In de kerstvakantie bezocht ik Museum De Waag in Deventer, waar ze een niet onaantrekkelijke collectie oudheden bezaten en een groot schilderij van meester-vervalser Han van Meegeren. Bij de kassa was een klein winkeltje en het was daar dat ik bovenstaand blik Deventerkoek zag staan. Ik heb het meteen gekocht, want het riep een herinnering bij me op aan vroeger, aan mijn opa van vaders kant die als ingezetene van Deventer zijn hele werkzame leven bij deze werkgever zijn brood verdiende.
Hard werken en niet al te veel verdienen, ziedaar een mensenleven in die tijd. Met daarbij een volkstuintje in de schaarse vrije uren voor gratis groenten. Een baas was toen nog een baas – als mijn vader zaliger een der directeuren buiten op straat tegenkwam, was hij verplicht eerbiedig te groeten als zoon van een werknemer, zo ging dat toen.
Bussink is trouwens al geruime tijd geleden overgenomen door ‘Continental Bakeries’, een groot bedrijf dat zich afficheert met de slogan ‘Creating affordable daily moments of goodness and delight. Nou nou 🙂
Maar zo kan zo’n simpel voorwerp de voorbije tijd terugroepen, een gegeven dat mij deed denken aan de schrijver Marcel Proust en diens legendarische Madeleine cakejes. Want bij Proust werd de herinnering getriggerd door de smaak van een cakeje dat hij op een gegeven moment in lindebloesemthee doopt:
‘Die smaak, dat was de smaak van het stukje madeleine cake dat mijn tante Léonie me in Combray op zondagmorgen (want dan kwam ik vóór de mis niet buiten), wanneer ik haar ging begroeten in haar kamer, altijd aanbood na het in haar thee of kruidenthee te hebben gedoopt. ‘
Herinneringen die opgeroepen worden door een smaak, een geur, of in mijn geval een visuele herkenning, een blikje met koek in een museumwinkel. Vroeger is nu, het gaat nooit echt voorbij, zo lijkt het op zo’n moment. Al is Opa al lang geleden overleden….
Bovenstaand schilderij van Floris Arntzenius, getiteld Het lucifermeisje maakt deel uit van de tentoonstelling en trof me. Het verbeeld een gehandicapt kind dat staande bij de ingang van de Haagse Passage doosjes lucifers verkoopt. Het schilderij dateert uit 1890. Haar gezicht spreekt boekdelen, haar hele lichaamstaal ademt moeite en ongemak. Een kind dat moet werken voor de kost, wellicht dag in, dag uit….
Het leven moet hard geweest zijn in die tijd voor kinderen. Veel ‘werken’ en ‘overleven’ en minder ‘spelen’, denk ik. Dat zie je ook op andere schilderijen op de expositie: twee jongens die even uitrusten van het manden vlechten en een jongen die koeien weidt. Het zijn waardevolle tijdsbeelden, al geldt voor de meesters van de Haagse School dat het die vooral om het mooie plaatje ging en veel minder om het verhaal. Armoede en kinderarbeid hoorden er gewoon bij in die tijd, niks bijzonders eigenlijk. Maar wij kijken gelukkig!! met andere ogen naar dit soort plaatjes….
Overigens komt het ‘spelen’ uit de titel van de tentoonstelling wel degelijk tot zijn recht op andere schilderijen, waarop sommige schilders hun eigen kinderen vereeuwigden terwijl die opgaan in hun spel.
De tentoonstelling in Panorama Mesdag is nog te zien tot half mei van dit jaar. Meer informatie onder de link in de eerste alinea van deze blogpost.
Komt het met Afrika nog goed? Voor wie ‘Een wolkenkrabber op de savanne’ van Koert Lindijer leest, zakt de moed daaromtrent in de schoenen. Het is het treurige verslag van veertig jaar correspondentschap van deze journalist van NRC en de NOS in Afrika. Het boek is een aaneenschakeling van falend leiderschap, corruptie, armoede en moordpartijen. Ik werd er moedeloos van! Zoveel leed, zoveel doden, zoveel verwoeste mensenlevens – de duivel heeft vrij spel gekregen op dat continent zo lijkt het, maar waarom??
De ‘witten’ hadden er achteraf gezien misschien nooit weg moeten gaan – had een halve eeuw gewacht met die onafhankelijkheid, of een eeuw desnoods – had die landen verder opgebouwd, had een beter kader opgeleid.
Of – iets heel anders – moet er wellicht een interventiemacht komen die kan ingrijpen als het weer eens mis gaat op dat continent?? Want nu kunnen de arabieren in Darfur straffeloos doorgaan met het uitroeien van de zwarte bevolking in dat deel van Soedan, terwijl de wereld de andere kant op kijkt. Want we maken ons allemaal druk over Israël en Oekraïne (en terecht!), maar het structurele geweld in grote delen van Afrika krijgt geen enkele aandacht. Over discriminatie gesproken….
Blijft staan dat het boek van Lindijer erg goed is geschreven en een helder inzicht geeft in de ontwikkeling van Afrika na de dekolonisatie. En het doet je weer eens beseffen hoe goed wij het hier in het Westen hebben met onze welvaart en vrede. En dan begrijp je ook gelijk waarom al die Afrikanen hun leven wagen in gammele bootjes om hier naar toe te komen…
De hebzucht en de jaloezie zijn prima, want vullen onze eenzaamheid met lust. Hier is de Bijenkorf en daar de Hema en straks de dood voor de noodzakelijke rust.
Bovenstaand ‘Wijsgerig gedicht’ is van Heere Heeresma, een in 2011 overleden schrijver en dichter. Geboren in 1932 in Amsterdam als zoon van een theoloog; een man die als kind in de oorlog zijn vader en zijn joodse speelkameraadjes verloor en daardoor (vermoedelijk) getekend werd voor het leven.
Het gedichtje hierboven leest op het eerste gezicht nogal cynisch misschien, maar bevat natuurlijk wel een belangrijke waarheid over ons, materialistische, consumerende Westerlingen. Dat ‘cynische met een diepere laag’ is wellicht kenmerkend voor Heere Heeresma. In mijn jeugdjaren las ik van deze schrijver Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp en dat is eigenlijk net zo.
Ik kom hierop omdat een aantal dagen geleden de publieke omroep de documentaire En de naam is Heeresma opnieuw uitzond. In de docu ontmoet de biograaf van de schrijver, Anton de Goede, zijn zoon Heere jr en zijn dochter Marijne. Hieronder de teaser van de docu, de hele documentaire is nog wel terug te kijken via ‘Uitzending Gemist’ of soortgelijk kanaal.
In de docu wordt duidelijk hoe de schrijver zijn levenspijn verborg achter satire, spot en cynisme. En hoe hij probeerde de pijn te verdoven met drank, iets dat hem zijn huwelijk kostte. En hoe hij een vreemde bleef voor zijn dochter Marijne, die op haar beurt hierdoor getekend werd voor het leven. Zo vader, zo dochter, dit soort dingen werken door en de last van je jeugd draag je vaak de rest van je leven met je mee.
De boeken van schrijver Heere Heeresma werden in mijn jonge jaren veel gelezen maar zijn nu bij het grote publiek niet meer bekend. Zo gaat dat met boeken en schrijvers, de dood haalt ze in! Net als u en ik trouwens…..
Mijn eerste auto was een Mitsubishi Colt van het boven afgebeelde model, de eerste generatie die in Nederland op de markt kwam. We praten dan over de eighties – die van mij kwam uit 1984 als ik het me goed herinner. Een echte Japanner, door en door betrouwbaar maar geen greintje luxe aan boord. De stoelen waren van een soort goedkoop kunstleer, een materiaal wat in de zomer met de zon erop bloedheet werd, je brandde bijna je achterste als je dan in de auto stapte…. 🙂
De wagen was een jaar of vier oud toen ik hem kocht en kostte me indertijd een slordige 10.000 gulden. Veel geld voor een eenvoudige jongen als ik, een aanslag op mijn spaarrekening. Maar ik was er maar wat trots op en gebruikte de wagen overal voor: woon-werkverkeer, als verhuiswagen en voor vakanties in het buitenland. Ik herinner me die keer dat ik met de Colt naar de Cote d’Azur ging. Met een gangetje van zo’n 140 km/uur over de Franse tolweg, no problem. Wel zonder airco natuurlijk, want dat had bijna geen auto nog in die tijd. Dus veel de ramen open, met de hete Franse wind om je oren….
Toen ik een tijdje later op weg naar mijn werk gehaast wilde wegrijden bij een benzinestation, ramde ik een betonpaaltje waarbij de achterbumper een flinke deuk opliep. De rest van de levensduur van de auto heb ik daar mee doorgereden omdat ik reparatie te duur vond…..
Enkele jaren nadien was het midden in de winter ineens afgelopen met de Colt. Een van de zuigers was vastgeslagen in het cilinderblok. Oorzaak onbekend, maar einde verhaal, einde auto. Viel me een beetje tegen van hem, al was op dat moment de kilometerstand al behoorlijk hoog voor zo’n autootje.
Daarna kwamen er achtereenvolgens een Nissan Micra en een Suzuki Alto dus ik bleef de Japanners trouw, al werd de laatste uiteindelijk vervangen door een Kia Cerato, een Koreaan. En momenteel rijd ik in een Honda Insight, dus opnieuw een auto uit het land van de rijzende zon. Dit keer met airco en andere luxe aan boord. Want dat spartaanse is niks meer voor mij – een mens wordt een dagje ouder en wil op die gevorderde leeftijd wat meer comfort 🙂
Vrouwlief had vorig week corona, nu ben ikzelf ziek. Maar de test geeft geen covid aan, dus toch gewoon een griepje??
Hangen op de bank, proberen te lezen, opstaan en de tv aanzetten, niks boeiends, hoofd- en spierpijn, snotterig en slap, enfin….
Over lezen gesproken: het tomeloze, nietsontziende geweld in Zwarte Golf van Kim Ghattas, het boek waar ik momenteel in bezig ben, is al ontstellend genoeg als je fit bent, laat staan nu ik ziek ben.
Het boek handelt over de veranderingen in het Midden-Oosten in de laatste halve eeuw: de conflicten tussen soennieten en sjiieten, de machtspolitiek van het Saoedische koningshuis, de genadeloze vervolging van andersdenkenden in Iran door ayatollah Chomeini en diens medestanders, het fanatisme van vele moslimpredikers in Arabische landen, de afkeer van het Westen en de burgeroorlog in Irak na de val van Saddam Hoessein….
Een ontstellend andere wereld is het, de wereld van de fundamentalistische islam. Een wereld vol haat jegens andersdenkenden…
Haten uit overtuiging kun je het noemen, iets dat zich helaas niet alleen beperkt tot de islamitische wereld. ‘Sterf, hond’ hoorde je de beul zeggen in de video die deze week opdook over de executie van een Oekraïense soldaat. Een Rus haat een Oekraïner omdat de leider van zijn land hem heeft wijsgemaakt dat alle Oekraïners fascisten zijn en de dood verdienen.
Zit hier meer achter misschien – een onzichtbare macht, een kracht die mensen tegen elkaar opzet en uitspeelt, een Satan, een geestelijke entiteit – of komt alles voort uit de menselijke natuur, uit emotie en opspelende hormonen, instinctmatige reflexen en de werking van ons reptielenbrein??
Een heel ander, gelukkig veel positiever boek is Drie zakken dameskleding, twee cakes Kyiv en een sniper van Jaap Scholten. Ik heb het net uit. Het is een wat uit de losse pols geschreven verslag van de oorlog in Oekraïne, gedurende de eerste maanden.
De schrijver, die aangetrouwde familie heeft uit Oekraïne, vangt vluchtelingen op in zijn huis in Hongarije en organiseert de zending van kogelvrije vesten, keflarhelmen en andere hulpgoederen aan Oekraïne.
Hij trok ook een tijdje op met een Amerikaanse vrijwilliger die als sniper hooggeplaatste Russische militairen liquideert. Uit overtuiging wel te verstaan, niet uit haat….om het kwaad te bestrijden uit naam van het goede. Omdat het oorlog is en Rusland de agressor. Omdat het moet, volgens hemzelf.
Paradoxaal is dat: doden uit liefde. Uit liefde voor een land.
We liepen gisteren een wandelroute van ruim 4 kilometer door het Houtdorperveld achter Garderen, een groot heidegebied wat nog een beetje doet denken aan de grote stille heide van heel vroeger.
Maar ‘stil’ is het tegenwoordig bijna nergens meer, ook niet op de Veluwe. Want de weg van Garderen naar Ermelo was niet ver weg en het geluid van het verkeer op die weg draagt ver.
Zelfs in het Speulder- en Sprielderbos in de nabije omgeving, een gebied wat op internet in alle toonaarden bezongen wordt als een soort sprookjesbos met plenty wilde zwijnen en edelherten, hoor je op veel plekken die kenmerkende ‘dreun’ van een autoweg. Om nog maar te zwijgen over de geluiden van kettingzagen, want er wordt momenteel onderhoud gepleegd aan het bos 😦
Maar mooi is het Houtdorperveld wel en uitgestrekt ook. We liepen over een uitgesleten pad en dat liep niet altijd even makkelijk, maar je voelde wel een stukje geschiedenis onder het lopen. Want dit zou best eens een eeuwenoud karrenpad kunnen zijn, zo’n pad waarover de mensen vroeger reisden, toen er nog geen asfalt bestond. En geen auto’s….
Ik miste trouwens wel de spreekwoordelijke schaapskudde en ik miste ook vogels. Want de enige vogel die we onderweg tegenkwamen was een solitaire kraai in een solitaire boom. De rest van het gevogelte zit waarschijnlijk in het warme zuiden of is verhuisd naar loofbossen in de buurt waar in deze tijd van het jaar nog voedsel te halen is.
Bij mijn werk in de plantsoenen van Monster passeerde ik onlangs de grafkelder van de familie Herckenrath, bekend uit het boek Fortuna’s kinderen van Annejet van derZijl. De hoofdpersoon van dit non-fictie boek, Leon Herckenrath, liet de grafkelder in 1847 aanleggen als laatste rustplaats voor zijn familie.
Voor degenen die het boek niet kennen hieronder een klein stukje geschiedenis:
‘Leon Herckenrath 1800 – 1861, was 18 jaar toen hij naar de Amerikaanse staat South Carolina vertrok. Leon kreeg daar de gele koorts en hij werd daar toen verpleegd door ene Juliette Louise MacCormick de Magnan. Dat moet goed zijn afgelopen want in 1823 trouwde het stel. Zij was de dochter van een Creoolse moeder en een Schotse vader. Om te kunnen trouwen moest hij zijn bruid en zijn schoonmoeder vrijkopen uit een slavinnen bestaan. De zaken voor Leon gingen uitstekend, hij leidde toen twee bedrijven. Het stel kreeg daar zeven kinderen. Uit het oogpunt van raciale wetgeving kwam hij in 1835 met zijn gezin naar Nederland.
Leon was de initiatiefnemer die de grafkelder liet aanleggen in het toenmalige duingebied. Die grafkelder is tussen 1844 en 1847 gebouwd door de familie Herckenrath in Traditioneel-Ambachtelijk stijl. Deze grafkelder verwierf een Rijksmonumentale status. Er zijn totaal veertien kisten, met dertien leden van de familie Herckenrath in de kelder aanwezig. In de veertiende kist is de baker van de familie, mevrouw Zuiderwijk, bijgezet. De locatie werd in 1837 door Leon Herckenrath aangekocht.‘
En nu ligt die grafkelder daar als een wat vreemd object in de nieuwbouwwijk Duingeest in Monster, aan de rand van een vijver.
Maar, zal iemand misschien zeggen, ik zie op de foto een trap die omhoog leidt naar de ingang van de kelder en dat strookt natuurlijk totaal niet met het gegeven dat een kelder altijd lager ligt dan zijn omgeving, dus hoe zit dat nu eigenlijk?
Wel, toen Leon Herckenrath de kelder in de negentiende eeuw liet uitgraven lag het middenin een duingebied. Naderhand heeft men deze duinen tot de bodem toe afgegraven voor zandwinning. En zo kwam de grafkelder steeds hoger in het landschap te liggen en werd het uiteindelijk een heuvel. Een omgekeerd landschap als het ware en een boeiend stukje geschiedenis.
De plek is 1 keer per jaar op Open Monumentendag toegankelijk voor publiek. Dan staat de toegangsdeur open en kunnen geïnteresseerden een kijkje nemen in de grafruimte waar 14 kisten staan.
Tijdens een recente vakantie in Drenthe maakt ik op de laatste dag een soort ‘Trip down memory lane‘. De ‘Lane’ waar ik het over heb was in feite het middenpad van een schooltuin op luttele kilometers van ons vakantiehuis. Want ooit, decennia geleden, zat ik hier op school.
Ik heb het over de G. A. van Swieten Middelbare Tuinbouwschool in Frederiksoord, hierboven op een recente foto. Ik zat daar vier jaar op school begin jaren ’80 van de vorige eeuw. Dat klinkt lang geleden: ‘de vorige eeuw’, maar het voelt in bepaalde opzichten als de dag van gisteren. Want hoe ouder je wordt, hoe meer je je herinnert van vroeger – heet dat geen reminiscentie?? Ik zocht het op via Google, het bleek ‘reminiscentie-effect‘ te heten, met dank aan Douwe Draaisma.
Helaas herinner je je als mens vooral de vervelende dingen en minder goed de mooie, of sta ik hierin alleen? Nee, want onderstaande quote komt uit een artikel over ons geheugen en wat blijkt: onze hersens houden negatieve zaken die er uitspringen beter dan de positieve alledaagse dingen:
Vervelende dingen onthouden wij beter dan dagelijkse, vaak positievere gebeurtenissen. Ons geheugen blijkt niet in staat om routinematige ervaringen steeds weer op te slaan. Pas wanneer iets afwijkt van het normale, blijft het in het geheugen hangen. 1 negatieve ervaring weegt gevoelsmatig dus veel zwaarder dan 10 alledaagse, positieve gebeurtenissen (Bron: Maxvandaag.nl).
En dit simpele gegeven kan een mens nekken als-ie weer eens wakker ligt ’s nachts en gekweld wordt door de fouten van vroeger. En dit gegeven is ook van toepassing op mijn herinnering over de tijd in Frederiksoord en vergalde mijn reis terug in de tijd een beetje…..
Maar toch was het een prettige verrassing om te zien dat schoolgebouw en schooltuin nog steeds aanwezig waren, ook al staat het schoolgebouw leeg omdat de opleiding verhuisd is naar een andere locatie en wordt de schooltuin niet meer onderhouden…
Maar de tuin is wél vrij te bezichtigen, al is het dan ook in verwaarloosde staat. En al wandelend over dit complex van 7 hectare kwamen de herinneringen los aan al die keren dat ik daar liep gedurende mijn schooltijd, turend op de naambordjes bij de bomen en struiken. En dan de takken naar me toetrekkend en het blad daaraan zorgvuldig bestuderend – was het getand, gekarteld, geveerd, samengesteld, hartvormig of langwerpig, klein of groot, tegenoverstaand of verspreid? En: hoe zagen de gewassen eruit in de winter, want je moest de bomen en struiken ook kunnen herkennen zónder blad eraan.
En da’s dan tóch leuk om zo’n plek weer eens te zien, al blijft dat duveltje-van-de-vervelende-herinnering opspelen en heel pesterig de fouten en pijntjes uit die tijd naar boven brengen. Oh, kon je het verleden maar overdoen!
Het overkwam me gisteren twee keer, twee keer binnen één etmaal: verdwalen….
De eerste keer was ’s nachts in mijn droom. Ik droomde dat ik mij in New York bevond, een plek waar ik helemaal niet mocht zijn op dat moment! Ik wilde weg, ik wilde terug naar Nederland, maar ik kon de weg naar het vliegveld niet vinden en er gingen trouwens ook geen vliegtuigen naar Schiphol de eerste dagen.
Ik zat vast in een vreemde stad en mijn ouders zouden erachter komen en dat wilde ik niet en….
Een jeugddroom van een man van 60, met schuldgevoelens over het tekort doen van je ouders, over gefaald hebben in de omgang met je dierbaren. Het zijn misschien ervaringen uit mijn jeugd die op deze manier terugkomen; de last van het verleden die je mee torst, geopenbaard in je slaap.
Ik droom trouwens heel vaak over verdwalen en dat is ongetwijfeld niet voor niets. Het weerspiegelt waarschijnlijk de manier waarop ik in het leven sta; het is een wijze waarop mijn diepste ik mij mijn instabiele levenshouding duidelijk maakt, mijn structurele onzekerheid. Je hoeft geen Sigmund Freud te heten om dat in te zien….
Later die dag verdwaalde ik echt, in real time, real life. Vrouw en ik liepen met de honden in een natuurgebied dichtbij het vakantiehuisje in Drenthe waar we momenteel verblijven. Het was een groot gebied, de bewegwijzering was onduidelijk en we hadden geen kaart bij ons. Op een gegeven moment wisten we het echt niet meer, we waren verdwaald. En dat met:
Een vrouw die na een recente knieoperatie moeilijk loopt,
twee honden die trekken aan de lijn,
geen water bij ons,
een uitgestorven bos zonder anderen die je de weg kunnen wijzen –
– allemaal ingrediënten voor een zeer stresserend gevoel van hulpeloosheid en hopeloosheid. Volstrekte controleverlies zonder waarschuwing vooraf, tegenslag als een ongenode gast, een overval van het lot. Wat moest ik doen?
Ik wilde vloeken, op mijn knieën vallen, het uitschreeuwen, mijn vrouw verwijten maken, de honden een trap geven, maar ik sjouwde door met mijn vrouw in mijn kielzog.
Uiteindelijk vonden we na twee uur dwalen de weg naar de auto terug. Mijn vrouw zat stuk, maar bleef bewonderenswaardig opgewekt. Ikzelf had de rest van de dag last van deze gebeurtenis, ik voelde me ontworteld, onderuit geschopt door het leven. Deze dag kwam niet meer goed…..
Tommie is vermist. Al meer dan vijf weken intussen. Het bord met de afbeelding van een zwarte kater staat een beetje in de middle of nowhere, langs het fietspad naar Hoek van Holland, ergens halverwege ’s Gravenzande en Ter Heijde. Ik passeerde het een paar dagen geleden op een uitwaai-wandeling met mijn hond.
Het bord raakte me, want ik weet wat het is om een huisdier kwijt te raken. Mijn tweede hond had ik net drie weken toen hij bij een boswandeling ergens achteraan ging en nooit meer terugkwam. Ik zocht overal, maar geen hond. Ik hing flyers op en meldde mijn hond aan bij een register van vermiste honden, maar de dagen regen zich aaneen zonder hond. Afschuwelijke scenario’s speelden zich voor mijn geestesoog af: mijn hond die een konijnenhol in was gedoken en daar bekneld kwam te zitten en crepeerde, mijn hond die moe, koud en hongerig ergens moederziel alleen rondzwierf, mijn hond…..
Achteraf bleek dat hij op eigen houtje naar huis was gelopen, maar onderweg was opgepikt door goedwillende mensen die bang waren dat hij onder een auto kwam. Voordat deze brave lieden op het idee kwamen het bovengenoemde register te raadplegen, waren we weken verder. Uiteindelijk kwam alles dus goed, maar toch…
Een hond kwijtraken door de dood is ook zoiets…..mijn eerste hond (een adoptiehond uit Spanje) moest ik na drie maanden al laten inslapen omdat hij een ziekte onder de leden bleek te hebben die niet meer te genezen was. Ontredderd was ik en vol schuldgevoel. Een hond laten inslapen voelt voor mij als ‘voor God spelen‘ – een daad plegen waartoe je als mens eigenlijk niet bevoegd bent.
Die tweede hond van hierboven is uiteindelijk oud geworden (16), en wilde toen uit zichzelf nog lang niet dood. Maar hij werd incontinent en liet soms in huis zijn urine lopen en dat kán gewoon niet. Dus moest ik opnieuw voor God spelen met opnieuw die zelfde ontreddering. Het is al weer even geleden inmiddels, maar ik voel het nóg. Het is een wond die nooit helemaal geneest.
Op dit moment heb ik twee jonge honden die hopelijk nog heel wat jaartjes gezond en wel meegaan. En ze hebben allebei een penning aan hun halsband met hun naam en adresgegevens. Dus mocht er een vermist raken, dan komt hij hopelijk een goed mens tegen die de penning leest en de hond terugbrengt…..
Wie zijn geschiedenis niet kent, is gedoemd haar te herhalen.
Bovenstaand uitspraak van de Spaans-Amerikaanse schrijver/filosoof George Santayana is maar al te waar en gaat volgens mij ook op voor de oorlog in Oekraïne. Als de leidende politici in Europa meer parate kennis hadden gehad over de geschiedenis van Rusland en Oekraïne en de interacties in het verleden tussen beiden landen, was men beter voorbereid geweest op de agressie van Poetin en de zijnen.
Want zo’n oorlog komt niet uit de lucht vallen. Oekraïne maakte lange tijd deel uit van Rusland, onder de tsaren en later onder de communisten. En de Krim, Marioepol en de rest van de Zwarte Zeekust was ooit een soort Russische kolonie, ontwikkeld en bevolkt vanuit Rusland, in opdracht van Tsarina Catharina de Grote.
Dus toen na de val van de Sovjet-Unie Oekraïne onafhankelijk werd (inclusief de Krim en de Zwarte Zeekust) was dit een grote schok voor Rusland en zeker geen voldongen feit. En toen Poetin in 2013 de Krim annexeerde zonder noemenswaardige tegenstand van Oekraïne, smaakte dit natuurlijk naar meer……
Maar wij vergeten de geschiedenis en leven uitsluitend in het heden. En herhalen daardoor telkens weer de fouten van vroeger. Met een berg menselijk ellende als resultaat. God sta ons bij!
Naschrift:deze blog van collega-blogger Bertus Tichelaar geeft meer informatie over de aanstichter van de oorlog in Oekraïne, Vladimir Poetin. De aanleiding voor de blogpost is het boek ‘De nieuwe tsaar’ van Steven Lee Myers, een kennismaking met de mens Poetin en diens drijfveren.
Ik word blij van gierzwaluwen. Vorige week hoorde ik voor het eerst dit jaar hun schreeuwende roep in de lucht boven me. En ja, dat doet me wat. Het heeft alles te maken met een mooie jeugdherinnering, iets van decennia geleden. Een van de weinige mooie jeugdherinneringen eigenlijk, dus ik koester het….
….ik was op vakantie in Avignon in de Provence. Alleen. Ik stond daar op een camping aan de rivier met uitzicht op de oude stad en ik herinner me nog goed hoe de lucht boven de stad letterlijk zwart kleurde van de gierzwaluwen. Ze broedden in het Palais des Papes, een oud en middeleeuws kasteelachtig gebouw waar eens pausen resideerden, met een overdaad aan nestgelegenheid op en in de muren en in de torentjes en trappenhuizen en rond de binnenplaatsen. Ik vond het prachtig: de helle zon, de warmte en dan die vogels daar in de lucht met hun schrille roep; donkere silhouetten met karakteristieke, sikkelvormige vleugels, constant in beweging.
Overigens is het klimaat daar in de Provence vermoedelijk perfect voor gierzwaluwen, met veel zon en een ruim aanbod aan insecten om hun jongen te voeren. Beter dan in Nederland waarschijnlijk, met die soms natte en koele zomers.
Gierzwaluwen zijn hier maar drie maanden van het jaar. Aan het eind van de zomer vertrekt de ‘honderd-dagen-vogel’ weer naar het zuiden, richting zijn overwinteringsgebied in Midden-Afrika. En moet ik het doen met die jeugdherinnering alleen, die droom van zon en warmte en die vogels boven dat kasteel, zwaaiend en zwierend, jagend op voedsel, schreeuwend naar elkaar, volkomen in hun element, letterlijk zo vrij als een vogel in de lucht.
Zwerfhond 