verberg U niet voor mij, wanneer ik mij verberg voor U. Gij weet het, ik ben bang voor U, ontwijk U en verlang naar U. O ga niet aan mijn hart voorbij.
En wees niet toornig over mij, wanneer ik U geen liefde bied. Ik noem U, maar ik ken U niet, ik buig mij, maar ik ben het niet en mijn gebed is tegen mij.
Spreek zelf in mij het rechte woord. Zo vaak ik woorden voor U vond, heb ik mij in mijn woord vermomd. Nu wacht ik tot Gij zelve komt en spreekt, zodat uw knecht het hoort.
Heer, roep mij als uw dwalend schaap, dat U niet zoekt en U niet vindt. Geef mij, als een die Gij bemint, geef, dat ik als uw eigen kind uw stem mag horen in mijn slaap.
Hieronder een gouwe ouwe voor de lezer van deze blog die zich de Seventies nog herinnert: Against the wind van Bob Seger.
Met een tekst die iets te zeggen heeft en bij mij een stukje herkenning oproept, dit in tegenstelling tot veel liedjes van tegenwoordig die alleen maar leegte oproepen. Tenminste dat is de indruk van deze redelijk oude blogger als ie zijn radio aanzet in de auto.
Maar ja, wellicht zal de jongere generatie dit juist als een teken van ouderdom zien – je wordt oud man, verdwijn alsjeblieft, de wereld behoort nu ons toe! – en dan hebben ze nog niet eens helemaal ongelijk, want mijn leeftijdscategorie (60+) is langzaam maar zeker aan het uitsterven. Kanker, hartfalen of gewoon ouderdom: God en/of de natuur zorgt ervoor dat we plaats maken voor de generatie na ons. En zo hoort het ook, want het zou anders veel te vol worden op deze planeet Aarde.
Zwerfhond 