Categorie: christendom
A song for saturday (8)
Cat Stevens is een hippiezanger die vooral in de seventies succes had. Op een gegeven moment bekeerde hij zich tot de islam en heette toen ineens Yusuf Islam. Tja….
Maar hij maakt nog steeds goede liedjes en onderstaand Pagan Run is daar m.i. een voorbeeld van. Hij zingt in dit nummer dat hij voor zijn bekering leeg en onvervuld was, bezig met vrouwen, met dingen die hem uiteindelijk koud lieten. Maar nu gaat alles beter met hem. Tja….
Hoe kan een mens uit het vrije Westen vrede vinden in zo’n onvrije religie, vraag ik me dan af. Geen idee, maar het liedje is interessant genoeg. Vandaar.
A song for saturday (7)
Een lekker liedje van Paul Anka vandaag. Jubilation heet het, oftewel: wees blij, vier feest. Het heeft met Pasen te maken en dat is morgen, vandaar….
De zanger was een tieneridool in de late fifties, schreef de tekst van My Way van Frank Sinatra en is inmiddels 82. Jubilation dateert uit 1972 maar klinkt nog fris.
Goede Vrijdag
Een terdoodveroordeelde wacht in de nacht op de voltrekking van zijn vonnis. Over enkele uren gaat het gebeuren en wordt hij opgehaald…..
De executie zal zeer pijnlijk zijn. Want de terdoodveroordeelde zal worden gekruisigd. En kruisiging betekende een verschrikkelijke dood. Het slachtoffer werd met spijkers door polsen en voeten vastgenageld aan een houten paal, en stierf uiteindelijk pas na vele uren lijden door uitputting en bloedverlies. Of de beulen braken alle botten in zijn lichaam met een ijzeren staaf en haalden hem daarna van het kruis af – waarna ze hem lieten creperen op de grond.
Dan heb je behoefte aan de troostende nabijheid van vrienden die bij je blijven in die nacht. Maar als die vrienden dan overmand worden door slaap na een kort daarvoor genuttigde copieuze maaltijd met wijn, voel je je dubbel alleen…
Het is het verhaal van Jezus in de Hof van Gethsemane voorafgaande aan zijn dood. Hieronder verwoord in een lied van Taize, een christelijke community in Frankrijk.
A song for saturday (5)
Voor wie bekend is met klassieke muziek zal de melodie van American Tune van Simon and Garfunkel misschien bekend voorkomen. En dat klopt: het is afkomstig uit de Mattheus Passion van Bach – O haupt voll blut und wunden, een koraal over het lijden van Jezus aan het kruis. Nog even en het wordt weer uitgevoerd, met het oog op Goede Vrijdag en Pasen.
Maar Paul Simon gebruikte de melodie van Bach voor een lied over de teloorgang van Amerika. Hij zong het samen met Art Garfunkel tijdens een concert in Central Park in New York, inmiddels al weer heel wat jaartjes geleden. Hieronder de opname van dit concert, met die wonderschone vocalen van Art Garfunkel.
Goede muziek is tijdloos.
A song for saturday (2)
Het idee dat God het kwaad straft is duizenden jaren oud en voor heel veel gelovigen tot troost geweest en nog steeds tot troost.
Of het ook waar is?? Je ziet er niet altijd evenveel van, laat ik zo formuleren. Wat achter de horizon van het leven ligt zien we natuurlijk niet. Misschien is er een hiernamaals waar de schurken hun verdiende loon ontvangen, dat zou best kunnen.
In het liedje God’s gonna cut you down wordt het geloof in een wrekende God verwoord. Ik kende het al in de uitvoering van wijlen Johnny Cash uit 2006, maar nu is er een nieuwe versie van, vertolkt door een kleinzoon van de legendarische zanger. Hij heet Thomas Gabriel en heeft een leven van drank, drugs, rehab, terugval en gevangenisstraf achter zich. En zijn stem klinkt vaak als die van zijn opa 🙂
Misschien iets voor Poetin om eens naar de tekst van dit liedje te luisteren?? 😦
Aswoensdag
Na een week ziek zijn en een week halve dagen werken, ga ik nu weer volle kracht vooruit. En het wordt lente, jawel! Als ik des avonds na de maaltijd de honden uitlaat, hoor ik regelmatig een merel fluiten. Nog een beetje ingetogen trouwens, maar toch. En dat terwijl mijn vorige blogpost van een paar dagen geleden nog over de winter ging!
En des overdags hoor ik sinds deze week overal om me heen het riedeltje van de heggemus (of is het inmiddels heggenmus??), een onmiskenbare lentebode. Net als die koolmezen die nu anders zingen dan in de winter – ze hebben een aparte voorjaarszang volgens mij. Het zal wel territoriaal zijn; de mannetjes gaan nu waarschijnlijk een eigen gebiedje claimen.
En de winterjas kon van de week al een paar keer uit tijdens het werk. Ik moet niet vergeten om mijn zomerjasje mee te nemen; die moet dan maar als een soort tussenjas fungeren, want een lentejas is niet verstrekt door mijn werkgever 🙂
Het is trouwens Aswoensdag vandaag, het begin van de vasten of lijdenstijd, traditioneel een dag van verootmoediging en inkeer na de leut van carnaval. Ik had net problemen met deze computer, het apparaat is inmiddels hoogbejaard en verzaakt geregeld zijn plicht, en er ontsnapte een forse vloek aan mijn onreine lippen. Dat hoort nooit natuurlijk en al helemaal niet op zo’n dag als vandaag….
Hierna gaan we op weg naar Pasen. Het is overigens vandaag ook Valentijnsdag, het kan niet op. Niet vergeten om straks een bloemetje voor vrouwlief te kopen, dan heb ik mijn plicht als liefhebbend echtgenoot weer vervuld. 🙂
Citaat
Mijn hele leven heb ik op een kwellende en vreugdeloze manier geworsteld met mijn relatie tot God. Geloof, gebrek aan geloof, straf, genade en verwerping waren voor mij reële en hoogst belangrijke zaken. Mijn gebeden stonken naar angst, smeekbeden, vertrouwen, walging en wanhoop. God sprak, God zweeg. Keer uw gezicht niet van mij af.
Ingmar Bergman in zijn autobiografie Laterna magica.
Geciteerd door Gerrit Jan Zwier in Boom in een winters bos.
Vos en konijn; leeuw en lam
16 juli. Onder de hazelaar in het bosje zit een vos (de moervos, denk ik) haar voorpoten te wassen, een gloeiend kooltje in de ondergaande zon. Tien meter verderop zit een konijn op een mierenhoop, duidelijk in het zicht van de vos. Het konijn zit zijn kop te wassen met zijn voorpoten. Ze negeren elkaar. En de leeuw zal neerliggen met het lam, de vos met het konijn op deze prachtige, gelukkige avond.
uit: Weideland, een jaar uit het leven van een Engels veld.
John Lewis-Stempel, Atlas Contact, 2019.
Zaterdag 20/1
We waren even in het Balijbos vanochtend, een groengebied tussen Zoetermeer en Pijnacker/Nootdorp. Het was er koud, maar mooi. Helder licht, sneeuw hier en daar, de takken van bomen en struiken die soms oplichtten in de zon. We zagen 3 koperwieken tussen de bomen op de grond, wintergasten, familieleden van onze merels en lijsters.
Bovenstaande vaart is een centraal element in het gebied. Hij poseerde braaf voor mijn foto, in tegenstelling tot voornoemde koperwieken die wegvlogen 😦
Thuisgekomen een rondje gejogd, waarbij ik bemerkte dat de wind gedraaid is naar het zuiden. Het betekent zachtere lucht en heel veel regen…..
De krant had ik gauw uit vanmiddag. Veel ellende en een hoop bijzaken en oppervlakkigheid. Kunnen we al die reclame op tv niet verbieden trouwens?? Zit je net te kijken naar een op zich niet oninteressant programma, krijg je ongevraagd een advertentieblok van 10 minuten voor je kiezen. En als je wegzapt naar een andere zender hetzelfde verhaal….
Ik heb geen goed boek meer, dat is het ook. Ik heb 5 reserveringen bij de bieb, maar die zijn nog niet binnen.
Good old Johnny Cash zong vlak voor zijn dood in 2003 onderstaand liedje, ik kwam het tegen vandaag. Hij verwachtte na zijn verscheiden een nieuw leven, opstaan uit het graf, de hemel, geen ziekte en pijn meer, gelukzaligheid. Ik zou dit ook graag willen geloven, maar ik vind het moeilijk. Je moet dan geloven in een Opperwezen die uit een handvol stof nieuw leven schept. Hoe waarschijnlijk is dat?? Maar het liedje is best mooi 🙂
Kerst-optelliedje
Geen idee wat het allemaal betekent, maar leuk is het wel: Children go where I send thee, een kerstklassieker, een optelliedje over kerst, van 1 tot 10, en het gaat allemaal naar Bethlehem…
Onderstaande versie wordt gezongen door een kinderkoor, maar er bestaan ook ‘volwassen’ versies van o.a. de Fairfield Four, allemaal te vinden op YouTube.
Als dat eens waar mocht worden!
Als dat eens waar mocht worden! Vrede, ultieme vrede. Geen wapens meer, geen geweld, geen bloedvergieten. De profeet Jesaja zag het 3000 jaar geleden al in een visioen, maar het is nog steeds geen werkelijkheid.
Poetin sluit vrede met Zelensky,
Israël en Hamas worden het eens over een tweestaten-oplossing,
Stammen, clans en volkeren in de hele wereld begraven hun strijdbijlen en staan elkaar niet meer naar het leven,
De door-en-door-corrupte machthebbers in Afrika beloven beterschap en gebruiken hun geld alleen nog maar tot welzijn van hun volk.
Huiselijk geweld bestaat niet meer, iedereen behandelt zijn huisgenoten met respect,
Kunstvlees wordt de norm, de bio-industrie wordt afgeschaft, dieren zijn weer gewoon dier.
Rest allen nog het gegeven dat dieren elkaar ook onderling bejagen en afslachten, wat doen we daarmee??
Advent 2023
Morgen begint de advent. Weer bijna een jaar voorbij, weer bijna kerst. Donkerte buiten en soms in het hart. Licht, warmte en een stukje gezelligheid binnen – de Amaryllis bloeit, het ienemini-kerstboompje staat op zijn plek en waxinelichtjes op batterijen zorgen voor extra sfeer.
En het Kerstkind wacht – alles wacht. De natuur wacht op de lente, de schepping wacht op de herschepping – een nieuwe wereld zonder oorlog, dood en verdriet.
Singer-songwriter Sufjan Stevens zingt hieronder een bekend kerstlied waarin Christus op het eind zijn kinderen meeneemt die nieuwe wereld in.
Bekering
Zanger Cat Stevens noemt zich sinds zijn bekering tot de islam Yusuf Islam. Maar nieuwe muziek van hem verschijnt voor de herkenbaarheid onder de naam Yusuf/Cat Stevens. Zoals zijn laatste album ‘King of a Land’.
Op dat album veel brave liedjes over love and peace, zoals we de man eigenlijk al kenden van vroeger. Alleen onderstaand Pagan Run is wat pittiger en wat mij betreft dus beter. De tekst gaat over hoe hij voelde in zijn pre-mohammedaanse tijd: ongelukkig en rusteloos.
Best dapper om zo in het openbaar je geloof te belijden, al heb ik helemaal niks met de islam!
Maar het mag gezegd: verreweg de meeste islamieten zijn natuurlijk heel gewone mensen die dagelijks ploeteren voor hun brood, net als de rest van de mensheid. En die houden van hun partner en kinderen, net als de rest van de mensheid.
Maar het zijn de extreme gevallen, de uitzonderingen, die vaak ons beeld van zo’n godsdienst bepalen in sterk negatieve zin.
Net als bij het christendom.
Door de mensen die hun heilige boek strikt letterlijk lezen en op die manier toepassen. Helaas.
Zo iemand is Cat Stevens in ieder geval niet.
Voor de zondag
O Heer, verberg U niet voor mij (Liedboek 2013, gezang 944)
O Heer, verberg U niet voor mij,
wanneer ik mij verberg voor U.
Gij weet het, ik ben bang voor U,
ontwijk U en verlang naar U.
O ga niet aan mijn hart voorbij.En wees niet toornig over mij,
wanneer ik U geen liefde bied.
Ik noem U, maar ik ken U niet,
ik buig mij, maar ik ben het niet
en mijn gebed is tegen mij.Spreek zelf in mij het rechte woord.
Zo vaak ik woorden voor U vond,
heb ik mij in mijn woord vermomd.
Nu wacht ik tot Gij zelve komt
en spreekt, zodat uw knecht het hoort.Heer, roep mij als uw dwalend schaap,
dat U niet zoekt en U niet vindt.
Geef mij, als een die Gij bemint,
geef, dat ik als uw eigen kind
uw stem mag horen in mijn slaap.Muus Jacobse (1909-1972)
Een billboard langs de snelweg
O land, land, land, hoor des Heeren woord, staat er op een billboard langs de snelweg A5 bij Schiphol. De blauwe KLM-vogels op de achtergrond leiden de aandacht af, maar mijn oog viel er toch even op, in het voorbijgaan, bij 100 km/uur. We waren onderweg naar een autodealer in Haarlem trouwens.
Voor iemand als ik die gepokt en gemazeld is in de cultuur van de Biblebelt, het Woord van God in oude vertaling en tweemaal des zondags een kerkdienst, komen deze woorden maar al te bekend voor en ik kan onmiddelijk drie conclusies trekken:
- de zin komt uit het Oude Testament van de bijbel en
- uit de oude Statenvertaling, de bijbelvertaling uit 1673 zoals die tegenwoordig alleen nog in de uiterste rechterflank van de protestantse kerken gelezen wordt en
- degene die het bord met de tekst geplaatst heeft komt uit diezelfde subgroep en gelooft heilig in de kracht van Gods Woord, ongeacht welke vertaling gebruikt wordt en ongeacht de secularisering van Nederland en de totale onbekendheid van onze bevolking met dit soort teksten.
Want de man die dit bord hier neergezet heeft, een zekere Maarten van Rijn, leest in dezelfde bijbel de tekst ‘Mijn woord zal niet ledig weerkeren, het zal doen wat Mij (= God) behaagt’, een uitspraak uit het profetenboek Jesaja. Dus vertrouwt hij erop dat God de tekst zal zegenen, ongeacht het bovenstaande.
De zinsnede op het billboard komt overigens uit een ander profetenboek, namelijk dat van Jeremia, genoemd naar een profeet die in opdracht van God zijn volksgenoten moest oproepen tot een betere levenswijze, dwz meer rekening houden met hun armere medemensen, stoppen met hoereren en met afgodendienst.
En de man die het billboard geplaatst heeft vindt de situatie in ons land vergelijkbaar met toen, daarom heeft hij diezelfde tekst genomen. Een oproep tot inkeer dus, op zich prima, maar de gemiddelde geseculariseerde Nederlander begrijpt dit al lang niet meer. En dan heeft zo’n bord weinig zin, zeker op die locatie. Volgens mij dan. Maar misschien moet ik mij die tekst persoonlijk aantrekken en meer geven om mijn medemens en minder om mijzelf?? Maar blijvende verandering is moeilijk en mijn karakter zit me in de weg. Dus, tja….
Weekeindje weg naar de Veluwe
Vrouwlief en ik zijn net terug van een lang weekend weg naar de Veluwe waarbij het weer ons mee zat – de meeste regen viel ’s nachts.
We hadden voor ons verblijf deze chalet op ‘Veluwepark Reewold’ gehuurd, een rustig gelegen vakantiepark tussen Garderen en Putten. De verhuurders waren super-vriendelijk, de inrichting van het huisje was heel compleet en de matras van ons bed was heel goed te beslapen voor twee mensen met rugklachten. Alleen de twee banken in de woonkamer zaten voor geen meter, maar gelukkig boden de tuinstoelen uit het schuurtje een goed alternatief… 🙂
De Ermelosche Heide bloeide uiteraard nog niet, maar was ook zonder dat met een zonnetje erop en de uitbundige zang van verschillende veldleeuweriken erboven, mooi genoeg. Boerenzwaluwen zwierden rond de schaapskooi en fitissen zongen hun aflopende riedeltje in de bosrand. De berkenbomen op de hei liepen uit met frisgroen blad en krentenstruiken stonden vol in bloei.
Er liggen trouwens tientallen grafheuvels in dit gebied, oeroude monumenten van een verdwenen cultuur uit de Steentijd. Sommige lagen naast elkaar, zoals de drie op onderstaande foto, anderen niet.
Het was overigens lang geleden dat ik veldleeuweriken zag en hoorde, opstijgend in de lucht boven de heide, hoger en hoger en intussen onafgebroken zingend. Dit soort natuurreservaten zijn de enigste plekken in ons land waar ze nog voorkomen.
Maar ondertussen komt het rumoer en de onrust van onze tijd wel steeds dichterbij, want langs de Ermelosche Heide loopt een vrij drukke weg die je op sommige plekken in het gebied goed hoort. En al die fietsers, mountainbikers en gezinnen met kinderen maken ook geluid.
En ja: mijn vrouw en ik waren ook met de auto…. 😦
En in de Kroondomeinen hoorde ik boven me vrij constant de ‘dreun’ van vliegtuigen. Blijkbaar ligt dat deel van de Veluwe onder een aanvliegroute naar Schiphol en zetten de kisten boven het midden van Nederland de daling al in – een andere verklaring ervoor heb ik niet.
Van de heide bij Ermelo naar het landgoed Oud Groevenbeek bij Putten was niet zover rijden. De villa op het landgoed dateert uit begin vorige eeuw. Een oude druivenkas en een watertoren(tje) stammen uit dezelfde tijd. We hoorden de voorjaarsroep van de boomklever door het bos schallen en zagen heel even een roodborsttapuit op het heideveld wat deel uitmaakt van het landgoed.
Zo’n weekend vliegt om, we komen hier zeker nog eens terug om verder te kijken en de zondagse kerkdienst in de kapel op Staverden te bezoeken, want daar kwam het dit keer niet van.
Pasen
Ik was bijna euforisch toen ik gisterochtend uit de kerk kwam, vooral door de mooie liederen die we tijdens de dienst zongen. Muziek tilt je op, legt de demonen binnen in je het zwijgen op. Al die stemmen binnen in me, die onrust, dat jagen, die ontevredenheid….het was even stil, als een storm die gaat liggen.
Bij het verlaten van de kerk kregen we ieder een narcis en een kaartje met een vierregelig gedichtje.
Maar buiten de kerk was het grijs en kil, want de wolkenmassa’s boven ons hoofd waren niet in beweging te krijgen. Een tegenvaller – ze hadden ons zon beloofd, maar die kwam niet.
Zonder zon is het niks gedaan.
Staat alles stil, zo lijkt het.
De plantjes in mijn vensterbank groeien niet, ik leef niet.
Doodse stilte.
Alles wacht op dat licht van boven.
Ik wacht ook op licht in mijn ziel. Al heel lang.
Dit licht is niet zichtbaar voor het oog, maar voelbaar in het hart. Heb ik van horen zeggen, althans.
Hoe lang moet een mens wachten??
Twee boeken
Vrouwlief had vorig week corona, nu ben ikzelf ziek.
Maar de test geeft geen covid aan, dus toch gewoon een griepje??
Hangen op de bank, proberen te lezen, opstaan en de tv aanzetten, niks boeiends, hoofd- en spierpijn, snotterig en slap, enfin….
Over lezen gesproken: het tomeloze, nietsontziende geweld in Zwarte Golf van Kim Ghattas, het boek waar ik momenteel in bezig ben, is al ontstellend genoeg als je fit bent, laat staan nu ik ziek ben.
Het boek handelt over de veranderingen in het Midden-Oosten in de laatste halve eeuw: de conflicten tussen soennieten en sjiieten, de machtspolitiek van het Saoedische koningshuis, de genadeloze vervolging van andersdenkenden in Iran door ayatollah Chomeini en diens medestanders, het fanatisme van vele moslimpredikers in Arabische landen, de afkeer van het Westen en de burgeroorlog in Irak na de val van Saddam Hoessein….
Een ontstellend andere wereld is het, de wereld van de fundamentalistische islam. Een wereld vol haat jegens andersdenkenden…
Haten uit overtuiging kun je het noemen, iets dat zich helaas niet alleen beperkt tot de islamitische wereld. ‘Sterf, hond’ hoorde je de beul zeggen in de video die deze week opdook over de executie van een Oekraïense soldaat. Een Rus haat een Oekraïner omdat de leider van zijn land hem heeft wijsgemaakt dat alle Oekraïners fascisten zijn en de dood verdienen.
Zit hier meer achter misschien – een onzichtbare macht, een kracht die mensen tegen elkaar opzet en uitspeelt, een Satan, een geestelijke entiteit – of komt alles voort uit de menselijke natuur, uit emotie en opspelende hormonen, instinctmatige reflexen en de werking van ons reptielenbrein??
Een heel ander, gelukkig veel positiever boek is Drie zakken dameskleding, twee cakes Kyiv en een sniper van Jaap Scholten. Ik heb het net uit. Het is een wat uit de losse pols geschreven verslag van de oorlog in Oekraïne, gedurende de eerste maanden.
De schrijver, die aangetrouwde familie heeft uit Oekraïne, vangt vluchtelingen op in zijn huis in Hongarije en organiseert de zending van kogelvrije vesten, keflarhelmen en andere hulpgoederen aan Oekraïne.
Hij trok ook een tijdje op met een Amerikaanse vrijwilliger die als sniper hooggeplaatste Russische militairen liquideert.
Uit overtuiging wel te verstaan, niet uit haat….om het kwaad te bestrijden uit naam van het goede. Omdat het oorlog is en Rusland de agressor. Omdat het moet, volgens hemzelf.
Paradoxaal is dat: doden uit liefde. Uit liefde voor een land.
Dagje Dordt (2)
Vorige week zaterdag zijn vrouwlief en ik opnieuw naar Dordrecht geweest, dit keer voor een bezoek aan het plaatselijke museum.
Onderweg hadden we motregen en een kakofonie van rijstroken, fly-overs en afslagen rond Rotterdam. De parkeergarage nabij het centrum van onze plaats van bestemming was om elf uur in de ochtend al overvol. We parkeerden uiteindelijk op het dek van de garage en wandelden vervolgens naar het Dordrechts Museum – een aan de buitenkant nogal armoedig gebouw met een rommelige tuin.
Prikkels, prikkels, prikkels. Drukte, hoofdpijn, de naweeën van de laatste werkdag van de week. Veel te veel mensen om me heen. Opletten voor auto’s, opletten voor passanten die je pad kruisen.
Binnen de muren van het museum baanden we ons een weg langs de modernisten van de twintigste eeuw – harde, vaak zielloze schilderstukken die weinig vakmanschap verraden. Via de negentiende eeuw met onder andere hele mooie werken van de schilders der Haagse School en een aantal hoogtepunten van de achttiende eeuw kwamen we uiteindelijk thuis bij de grote meesters van de zeventiende eeuw, waar de Dordtse schilder A(e)lbert Cuyp, wereldberoemd geworden na zijn dood, prominent aanwezig was.
Maar het hoogtepunt bij die zeventiende-eeuwers was voor mij toch die ene Rembrandt die er hing, De verloochening van Petrus uit 1660. Het is een bruikleen van het Rijksmuseum Amsterdam.
Het licht van de lantaarn in de hand van het dienstmeisje valt op de gestalte van Petrus, die (opnieuw) ontkent iets met Jezus te maken te hebben. Rechts op de achtergrond is Jezus nog net zichtbaar, hij draait zich om en kijkt Petrus aan.
Na de zeventiende-eeuwers volgde veel te snel een zaal met een tijdelijke expositie van een kunstenaar uit onze tijd, waar we snel op uitgekeken waren. De koffie in het restaurant verdiende de naam cappuccino eigenlijk niet. Wel vonden we in de museumwinkel een mooie reproductie van Jan van Goyens Gezicht op Dordrecht die we voor slechts vijf euro mee mochten nemen. Die komt bij ons thuis aan de muur!
Het daarna genuttigde broodje bij Bakker Bart smaakte goed, maar ook hier overheerste de drukte. We zochten de auto op en keerden huiswaarts. Ons uitje voor de maand februari hadden we weer gehad….
Zwerfhond 