Hemelvaartsdag

Een man die ‘ten hemel vaart’ vanaf een heuveltop bij Jeruzalem, zo’n 2000 jaar geleden. Is het echt gebeurd?? En: waar is die hemel dan precies??

Er is een hoop geloof voor nodig om dit te kunnen aanvaarden. Aan de andere kant: hebben die evangelie-schrijvers het allemaal uit hun duim gezogen? En met welk doel dan?

Honderden jaren eerder voer de profeet Elia met een ‘vurige wagen’ ten hemel op. Zangeres Chi Coltrane had er een liedje over – Go like Eliah, een dikke hit ergens in de seventies. Hemelvaartsdag avant la lettre, zou je kunnen zeggen.

Ondertussen draait de wereld gewoon door. En worden studenten die zich boos maken over het geweld in Gaza ‘gewoon’ hardhandig verwijderd door de politie van de universiteitsterreinen. Alsof ze geen punt hebben. En geen enkel recht om hun punt door dit soort acties duidelijk te maken. Dat recht hebben ze volgens mij wel degelijk. Want zonder dit soort acties luistert er bijna niemand.

En de vroegere GroenLinks leider Halsema heeft nu ineens een andere pet op en reageert regentesk op de studentenacties in de hoofdstad. Ze is haar eigen verleden vergeten blijkbaar. Zo gaat dat soms.

Naschrift: op het moment van schrijven was ik nog niet op de hoogte van de vernielingen  die de studenten aangericht hadden – huizen beklad met grafitti, klinkers uit de straat getrokken….en dat ze ammoniak gooiden naar agenten is helemaal schandalig natuurlijk!

Dat zet het wel in een heel ander daglicht.  Actievoeren mag, maar dan zonder geweld!

Een fijn boek

Mijn leven in een verdwijnend landschap van de Brit Patrick Laurie gaat over een amateurbioloog die een oude boerderij koopt in Galloway in Zuid-West Schotland en, met vallen en opstaan, probeert op de oude, traditionele manier te boeren. In de hoop dat de wulpen, die vroeger algemeen waren in dit gebied, terug zullen komen.

Maar de kuikens die het ene broedpaar wulpen dat uiteindelijk terugkomt produceert, worden opgevreten door een vos. En de praktijk is ook in andere opzichten weerbarstiger dan gedroomd. Het boek beschrijft de strijd, het zweet, de bloedblaren, het gepruts aan kapotte machines, de kou, de regen en de donkerte in herfst en winter. En het onbegrip van collega-boeren voor wie alles groter, sneller en meer moet zijn.

Aan de andere kant is er ook de euforie als in de zomer met man en macht het hooi binnengehaald wordt. En de schoonheid van de natuur op en rond de boerderij. De jonge boerenzwaluwen die uitvliegen, de vleermuizen die verschijnen bij het vallen van de nacht. De voldoening als de haver op het land staat te rijpen, de kneutjes en andere vogeltjes die beschutting vinden in een haverveld.

De taal die de auteur gebruikt om dingen te duiden, is niet altijd even begrijpelijk voor mij. Dit gezegd zijnde, is Mijn leven in een verdwijnend landschap verder een heel fijn boek. Over wat we kwijtgeraakt zijn in de moderne tijd. Het prijskaartje dat aan onze verkregen welvaart hangt.

En hoe mooi het zou kunnen zijn om het stedelijk gebied achter ons te laten en naar het platteland te verhuizen. Voor zover er ergens in Nederland nog de rust van het platteland te vinden is, natuurlijk. Want wat voor Galloway geldt, is op dit kleine drukke landje nog veel meer van toepassing – de oude cultuurlandschappen verdwijnen, Nederland wordt uiteindelijk 1 groot stedelijk gebied.

Mopper (1)

de moppersmurf…..

Mijn perenboom bloeit, maar de zon weigert te schijnen. Wat heb je aan de lente als het alleen maar bewolkt is??

Poetin is nog steeds niet dood. Dictators overleven vaak alles en iedereen, There is no justice in this world!

Ik heb 30 euro betaald voor een boek van bol.com maar er is niks aan. Ik stuur het terug. Om een boek te vinden dat je hart raakt, is super moeilijk tegenwoordig, ook bij de bieb trouwens. Zijn er geen goeie schrijvers meer??

De opzichter van de gemeente is niet tevreden over het werk van mij en mijn collega’s in de plantsoenen, het moet netter. Nog netter! En ik werk al zo hard! 😦

Zo, nu ik dit met u gedeeld heb, is het tijd voor een lekkere bak koffie. Met iets erbij misschien. In mijn luie stoel, met mijn voeten op het tafeltje voor me. Met de verwarming op standje 21 graden.

Ja, ik heb het slecht, heus waar. Zouden ze in Oekraïne ook mopperen of zijn ze daar te druk met overleven? Net als in heel veel andere landen van de wereld trouwens. Geen tijd voor gemopper, blij zijn met 1 maaltijd per dag. De mensen die het meeste recht hebben om te mopperen, doen dat waarschijnlijk het minste. En vice-versa…..

Goeie ouwe opa uit Jan, Jans en de kinderen. Gouwe strip.

‘Kroesvee’

Daar staat je verstand toch bijna bij stil: ik lees momenteel het boek ‘Ons koloniale verleden in 50 voorwerpen’, dat vorig jaar uitkwam. Een hoofdstuk over slavernij in Suriname begint met de volgende zinnen

Voor de omgang met de circa 300.000 Afrikanen die in de loop van ruim twee eeuwen naar de kolonie Suriname zijn vervoerd waren er talloze regels, vastgelegd in ruim elfhonderd wetten. Deze zwarte mensen waren volgen het koloniaal bestuur geen mensen, maar goederen.  Kroesvee, zo heetten ze bij het transport.  Ze mochten geen Nederlands kennen, geen christen worden en dus niet trouwen, want het huwelijk was een zaak van de kerk.

Kroesvee. 300.000 gedeporteerde Afrikanen werden zo weggezet.  Geen mensen,  maar vee. Die mag je dan vervolgens on-menselijk behandelen, want het is maar vee. Je mag ze afranselen met een zweep, of erger. Rechteloos.

De twintigste-eeuwse parallel hiervan is misschien de manier waarop de nazi’s joden en zigeuners wegzetten als ‘untermenschen’ en inferieure wezens. 
Gisteren was het 17 maart. Op die datum in 1942, zo meldde mijn historische scheurkalender,  werden in vernietigingskamp Belzec in Polen de eerste gaskamers in gebruik genomen.  O gruwel van ontmenselijking…

En wij? Het is de mens eigen om alles wat niet-eigen is, met wantrouwen te bejegenen.  Een andere huidskleur, taal, culturele bagage, attitude tegenover Westerse prestatiedwang en meer. Uitsluiting en demonisering van deze mensen zijn de volgende stappen op een escalatieladder naar onrecht en leed. Maar we leren het nooit. Want het zit te diep.

Nieuws – slecht en (een beetje) goed

Het nieuws van vanochtend ontstelde me: na de val van de Oekraïense stad Avdiivka afgelopen weekend zijn waarschijnlijk zo’n duizend Oekraïense soldaten gevangen genomen door de Russen, waarvan volgens de verhalen sommige ter plekke geëxecuteerd zijn…..

En dan Navalny nog. Ik kreeg via de mail een petitie van het onlineplatform Avaaz toegestuurd in de vorm van een soort open brief aan de dode Russische oppositieleider, als protest tegen Poetin en als steuntje in de rug voor wat er nog rest aan Russische oppositie:

Dear Alexei Navalny:“They killed you.

Today, millions of us are weeping with your family and mourning your memory.

Your courage is what dictators fear most, the courage that all dictators fear most, the courage that inspires people to rise up against tyranny.

And for that, you paid a high price: first poisoning, then imprisonment and now death.

Our world is holding its breath as wars rage in Ukraine and the Middle East. Facing these dark times, your legacy will give us strength. We will not look away while our democracies fade.

Rest in power,

People from all across the world”

Ik heb getekend, dat wel, maar geloof eigenlijk niet dat het verder veel zin heeft. Poetin lacht om dit soort dingen…..

Maar mocht je de petitie ook willen tekenen, dan kan dat via de link hieronder

Petitie Navalny

Ondertussen wordt het in mijn achtertuin langzaam lente. Bloeiende krokussen en narcissen in de border, vaste planten die voorzichtig boven de grond komen. Dat is goed nieuws – op microniveau, dat dan weer wel.

Krokussen en kanonnen hier op de dijk, heel symbolisch….

Bussink Deventer koek

In de kerstvakantie bezocht ik Museum De Waag in Deventer, waar ze een niet onaantrekkelijke collectie oudheden bezaten en een groot schilderij van meester-vervalser Han van Meegeren. Bij de kassa was een klein winkeltje en het was daar dat ik bovenstaand blik Deventerkoek zag staan. Ik heb het meteen gekocht, want het riep een herinnering bij me op aan vroeger, aan mijn opa van vaders kant die als ingezetene van Deventer zijn hele werkzame leven bij deze werkgever zijn brood verdiende.

Hard werken en niet al te veel verdienen, ziedaar een mensenleven in die tijd. Met daarbij een volkstuintje in de schaarse vrije uren voor gratis groenten. Een baas was toen nog een baas – als mijn vader zaliger een der directeuren buiten op straat tegenkwam, was hij verplicht eerbiedig te groeten als zoon van een werknemer, zo ging dat toen.

Bussink is trouwens al geruime tijd geleden overgenomen door ‘Continental Bakeries’, een groot bedrijf dat zich afficheert met de slogan ‘Creating affordable daily moments of goodness and delight. Nou nou 🙂

Maar zo kan zo’n simpel voorwerp de voorbije tijd terugroepen, een gegeven dat mij deed denken aan de schrijver Marcel Proust en diens legendarische Madeleine cakejes. Want bij Proust werd de herinnering getriggerd door de smaak van een cakeje dat hij op een gegeven moment in lindebloesemthee doopt:

‘Die smaak, dat was de smaak van het stukje madeleine cake dat mijn tante Léonie me in Combray op zondagmorgen (want dan kwam ik vóór de mis niet buiten), wanneer ik haar ging begroeten in haar kamer, altijd aanbood na het in haar thee of kruidenthee te hebben gedoopt. ‘

Herinneringen die opgeroepen worden door een smaak, een geur, of in mijn geval een visuele herkenning, een blikje met koek in een museumwinkel.
Vroeger is nu, het gaat nooit echt voorbij, zo lijkt het op zo’n moment. Al is Opa al lang geleden overleden….

Kinderen in de kunst

Floris Arntzenius – Het lucifermeisje, 1890

In de NRC van vandaag staat een artikel over een tentoonstelling in Panorama Mesdag in Den Haag, getiteld Kinderen van de Haagse School, Spelen, werken, overleven.

Bovenstaand schilderij van Floris Arntzenius, getiteld Het lucifermeisje maakt deel uit van de tentoonstelling en trof me. Het verbeeld een gehandicapt kind dat staande bij de ingang van de Haagse Passage doosjes lucifers verkoopt. Het schilderij dateert uit 1890. Haar gezicht spreekt boekdelen, haar hele lichaamstaal ademt moeite en ongemak. Een kind dat moet werken voor de kost, wellicht dag in, dag uit….

Het leven moet hard geweest zijn in die tijd voor kinderen. Veel ‘werken’ en ‘overleven’ en minder ‘spelen’, denk ik. Dat zie je ook op andere schilderijen op de expositie: twee jongens die even uitrusten van het manden vlechten en een jongen die koeien weidt. Het zijn waardevolle tijdsbeelden, al geldt voor de meesters van de Haagse School dat het die vooral om het mooie plaatje ging en veel minder om het verhaal. Armoede en kinderarbeid hoorden er gewoon bij in die tijd, niks bijzonders eigenlijk. Maar wij kijken gelukkig!! met andere ogen naar dit soort plaatjes….

Overigens komt het ‘spelen’ uit de titel van de tentoonstelling wel degelijk tot zijn recht op andere schilderijen, waarop sommige schilders hun eigen kinderen vereeuwigden terwijl die opgaan in hun spel.

De tentoonstelling in Panorama Mesdag is nog te zien tot half mei van dit jaar. Meer informatie onder de link in de eerste alinea van deze blogpost.

Een heerlijk boek

Naporra’s Omweg van Roelof van Gelder is een heerlijk boek voor een ieder die geïnteresseerd is in de geschiedenis van ons land en in levensverhalen van mensen uit vroeger tijd.

In het kort: een jongeman uit Oost-Pruisen, Gregor Naporra, reist halverwege de achttiende eeuw naar Amsterdam en monstert daar aan op een VOC-schip met bestemming Nederlands-Indië. Als hij jaren later veilig terug is gekeerd in Nederland schrijft hij zijn levensverhaal op en laat het publiceren. Het manuscript vindt uiteindelijk zijn weg naar een archief, raakt in vergetelheid maar wordt in de twintigste eeuw terug gevonden door Roelof van Gelder, die het bewerkt tot het boek Naporra’s Omweg.

Het boek, dat in 2003 voor het eerst uitkwam, biedt een schat aan informatie over het leven in de achttiende eeuw – de omstandigheden op het platteland in Oost-Pruisen waar Naporra opgroeit, de dynamiek van het leven in het bruisende Amsterdam, de vaak zware en mensonterende leefsituatie aan boord van de VOC-schepen en tot slot de misere in Nederlands-Indië waar het hete klimaat en besmettelijke ziekten hun tol eisten van de Nederlanders.

Van Gelder kan boeiend schrijven en lardeert zijn verhaal met allerlei details waardoor voor de lezer de tijd waarover hij schrijft gaat leven. Zoals gezegd: een heerlijk boek!

Roelof van Gelder – Naporra’s Omweg, 525 bladzijden, uitgeverij Atlas, 2003- Nog verkrijgbaar bij bol.com en De Slegte, of te leen bij de bibliotheek.

Ter herinnering

Het Verscholen Dorp in de bossen bij Vierhouten op de Veluwe is een herinnering aan een verschrikkelijke tijd, een tijd dat waanzin heerste en mensen van joodse afkomst voor hun leven moesten vrezen. Bijna niet meer voor te stellen, al weer zo lang geleden, die Tweede Wereldoorlog, maar het is allemaal echt gebeurd.

In die oorlog leefden diep in de bossen op deze plek 80 – 100 mensen: joden, arbeiders die tewerkstelling in Duitsland wilden ontlopen, de piloot van een neergestort Brits vliegtuig en meer. Ze leefden verdeeld over 4 bospercelen in half-ondergronds gebouwde hutten en werden door de bevolking van omliggende dorpen voorzien van voedsel, medicijnen en wat er nog meer nodig was.

Het ging mis toen het dorp ontdekt werd door enkele SS’ers. De meeste bewoners wisten te vluchten, maar 8 mensen werden gepakt en in de directe omgeving gefusilleerd.

Heden ten dage liggen er op de plek van het dorp 3 nagebouwde hutten, die de herinnering aan dit gebeuren levend houden. Een grote zwerfkei vermeld de namen van de dappere mensen die betrokken waren bij de oprichting en het in stand houden van het Verscholen Dorp. Een eind verderop is een monumentje voor de 8 gefusilleerden.

Vrouwlief en ik waren er gisteren. Het was nat in het bos. Er stond ook water binnen in de hutten. Wat een plek, wat een tijd. En dat alles vanwege 1 man, 1 Oostenrijker met een obsessieve haat tegen joden en een mislukte carrière als kunstschilder….

Hitler was als baby gedoopt ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, Amen’. Voortbestemd voor een ander, beter leven, maar ingehaald door de omstandigheden, door eigen verkeerde beslissingen en een verbitterd gemoed. Een dwaze romanticus die dweepte met patriottisme en rassenleer. En daarmee een wereldoorlog ontketende. Om nooit te vergeten. En voor dat laatste is ook deze herinneringsplek nuttig.

Onthaasten in Japan

Ik zag een tijdje terug de documentaire Speed of Happiness op zondagmiddag bij de Boeddhistische Omroep. Het ging niet over boeddhisme trouwens, maar over onthaasten in Japan.

In een natuurgebied ergens op het Japanse platteland waar geen auto’s kunnen komen, regelen pakketbezorgers te voet de aanvoer van levensmiddelen en andere noodzakelijke spullen. De docu volgt twee van deze mensen gedurende een heel seizoen. Het levert een heerlijk rustig programma op zonder stress en zonder drukte – al zijn de pakketten die ze torsen soms best zwaar. Maar het is een andere wereld bedoel ik eigenlijk, een andere cultuur bijna dan de hustle en bustle van onze eigen wereld. Fijn om naar te kijken op een verloren zondagmiddag 🙂 .

Het programma is via onderstaande link nog terug te kijken op NPO Start.

https://npo.nl/start/serie/de-boeddhistische-blik/seizoen-19/de-boeddhistische-blik-speed-of-happiness/afspelen?at_campaign=npostart_player&at_channel=npostart&at_creation=share-link&at_detail_placement=&at_format=share_button;;0_0&at_general_placement=serie||de-boeddhistische-blik||seizoen-19||de-boeddhistische-blik-speed-of-happiness&at_medium=display&at_variant=organic

Als dat eens waar mocht worden!

Als dat eens waar mocht worden! Vrede, ultieme vrede. Geen wapens meer, geen geweld, geen bloedvergieten. De profeet Jesaja zag het 3000 jaar geleden al in een visioen, maar het is nog steeds geen werkelijkheid.

Poetin sluit vrede met Zelensky,
Israël en Hamas worden het eens over een tweestaten-oplossing,
Stammen, clans en volkeren in de hele wereld begraven hun strijdbijlen en staan elkaar niet meer naar het leven,
De door-en-door-corrupte machthebbers in Afrika beloven beterschap en gebruiken hun geld alleen nog maar tot welzijn van hun volk.

Huiselijk geweld bestaat niet meer, iedereen behandelt zijn huisgenoten met respect,
Kunstvlees wordt de norm, de bio-industrie wordt afgeschaft, dieren zijn weer gewoon dier.

Rest allen nog het gegeven dat dieren elkaar ook onderling bejagen en afslachten, wat doen we daarmee??

Scheurkalender

Na de Roots natuurkalender die dit hele jaar 2023 ons kleinste kamertje siert, is het vanaf 1 januari volgend jaar tijd voor iets anders: een scheurkalender over geschiedenis.

De Historische Scheurkalender van Historisch Nieuwsblad is voor iedere in geschiedenis geïnteresseerde leek een goede keuze, met elke dag een weetje of een vraag over de wereldgeschiedenis.

Op de omslag zie ik *Oscar Wilde, * de scheve toren van Pisa,*de Mona Lisa, * Plato (?), *Bach, *George Washington (?), *Anne Frank, *Prinses Diana, *Jezus Christus, *Vincent van Gogh – en nog een paar anderen die ik zo 1 2 3 niet kan thuisbrengen. Misschien weet u het, lezer??

Een gemeleerd gezelschap, een gevarieerde inhoud. ‘Gemeleerd’ schrijf je trouwens iets anders, met een dakje op de eerste ‘e’, maar ik kan op mijn toetsenbord dat dakje nergens vinden 😦 .

Hoe dan ook: deze scheurkalender is verkrijgbaar in de boekhandel of bij bol.com voor een redelijk bedrag. Voor een jaar lang scheurplezier 🙂

Wapenstilstand

13.000 doden in Gaza, waarvan bijna de helft kinderen….al die verwoeste levens en gebroken harten; onvoorstelbaar eigenlijk, maar het is realiteit.

Ik zag een foto van twee Palestijnse moeders die het lijk van hun kind in hun armen houden, het wiegen, een laatste keer toespreken. Wat een treurnis, even later zal het kind van hun af genomen worden voor altijd. Een gat in de grond, aarde erover en het is weg. Maar de leegte blijft.

En nu komt er een wapenstilstand van 4 dagen…..tussen twee vijanden die allebei schuldig zijn. Hamas vanwege de nietsontziende wijze waarop ze aan het begin van deze oorlog onschuldige burgers vermoord hebben. En Israël vanwege de nietsontziende reactie daarop.

Volgens mij had Amerika veel meer kunnen bereiken dat dit. Maar volgend jaar zijn er verkiezingen in Amerika en Biden heeft de stemmen van Amerikaanse joden hard nodig om herkozen te worden. Dus hij durft Israël niet hard aan te pakken. En is daarmee mede-verantwoordelijk voor de ontstane situatie.

Winterslaap

Foto door Julia Barrantes op Pexels.com

Dat zou bij mensen ook moeten kunnen: in de herfst in winterslaap gaan tot de lente….gewoon een donker, goed-geïsoleerd hol opzoeken, je winterslaapzak mee, wat eten en drinken voor het geval je tussendoor even wakker wordt, een goede matras – en dan maar pitten.

En misschien is dan de volgende lente de oorlog in Gaza wel voorbij en is Poetin bij zinnen gekomen. En Omtzigt de nieuwe premier die de problemen voortvarend aanpakt. En de merels zingen dan weer, de zon krijgt kracht en de bloembollen die ik gepoot heb schieten uit de grond….

Maar nee, ik moet die herfst en winter gewoon uitzingen met mijn kouwelijke lijf. Geen ontkomen aan 😦

Vanochtend de laatste stoofperen geplukt – voordat ze eraf waaien en bij hun val op de grond beschadigen.
Ga zo de coronaprik even halen, het is gratis. Verder geen nieuws.

Over de dingen die je raken is het vaak moeilijk bloggen, merk ik telkens weer. Sommige dingen zijn onuitspreekbaar. Of weinig populair bij anderen. En je wilt ook geen klager zijn. Dus. Enfin. Ik blijf het proberen, dat wel.

Wilde wingerd

De wilde wingerd tegen de zijmuur van mijn schuurtje kleurt weer geel, ten teken dat er opnieuw een tuinseizoen voorbij is. En dat het einde van het jaar nadert.

De cyclus van de seizoenen, elk jaar weer. Duidelijk aangewezen door die klimplant in mijn tuin. Hij verkleurt mooi en da’s dan nog iets wat dit seizoen de moeite waard maakt 😦
Voor het overige is het kommer en kwel: de regen die maar niet ophoudt, de kilte, de wind, de donkerte, de grauwheid…..een mens moet dankbaar zijn voor wat hij heeft natuurlijk, zeker in vergelijking met Oekraïne en de Gazastrook, maar toch…..

Een klein beetje troost is dan nog dat ik met kerst bijna 3 weken vrij ben. We zitten rond de jaarwisseling in een natuurhuisje in Vaassen, op de Veluwe: even eruit.
– Paleis het Loo, kasteel de Cannenburgh ‘in kerstsfeer’, een wildwandeling, een plaatselijk museum misschien, warme glühwein en/of bokbier, wellicht een appelflap op de laatste dag van het jaar….. –

Hopelijk zitten de fauteuils in het huisje comfortabel en kunnen ze naast de cv geschoven worden. Met een goed boek in de hand en vrouwlief naast me heb ik dan weinig te klagen.

Gisteren. Regenboog boven het duin alhier.

Onnoemelijk leed in Afrika

Komt het met Afrika nog goed? Voor wie ‘Een wolkenkrabber op de savanne’ van Koert Lindijer leest, zakt de moed daaromtrent in de schoenen. Het is het treurige verslag van veertig jaar correspondentschap van deze journalist van NRC en de NOS in Afrika. Het boek is een aaneenschakeling van falend leiderschap, corruptie, armoede en moordpartijen. Ik werd er moedeloos van! Zoveel leed, zoveel doden, zoveel verwoeste mensenlevens – de duivel heeft vrij spel gekregen op dat continent zo lijkt het, maar waarom??

De ‘witten’ hadden er achteraf gezien misschien nooit weg moeten gaan – had een halve eeuw gewacht met die onafhankelijkheid, of een eeuw desnoods – had die landen verder opgebouwd, had een beter kader opgeleid.

Of – iets heel anders – moet er wellicht een interventiemacht komen die kan ingrijpen als het weer eens mis gaat op dat continent?? Want nu kunnen de arabieren in Darfur straffeloos doorgaan met het uitroeien van de zwarte bevolking in dat deel van Soedan, terwijl de wereld de andere kant op kijkt. Want we maken ons allemaal druk over Israël en Oekraïne (en terecht!), maar het structurele geweld in grote delen van Afrika krijgt geen enkele aandacht. Over discriminatie gesproken….

Blijft staan dat het boek van Lindijer erg goed is geschreven en een helder inzicht geeft in de ontwikkeling van Afrika na de dekolonisatie. En het doet je weer eens beseffen hoe goed wij het hier in het Westen hebben met onze welvaart en vrede. En dan begrijp je ook gelijk waarom al die Afrikanen hun leven wagen in gammele bootjes om hier naar toe te komen…

Zondag

Extreem geweld in Israël, een deel van mij vindt het wel spannend – oorlog, confrontatie, wie gaat er winnen, wat verandert er -, een ander deel verafschuwt het. Ik ben bang dat het eerste deel het sterkste is….

Er was ook al weer een aardbeving in Afghanistan met honderden doden. Wat een rotland, wat een rotwereld. Komt het Paradijs ooit terug of is dat wishful thinking??

Meanwhile, here in Ter Heijde at sea plantte ik gisteren een Miscanthus chinensis Ruby Cute in mijn siertuintje en sprak daarbij de wens uit dat de pluimen van dit siergras niet zullen knakken in de westenwind. En ik wil graag mijn stoofperen oogsten, maar de meesten zijn nog hardgroen van kleur. Geduld, geduld….

Miscanthus Ruby Cute in de late herfst.

Over rugstreeppadden en woningbouw

Het Watergat is een laaggelegen en derhalve natte locatie aan de voet van de duinen in Monster (Zuid-Holland, Westland). Vroeger stonden er kassen, tegenwoordig is het grasland. Er leven rugstreeppadden in het gebied en je ziet er vaak grauwe ganzen foerageren.

De gemeente heeft het Watergat aangewezen als plek voor woningbouw. Het voornemen was om er superdure villa’s gaan bouwen – terwijl het Westland vooral behoefte heeft aan woningen voor starters en senioren! Daarom was er veel verzet tegen de plannen, maar de gemeente zette door.

Maar toen kwam de plaatselijke natuurvereniging in het geweer. Want die rugstreeppadden moeten beschermd worden en dus geen woningen in het Watergat, het moet natuur blijven!

Wacht even, zei de gemeente, geen probleem. Weet je wat we doen: we vangen al die padden met de hand weg en zetten er vervolgens schermen omheen zodat er geen nieuwe padden meer in kunnen, dan zijn we klaar. En aldus geschiedde…..

Maar op een kwade dag moest een kraanmachinist een klusje verrichten in het Watergat. En de goede man was zich van geen pad bewust en walste met zijn kraan vrolijk over de paddenschermen heen. Schermen weg, rugstreeppadden terug 🙂 ……

…..waarna de natuurvereniging er als de kippen bij was om het gebied opnieuw tot natuur te verklaren. En de gemeente wederom de padden met de hand weg ving en de afscheiding herstelde.

De natuurvereniging is nu er klaar mee en wil koste wat kost het gebied behouden voor de natuur. Inmiddels heeft de gemeente leergeld betaald en ligt er een nieuw bestemmingsplan op tafel waarbij de luxe woningen – deels – vervangen zijn door goedkopere bouw en ingepast worden in het groen.

En ik? Wel, ik vind natuur heel belangrijk en rugstreeppadden interessante beesten. Maar gelet op de grote woningnood en de lange wachttijden voor betaalbare woningen vind ik dat woningbouw in dit geval moet prevaleren, mits er betaalbaar gebouwd wordt voor mensen uit het Westland.

Hieronder nog een link naar een nieuwsbericht over dit onderwerp

Problemen bij woningbouw door de aanwezigheid van beschermde dieren

Twee doden

Copyright foto: Regio 15

Een ernstig ongeluk vrijdagmiddag hier in Ter Heijde aan Zee met twee doden als gevolg. Een ouder echtpaar dat in hun bejaarde Suzuki Wagon R de straat uitreed, botste hard op de geparkeerde auto van een Duitse toerist. Vermoedelijk werd de man onwel en gaf hij vol gas in plaats van te remmen….de vrouw overleed ter plaatse, de man later in het ziekenhuis.

Ik was op het moment van de crash niet ver van de plek des onheils aan het werk en hoorde een kakofonie aan sirenes die dichter en dichter bij kwamen. En daarna hoorde ik een helicopter die in de buurt landde en toen wist ik eigenlijk al genoeg. Zo kan je leven plotseling eindigen, alsof een roofdier je van achteren bespringt.

Zo’n gebeurtenis bepaald je erbij dat autorijden gevaarlijk is, hoe dan ook. En ja, zo’n wagen van pakweg 25 jaar oud heeft waarschijnlijk weinig tot geen veiligheidsvoorzieningen, of het moet een Mercedes zijn. Maar dit was geen Mercedes maar een Japans ruimtewagentje, bedoeld om zo goedkoop mogelijk mensen en spullen van A naar B te vervoeren.

Op de foto boven lijkt het erop dat het motorblok naar achteren is verschoven door de impact van de klap. ‘Naar achteren’ is natuurlijk richting de inzittenden die opeens het dashboard en alles wat daaraan vastzit met kracht in hun borst en buik geschoven kregen. Dan helpt zo’n autogordel ook niet veel….

Tragisch om zo aan je eind te komen, op zo’n ongedachte wijze, in het dorp waar je het grootste deel van je leven gewoond hebt!

Vreemde kentekens

In deze vakantietijd kun je van alles verwachten in ons dorp aan zee. Zoals auto’s met een Zwitsers kenteken bijvoorbeeld, waarvan ik er dezer dagen enkele bespeurde. Auto’s van bergbewoners dus die de verbijsterende platheid van ons regenachtige landje hebben opgezocht omdat ze iets totaal anders wilden zien dan ze gewend waren te zien.

Want als je te midden van besneeuwde hoogten bent opgegroeid en niets anders kent dan dat, verlang je naar een nieuwe, andere realiteit. Verlang je naar een land waar je horizon niet beperkt wordt door een voor je oprijzende vierduizender, maar waar je ver weg kunt kijken, richting een einder die hemel en aarde met elkaar lijkt te verbinden.

Maar als die Zwitser eenmaal is wedergekeerd op zijn eigen stek, zal hij zich wellicht verbazen over de auto’s met Nederlands kenteken die hij soms ziet rondrijden in zijn eigen met houten huizen gestoffeerde dorp aan de voet van een bergmeer. Maar in de vakantietijd kun je van alles verwachten natuurlijk 🙂