Galloways in het duingebied bij Monster/Ter Heijde
In mijn vorige blogpost Een fijn boekschreef ik over een Brit die in het graafschap Galloway een boerderij begon. Wie ‘Galloway’ zegt, zegt Galloway-koeien, een pikzwart en ruig behaard ras, sterk van lijf en leden en goed bestand tegen extreme weersomstandigheden.
In het duingebied alhier op loopafstand van mijn woning lopen een aantal van deze grazers. Ze houden de vegetatie kort als maaimachines zonder vervuilende benzinemotor en zonder herrie. En het is nog een aardig gezicht ook!
Wel, dat wilde ik even kwijt. Niets bijzonders eigenlijk, maar toch…
Rest mij nog u te melden dat mijn Venusvliegenvanger in bloei staat, het vleesetend plantje dat ik een tijdje terug kocht in de Hortus botanicus van Leiden en waarover ik eveneens blogde. Niets bijzonders, maar u bent weer helemaal op de hoogte 🙂
Mijn leven in een verdwijnend landschap van de Brit Patrick Laurie gaat over een amateurbioloog die een oude boerderij koopt in Galloway in Zuid-West Schotland en, met vallen en opstaan, probeert op de oude, traditionele manier te boeren. In de hoop dat de wulpen, die vroeger algemeen waren in dit gebied, terug zullen komen.
Maar de kuikens die het ene broedpaar wulpen dat uiteindelijk terugkomt produceert, worden opgevreten door een vos. En de praktijk is ook in andere opzichten weerbarstiger dan gedroomd. Het boek beschrijft de strijd, het zweet, de bloedblaren, het gepruts aan kapotte machines, de kou, de regen en de donkerte in herfst en winter. En het onbegrip van collega-boeren voor wie alles groter, sneller en meer moet zijn.
Aan de andere kant is er ook de euforie als in de zomer met man en macht het hooi binnengehaald wordt. En de schoonheid van de natuur op en rond de boerderij. De jonge boerenzwaluwen die uitvliegen, de vleermuizen die verschijnen bij het vallen van de nacht. De voldoening als de haver op het land staat te rijpen, de kneutjes en andere vogeltjes die beschutting vinden in een haverveld.
De taal die de auteur gebruikt om dingen te duiden, is niet altijd even begrijpelijk voor mij. Dit gezegd zijnde, is Mijn leven in een verdwijnend landschap verder een heel fijn boek. Over wat we kwijtgeraakt zijn in de moderne tijd. Het prijskaartje dat aan onze verkregen welvaart hangt.
En hoe mooi het zou kunnen zijn om het stedelijk gebied achter ons te laten en naar het platteland te verhuizen. Voor zover er ergens in Nederland nog de rust van het platteland te vinden is, natuurlijk. Want wat voor Galloway geldt, is op dit kleine drukke landje nog veel meer van toepassing – de oude cultuurlandschappen verdwijnen, Nederland wordt uiteindelijk 1 groot stedelijk gebied.
Op woensdagmiddag bezochten we de kassen in de Hortus botanicus in Leiden. Heel veel tropische planten en het daarbij behorende tropische binnenklimaat, met name in de Hoge Kas. Als je je op de loopbrug bovenin die kas bevindt, voelt het aan als 40 graden!
In de andere kassen verderop was het gelukkig koeler. Voor de liefhebber is er genoeg moois te zien. Op de foto hierboven met de klok mee:
Een vleesetende Nepenthes (‘Beker der Vergetelheid’). In de trechtervormige beker worden insecten gevangen en verteerd. 2. De langwerpige bloem van een Musa, een bananenboom. 3.Een orchidee. 4. De gele vrucht van een cacaoboom. De pitten binnenin de vrucht zijn de bonen waar de chocolade van gemaakt wordt. 5. Een bamboeachtig gewas, de naam is me ontschoten. 6. een doorkijk in de Hoge Kas.
Van de beroemde Reuzenwaterlelie in de Victoria-kas was nog niets te zien, dus we moeten eigenlijk van de zomer nog een keer terug 🙂 , Kunnen we gelijk de buitentuin bewonderen, want ook daar was het nog te vroeg voor.
Naschrift: op weg naar de uitgang passeerden we opnieuw de kassa’s en daar stonden vleesetende plantjes te koop, van het soort dat we eerder in de kassen hadden gezien.
Ik heb er een Venusvliegenval gekocht voor thuis in de vensterbank. Als je voorzichtig zo’n getande val aanraakt, sluit hij zich keurig netjes….laat die vliegen en muggen van de zomer maar komen!
Alles over de natuur in maart in de Natuurnieuwsbrief van het platform GROEN! natuurlijk, via de link hieronder te lezen. Met zoals altijd veel leuke weetjes en mooie foto’s.
In het plantsoen alhier zag ik gisteren bloeiende Chaenomeles japonica, in het Nederlands sierkwee of Japanse dwergkwee genoemd. De plant heeft helderrode bloemen die vooral als de zon schijnt, erg mooi uitkomen tegen het andere groen.
En de zon scheen hier gisteren aan het Westelijk front vrijwel de hele dag! Alsof het feest was. Assepoester die wakker wordt gekust. Alles was verlicht. Voor 1 dag.
Want nu ik dit schrijf een dag later zit het helemaal dicht en lijkt het weer gewoon winter….
Ik keek laatst naar een aflevering van Rail Away, eentje uit een tweeluik over de Schotse Hooglanden. Het was een nieuwe treinreis, geen herhaling van – tig jaar geleden zoals zo vaak – met prachtige beelden van de Highlands.
Je zou er graag zelf een keer heen willen, maar dat akelige linksrijden in Groot Brittannië, daar durf ik mezelf niet aan te wagen, dat wordt gegarandeerd brokken maken, ons kent ons.
Dus houd ik het bij leunstoelreizen met de afstandsbediening onder handbereik. En het koffiezetapparaat op loopafstand. Want dat is het voordeel van thuisblijven: je hebt alles dichtbij je. En je hoeft niet te sjouwen met bagage en je hebt geen verkeersdrukte. Alleen maar voordelen eigenlijk, ik blijf voorlopig lekker thuis 🙂
Na de Roots natuurkalender die dit hele jaar 2023 ons kleinste kamertje siert, is het vanaf 1 januari volgend jaar tijd voor iets anders: een scheurkalender over geschiedenis.
De Historische Scheurkalender van Historisch Nieuwsblad is voor iedere in geschiedenis geïnteresseerde leek een goede keuze, met elke dag een weetje of een vraag over de wereldgeschiedenis.
Op de omslag zie ik *Oscar Wilde, * de scheve toren van Pisa,*de Mona Lisa, * Plato (?), *Bach, *George Washington (?), *Anne Frank, *Prinses Diana, *Jezus Christus, *Vincent van Gogh – en nog een paar anderen die ik zo 1 2 3 niet kan thuisbrengen. Misschien weet u het, lezer??
Een gemeleerd gezelschap, een gevarieerde inhoud. ‘Gemeleerd’ schrijf je trouwens iets anders, met een dakje op de eerste ‘e’, maar ik kan op mijn toetsenbord dat dakje nergens vinden 😦 .
Hoe dan ook: deze scheurkalender is verkrijgbaar in de boekhandel of bij bol.com voor een redelijk bedrag. Voor een jaar lang scheurplezier 🙂
Extreem geweld in Israël, een deel van mij vindt het wel spannend – oorlog, confrontatie, wie gaat er winnen, wat verandert er -, een ander deel verafschuwt het. Ik ben bang dat het eerste deel het sterkste is….
Er was ook al weer een aardbeving in Afghanistan met honderden doden. Wat een rotland, wat een rotwereld. Komt het Paradijs ooit terug of is dat wishful thinking??
Meanwhile, here in Ter Heijde at sea plantte ik gisteren een Miscanthus chinensis Ruby Cute in mijn siertuintje en sprak daarbij de wens uit dat de pluimen van dit siergras niet zullen knakken in de westenwind. En ik wil graag mijn stoofperen oogsten, maar de meesten zijn nog hardgroen van kleur. Geduld, geduld….
Ik zag van de week in het plantsoen tweeakkerhommels, hangende aan een struik en hangende aan elkaar. De bovenste hing alleen maar, volkomen passief, terwijl de onderste met zijn poten het achterlijf van de ander leek te bewerken als een mier die een bladluis melkt….
Een wonderlijk gezicht, de natuur blijft je soms verrassen!
Ik had dit jaar trouwens vrij veel van dit soort insecten in mijn tuin, zoals hommels, wilde bijtjes en zweefvliegen, die dankbaar afkwamen op bepaalde nectarplanten. Maar vlinders heb ik weinig gezien, met ‘dank’ aan (vermoedelijk) de grote droogte van vorig jaar en het verdwijnen van steeds meer geschikte habitat voor deze diertjes.
Maar goed, vanochtend was ik even bij Intratuin en stuitte toen bij de afdeling bloembollen op een doos met 50 ‘Butterfly Friendly Flowerbulbs’, die ik meteen gekocht heb. Voor meer vlinders volgend jaar in mijn tuintje-aan-zee.
En hopelijk krijgen we na de verkiezingen een regering die de verspreiding van deze mooie diertjes, voor zover mogelijk, gaat bevorderen. Meer vogels, meer bijen, meer vlinders, amen.
Zo’n achtertuin als de onze op loopafstand van het strand kan met de nodige inspanning best wat opleveren aan eetbaar genot, zoals:
** aardbeien. We plukken intussen al een aantal weken achter elkaar elke dag een handje zomerkoninkjes. Net genoeg voor in de yoghurt-met-muesli ’s ochtends bij het ontbijt. Ik heb dit jaar voor het eerst aardbeien in plantenbakken – het soort bakken wat je normaliter gebruikt on aan de schutting te hangen, gevuld met bloemen. Maar nu dus gevuld met doordragende aardbeien van het ras Ostara. En niet aan de schutting, maar op een laag tafeltje op het terras. Elke dag water in de zomer en regelmatig een handvol mest. En dat gaat prima!
**bramen. De naam van het ras weet ik niet meer, het is in ieder geval een doornloze soort. En met een redelijk goede oogst, elke dag wat. We halen ze gelijk eraf als ze zwart zijn – zoet of niet – voordat de mussen zich erover ontfermen….. Inmiddels zijn ze leeg en heb ik de vruchtdragende takken van dit jaar weggesnoeid. En de nieuwe takken aangebonden, die geven volgend jaar de oogst.
**frambozen. Da’s een beetje hetzelfde verhaal als de bramen. Elke dag een bescheiden oogst. Ik doe er eigenlijk weinig aan, de takken komen min of meer spontaan uit de grond, dichtbij de bramen. Het wordt dus een beetje vol daar, maar dat geeft niet zolang er maar vruchten aankomen.
**stoofperen. Afgelopen weekend een eerste maaltje gegeten van de Gieser Wildeman. Ze waren al wat overrijp, zo leek het, en dientengevolge wat minder van smaak. De peren aan de Kleipeer die ernaast staat zijn nog hardgroen en moeten dus nog even blijven hangen.
En dan heb ik nog 1 hele grote pompoen en een paar kleintjes. Gewoon voor de sier. Zo’n pompoenplant neemt erg veel ruimte in beslag, dus volgend jaar zet ik wat anders.
De appelboom gaat ook weg trouwens, hij zit elke keer vol met luis en de kauwtjes eten de appels op 😦 .
Op Tiengemeten was vorige week zaterdag rond het Landbouwmuseum ter plaatse een ‘Oogstdag’ met allerlei activiteiten zoals een boerenmarkt, een presentatie van oude tractoren en (voor de kinderen) een huifkar die ritjes over een deel van het eiland verzorgde.
Een goede aanleiding voor ons voor een hernieuwde kennismaking met deze natuurenclave in het Haringvliet. We namen de eerste pont van tien uur vanaf het haventje in Nieuw-Beijerland en werden aan boord verrast met gezang: het Shantykoor dat later bij het museum meer liederen ten gehore zou brengen, gaf alvast een voorproef van eigen kunnen….
Bij het bezoekerscentrum op het eiland huurden we fietsen en zetten koers richting de Schotse hooglanders die aan de westkant van Tiengemeten de natuur in stand houden. Onderweg zagen we veel vogels op de waterplassen op enige afstand van het pad, maar ze waren helaas te ver weg om ze zonder verrekijker op naam te kunnen brengen. De hooglanders graasden gelukkig dichterbij en we stapten even af. Erg mooi om te zien, die beesten met hun grote hoorns tussen de bloeiende guldenroede en watermunt, we werden alleen lek gestoken door de muggen en daar hadden we niet op gerekend!
Dus na een paar foto’s van de hooglanders en eentje van een groepje brandganzen er vlakbij (hieronder) reden we snel door, richting de passantenhaven, waar we niet veel verder konden omdat de weg in het niets verdween.
Terug dan maar naar het bezoekerscentrum. Er stond een mooi span paarden voor een hooiwagen in het gras geparkeerd, met een boer en boerin op de bok. Alsof de tijd even stilstond…… We liepen langs de kramen op de boerenmarkt, maar kochten niets. Bij Gasterij de Gezusters lieten we ons de cappuccino goed smaken en genoten eventjes van de liederen van het koor buiten bij het museum.
We wilden nog naar het haventje aan de oostkant van het eiland waar vroeger schepen uit Nederlands-Indië enige tijd in quarantaine moesten alvorens gelost te kunnen worden in de haven van Rotterdam, maar het bleek al gauw te ver fietsen voor deze twee senioren. We zagen nog wel een oud schafthuisje in het rietland in de verte, uit de periode dat Tiengemeten nog een landbouwenclave was. Bedoeld voor boerenarbeiders of rietsnijders, dat weet ik niet precies. Hieronder op foto.
En dat was dat. We waren uitgekeken en namen de boot van tien over een terug naar de vaste wal. Thuis begroetten de honden ons alsof we dagen weggeweest waren…. 🙂
Toen ik mijn pompoen-in-ontwikkeling wilde inpakken in een boodschappentas teneinde hem te beschermen tegen vraatzuchtige veldmuizen, zette ik iets te veel kracht en knapte de steel….
In zo’n geval groeit hij natuurlijk niet meer, dus heb ik hem eraf gehaald en neer gevleid op de bestrating en daar ligt-ie: 12 kilo zomerpompoen 🙂
Die veldmuizen heb ik geprobeerd te bestrijden met eerst de standaard muizenval voorzien van Goudse kaas, daarna de iets minder standaard val waarin je de muis levend vangt met pindakaas, maar niks helpt. En ik heb wel 2 honden, maar geen kat 😦
Het zijn overigens niet alleen de muizen waar ik last van heb: de hier in de omgeving talrijk voorkomende kauwen hebben inmiddels mijn appelboom geplunderd. Ik had de appels stuk voor stuk ingepakt in een plastic zakje, maar daar wisten ze wel raad mee!
Dus heb ik vanochtend mijn twee (stoof) perenbomen volledig bedekt met een vogelnet, want die peren moet en zal ik hebben! Over een week of zes eten wij hier stoofpeertjes in rode wijn, echt wel, grrrr.
Op een tropische zaterdag tijgen vrouwlief en ik naar Tiengemeten, een ruim 1000 ha groot eiland in het Haringvliet. Natuurmonumenten zwaait er de scepter sinds een aantal jaren en heeft het eiland van een landbouwenclave omgetoverd in een natuurparadijs. De vroegere boerderijen en aanhangige gebouwen zijn nu respectievelijk bezoekerscentrum, Rien Poortvlietmuseum, Landbouwmuseum, zorgboerderij en cafe-restaurant.
De pont naar Tiengemeten. Het eiland ligt voor ons.
Met de pont die vertrekt vanuit Zuid-Beijerland vaar je in tien minuten naar het eiland. De zon schittert op het Haringvliet terwijl we buitengaats zijn; er dobberen ganzen op het water en de horizon wordt aan twee zijden begrensd door windmolens. Dit vaartochtje zou van mij veel langer mogen duren, maar de overkant nadert al. We stappen van boord en slaan rechtsaf, richting een dijkje met rechts het Haringvliet en links rietlanden met open water. We zien veel vogels op het water en halen ze met de verrekijker dichterbij. Ik zie door de lenzen vooral wilde eenden en een aantal futen en zwanen.
Op Tiengemeten: rietland en water.
We lopen terug en trakteren onszelf op koffie met appelgebak in het restaurant, dat wil zeggen: vrouwlief trakteert mij op appelgebak, zelf doet ze aan de lijn 🙂 Daarna wandelen we met de zon boven ons naar een vroegere vliedberg, thans in gebruik als uitkijkpunt. Het uitzicht is schitterend, met links en rechts van ons water met honderden vogels vreedzaam dobberend. Ik zie enkele zilverreigers in het riet, een familie knobbelzwaan zwemt langs, een karekiet roept zijn eigen naam.
Maar het is heet, bloedheet. We vluchten naar binnen, het Rien Poortvlietmuseum in. Voor zes euro de man krijg je een aantal van zijn natuurschilderingen te zien, plus wat foto’s en andere parafernalia uit het leven van deze schilder.
Een deel van het vroegere atelier van Rien Poortvliet, nagebouwd in zijn museum.
Rien Poortvliet was bij leven erg populair bij de gereformeerde gezindte, de kerkelijke stroming waaruit ik zelf afkomstig ben. Het feit dat hij de natuur schilderde, d.w.z. de schepping van God, was daar ongetwijfeld debet aan, maar er is meer. De ‘kunst’ van deze schilder is makkelijk te begrijpen, de afbeeldingen spreken voor zich en dat is alles wat er is. Je hoeft je dus niet het hoofd te breken over dubbele lagen of verborgen betekenissen, laat staan dat je je moet afvragen of het allemaal wel zo christelijk is wat de kunstenaar afbeeldt…. Met andere woorden: het is veilig en heel fatsoenlijk – maar daarmee ook heel braaf en heel burgerlijk. En kunst is het eigenlijk niet, hooguit kunstig gemaakt door een ambachtelijke schilder die zijn vak verstaat!
Ganzen en eenden op een slikplaat bij het water op Tiengemeten.
We nemen nog even een kijkje in het naastgelegen bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en pakken daarna de pont van tien over twee terug naar de vaste wal. Ons uitje voor deze maand zit er bijna weer op. Tiengemeten is erg mooi, een voorbeeld van goed geslaagde ‘nieuwe natuur’. Meestal houd ik mijn hart vast als natuurbeschermers aan het stoeien slaan met wat ‘natuur’ heet in dit kleine landje, maar Tiengemeten is wat mij betreft een positieve uitzondering. Ik kom hier zeker nog eens terug!
Tiengemeten vanuit de lucht, met bezoekerscentrum en musea.
Weverbleven afgelopen week in een vakantiewoning in Zuidoost Friesland, ergens halverwege Drachten en Appelscha. Dit gebied staat ook wel bekend als de Friese Wouden. Het is een eldorado voor natuurliefhebbers, voor wandelaars en fietsers. Onze verblijfplaats was een verbouwde boerenschuur, de slaapkamer bovenin was bloedheet, verder was het een prima plek. Er was helaas geen internet, geen tv en geen radio 😦 Onder de dakpannen van het schuurtje naast onze woning huisde een steenmarter; we zagen hem op een goede dag verschijnen terwijl we net aan het ontbijt zaten en op jacht gaan in de tuin.
Dit was overigens de eerste vakantiewoning met een eigen meditatiehoek, bestaande uit vier laag-bij-de-grondse zitjes rond een altaarachtig tafeltje. Maar omdat wij wel geloven in goede daden maar niet in boeddha, hebben we het gelaten voor wat het was…
Boeddhistisch hoekje….
In een rijtje eikenbomen naast onze tuin hingen een aantal nestkasten, waarvan er eentje bewoond werd door een familie koolmees. De ouders vlogen af en aan met rupsen die ze veelal vonden op de bladeren van diezelfde eiken. Ne een paar dagen was het nestkastje ineens verlaten en waren de jonkies blijkbaar uitgevlogen.
Net weer een rups afgeleverd…
Tegelijkertijd krioelde het ineens van de kleine vlindertjes rond de bomen. Mijn insectenapp vertelde me dat het eikenbladrollers waren en noemde het een ‘plaaginsect’. Want die minieme beestjes kunnen zo’n eik helemaal kaalvreten, al zullen in dit geval de mezen ervoor gezorgd hebben dat lang niet elke rups zichzelf tot vlinder kon verpoppen…
Eikenbladroller op eikenstam – klein versus groot…
De Duurswouderheide, een natuurgebied aan dezelfde weg als ons vakantiehuis, was schitterend, maar helaas wel voor een flink deel vergrast. Dit met dank aan de neerdalende stikstof in de lucht. Er liggen enkele meertjes in het gebied die een relict zijn uit de laatste ijstijd. ‘Pingo-ruïnes’ heet zoiets met een moeilijk woord.
Pingo-ruïne bij de Duurswouder heide
Ik hoorde overal zwartkopjes bij ons huis en in de natuur, het krioelde ervan! En we zagen verschillende keren reeen, met 3 e’s en zonder puntjes op de e…. En bij de Leiens, een flink meer net boven Drachten, zagen we vanuit een vogelkijkhut zwarte sterns, ook iets bijzonders. Ik heb er helaas geen beelden van. Het Fochteloërveen konden we niet bezoeken omdat de weg ernaar toe afgesloten was door een stratenmaker die een paar klinkers recht moest leggen… En in andere gebieden voelde ik mezelf met een kluitje in het riet gestuurd omdat de wandelpaden alleen langs de buitenrand van het gebied liepen; het mooie hart met zijn bijzondere planten en vogels krijg je op die manier niet te zien.
De Friese Wouden kent spijtig genoeg weinig oude stadjes en/of mooie musea, daarvoor moet je verderop in Friesland zijn.
Solitaire ree vlakbij de Duurswouderheide
Tenslotte: bij je vakantiehuis in de zon dan wel schaduw zitten lijkt paradijselijk, maar gaat gauw vervelen. Vrouwlief houdt van haken en is altijd bezig, maar ik heb zoiets niet. En zoals gezegd hadden we geen internet, dus ik kon niet achter mijn laptop vluchten 😦 Er waren overigens wel een cd-speler en ook een dvd-speler, maar ik vond maar 1 goede cd* en speelfilms zijn me veel te ‘aards’: de verticale dimensie, het bestaan van een hoger Wezen, ontbreekt vrijwel altijd in de producten van Hollywood…
Eigenlijk zou ik een verwaarloosde tuin op ons vakantieadres moeten hebben, dan kon ik lekker rommelen. Toch eens kijken op Natuurhuisje.nl of zoiets niet bestaat…. 🙂
Uitzicht vanaf de Bosbergtoren bij Appelscha over een deel van de Friese Wouden
Mijn eerste auto was een Mitsubishi Colt van het boven afgebeelde model, de eerste generatie die in Nederland op de markt kwam. We praten dan over de eighties – die van mij kwam uit 1984 als ik het me goed herinner. Een echte Japanner, door en door betrouwbaar maar geen greintje luxe aan boord. De stoelen waren van een soort goedkoop kunstleer, een materiaal wat in de zomer met de zon erop bloedheet werd, je brandde bijna je achterste als je dan in de auto stapte…. 🙂
De wagen was een jaar of vier oud toen ik hem kocht en kostte me indertijd een slordige 10.000 gulden. Veel geld voor een eenvoudige jongen als ik, een aanslag op mijn spaarrekening. Maar ik was er maar wat trots op en gebruikte de wagen overal voor: woon-werkverkeer, als verhuiswagen en voor vakanties in het buitenland. Ik herinner me die keer dat ik met de Colt naar de Cote d’Azur ging. Met een gangetje van zo’n 140 km/uur over de Franse tolweg, no problem. Wel zonder airco natuurlijk, want dat had bijna geen auto nog in die tijd. Dus veel de ramen open, met de hete Franse wind om je oren….
Toen ik een tijdje later op weg naar mijn werk gehaast wilde wegrijden bij een benzinestation, ramde ik een betonpaaltje waarbij de achterbumper een flinke deuk opliep. De rest van de levensduur van de auto heb ik daar mee doorgereden omdat ik reparatie te duur vond…..
Enkele jaren nadien was het midden in de winter ineens afgelopen met de Colt. Een van de zuigers was vastgeslagen in het cilinderblok. Oorzaak onbekend, maar einde verhaal, einde auto. Viel me een beetje tegen van hem, al was op dat moment de kilometerstand al behoorlijk hoog voor zo’n autootje.
Daarna kwamen er achtereenvolgens een Nissan Micra en een Suzuki Alto dus ik bleef de Japanners trouw, al werd de laatste uiteindelijk vervangen door een Kia Cerato, een Koreaan. En momenteel rijd ik in een Honda Insight, dus opnieuw een auto uit het land van de rijzende zon. Dit keer met airco en andere luxe aan boord. Want dat spartaanse is niks meer voor mij – een mens wordt een dagje ouder en wil op die gevorderde leeftijd wat meer comfort 🙂
Woensdag is mijn vrije dag, mijn ‘inbetween day’, een rustpunt tussen 2 x 2 werkdagen.
Op zo’n dag kunnen je gedachten alle kanten op gaan, gegeven het gegeven dat de afleiding in de vorm van fysieke arbeid ontbreekt. Zo heb ik deze ochtend al gedacht aan:
het bekijken van pikante lingerie op mijn laptop,
de oorlog in Oekraïne,
hoe ik planken bevestig aan mijn gammele tuinschutting om daar aardbeibakken op te zetten,
de muziek van Lou Reed en Cheap Trick,
de drie-eenheid van God en de onbevattelijkheid daarvan voor het menselijk verstand,
het feit dat mijn vrouw met de auto weg is zodat ik niet in de gelegenheid ben om bij de Praxis die voornoemde planken te halen,
het spreekwoord ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’,
het feit dat het nog niet erg wil zomeren,
de slakken in mijn tuin die mijn dahlia’s en zonnebloemen ruïneren,
een nieuwe blogpost –
en meer…..
Dat bloggen is al met al heel belangrijk voor me, maar soms ben ik zo geblokkeerd dat er niks uit komt. Ik zit dan te staren naar dat scherm en klik uiteindelijk weg naar YouTube voor Lou Reed en Cheap Trick. En denk aan andere dingen….
Van die Praxisplanken is het overigens uiteindelijk niet gekomen, want toen mijn vrouw later thuiskwam, bleek ze genoeg geld te hebben uitgegeven voor de rest van de week 😦
En die slakken probeer ik elke dag weg te vangen, maar onderstaand exemplaar was tot nu toe aan mijn blik ontsnapt. Hij was dan ook minuscuul klein met een huisje van slechts enkele millimeters in omvang, meer niet. En zeker, hij is mooi in al zijn kleinheid, maar hij moet natuurlijk wel van mijn planten afblijven….
Vrouwlief en ik zijn net terug van een lang weekend weg naar de Veluwe waarbij het weer ons mee zat – de meeste regen viel ’s nachts.
We hadden voor ons verblijf deze chalet op ‘Veluwepark Reewold’ gehuurd, een rustig gelegen vakantiepark tussen Garderen en Putten. De verhuurders waren super-vriendelijk, de inrichting van het huisje was heel compleet en de matras van ons bed was heel goed te beslapen voor twee mensen met rugklachten. Alleen de twee banken in de woonkamer zaten voor geen meter, maar gelukkig boden de tuinstoelen uit het schuurtje een goed alternatief… 🙂
Ermelosche Heide.
DeErmelosche Heide bloeide uiteraard nog niet, maar was ook zonder dat met een zonnetje erop en de uitbundige zang van verschillende veldleeuweriken erboven, mooi genoeg. Boerenzwaluwen zwierden rond de schaapskooi en fitissen zongen hun aflopende riedeltje in de bosrand. De berkenbomen op de hei liepen uit met frisgroen blad en krentenstruiken stonden vol in bloei.
Er liggen trouwens tientallen grafheuvels in dit gebied, oeroude monumenten van een verdwenen cultuur uit de Steentijd. Sommige lagen naast elkaar, zoals de drie op onderstaande foto, anderen niet.
Drie grafheuvels.
Het was overigens lang geleden dat ik veldleeuweriken zag en hoorde, opstijgend in de lucht boven de heide, hoger en hoger en intussen onafgebroken zingend. Dit soort natuurreservaten zijn de enigste plekken in ons land waar ze nog voorkomen.
Maar ondertussen komt het rumoer en de onrust van onze tijd wel steeds dichterbij, want langs de Ermelosche Heide loopt een vrij drukke weg die je op sommige plekken in het gebied goed hoort. En al die fietsers, mountainbikers en gezinnen met kinderen maken ook geluid.
En ja: mijn vrouw en ik waren ook met de auto…. 😦
En in de Kroondomeinen hoorde ik boven me vrij constant de ‘dreun’ van vliegtuigen. Blijkbaar ligt dat deel van de Veluwe onder een aanvliegroute naar Schiphol en zetten de kisten boven het midden van Nederland de daling al in – een andere verklaring ervoor heb ik niet.
Van de heide bij Ermelo naar het landgoedOud Groevenbeek bij Putten was niet zover rijden. De villa op het landgoed dateert uit begin vorige eeuw. Een oude druivenkas en een watertoren(tje) stammen uit dezelfde tijd. We hoorden de voorjaarsroep van de boomklever door het bos schallen en zagen heel even een roodborsttapuit op het heideveld wat deel uitmaakt van het landgoed.
De villa op Oud Groevenbeek.
Links op de heuvel het watertoren(tje), rechts de druivenkas.
Zo’n weekend vliegt om, we komen hier zeker nog eens terug om verder te kijken en de zondagse kerkdienst in de kapel op Staverden te bezoeken, want daar kwam het dit keer niet van.
Hallelujah, het is weer zaterdag! We hadden plannen om vandaag Kom in de Kas te bezoeken, maar om in de regen langs die kassen te struinen vonden we toch geen goed idee…
Om twaalf uur wordt het even droog, zag ik net. Ga ik even naar buiten, met of zonder honden. Je moet er even uit, de benen strekken – een mens is geschapen voor beweging, niet om stil te zitten.
Ik kan ook met een regenjas aan de tuin in natuurlijk. Kijken of de aardbeien al een beetje willen groeien onder het plastic tentje dat boven de planten staat. Alles wacht op hogere temperaturen en meer zon. En minder regen….. De hele tuin overkappen lijkt me wel wat. Met een kacheltje erin en wat tropische planten voor een bepaald effect. Kun je in je eigen wintertuin zitten, ongeacht wat het weer buiten doet.
Naar Hoek van Holland rijden is trouwens ook een idee. En daar een cappuccino op een binnenterras. De tijd doden, je vrije tijd stukslaan. Soms heb je niet meer dan dat. Wat een luxe eigenlijk. In grote delen van de wereld hebben mensen nauwelijks vrije tijd, maar zijn ze altijd bezig met zorgen voor zichzelf en hun familie. Het is ongelijk verdeeld op deze planeet.
Bloemen van Helleborus ‘Pippa’s Purple’, een paarsbloemige kerstroos.
Uitlopend blad van mijn klimroos
een krokus van bovenaf.
Bloemtrossen van Pieris japonica
Klein maar fijn: de gele bloesem van de winterjasmijn tegen mijn schutting.
Nu nog wat meer energie om in die tuin van me te werken. En wat meer zon alstublieft. En mag die zeewind misschien wat minder?? En het zou ook fijn zijn als die versleten onderrug van me wat minder gauw opspeelt. Als het niet teveel gevraagd is…..
Het is wel een wonder bovenwonder dat die seizoenen elk jaar terugkomen, zomaarvanzelf en dat alles maar groeit en bloeit, bijna vanzelf en dat de zon gratis schijnt en het regenwater gratis naar beneden valt en de vlinders vliegen en de vogels hun eigen kostje opscharrelen en nog heel veel meer….!
Jan van Goyen, Gezicht op Dordrecht, collectie Dordrechts Museum.
Vorige week zaterdag zijn vrouwlief en ik opnieuw naar Dordrecht geweest, dit keer voor een bezoek aan het plaatselijke museum.
Onderweg hadden we motregen en een kakofonie van rijstroken, fly-overs en afslagen rond Rotterdam. De parkeergarage nabij het centrum van onze plaats van bestemming was om elf uur in de ochtend al overvol. We parkeerden uiteindelijk op het dek van de garage en wandelden vervolgens naar het Dordrechts Museum – een aan de buitenkant nogal armoedig gebouw met een rommelige tuin.
Prikkels, prikkels, prikkels. Drukte, hoofdpijn, de naweeën van de laatste werkdag van de week. Veel te veel mensen om me heen. Opletten voor auto’s, opletten voor passanten die je pad kruisen.
Binnen de muren van het museum baanden we ons een weg langs de modernisten van de twintigste eeuw – harde, vaak zielloze schilderstukken die weinig vakmanschap verraden. Via de negentiende eeuw met onder andere hele mooie werken van de schilders der Haagse School en een aantal hoogtepunten van de achttiende eeuw kwamen we uiteindelijk thuis bij de grote meesters van de zeventiende eeuw, waar de Dordtse schilder A(e)lbert Cuyp, wereldberoemd geworden na zijn dood, prominent aanwezig was.
Maar het hoogtepunt bij die zeventiende-eeuwers was voor mij toch die ene Rembrandt die er hing, De verloochening van Petrus uit 1660. Het is een bruikleen van het Rijksmuseum Amsterdam.
Rembrandt van Rijn, De verloochening van Petrus
Het licht van de lantaarn in de hand van het dienstmeisje valt op de gestalte van Petrus, die (opnieuw) ontkent iets met Jezus te maken te hebben. Rechts op de achtergrond is Jezus nog net zichtbaar, hij draait zich om en kijkt Petrus aan.
Na de zeventiende-eeuwers volgde veel te snel een zaal met een tijdelijke expositie van een kunstenaar uit onze tijd, waar we snel op uitgekeken waren. De koffie in het restaurant verdiende de naam cappuccino eigenlijk niet. Wel vonden we in de museumwinkel een mooie reproductie van Jan van Goyens Gezicht op Dordrecht die we voor slechts vijf euro mee mochten nemen. Die komt bij ons thuis aan de muur!
Het daarna genuttigde broodje bij Bakker Bart smaakte goed, maar ook hier overheerste de drukte. We zochten de auto op en keerden huiswaarts. Ons uitje voor de maand februari hadden we weer gehad….
Twee ‘landschappen met vee’ van Jacob van Strij, een Dordtse schilder, plusminus 1800
Zwerfhond 