Galloways in het duingebied bij Monster/Ter Heijde
In mijn vorige blogpost Een fijn boekschreef ik over een Brit die in het graafschap Galloway een boerderij begon. Wie ‘Galloway’ zegt, zegt Galloway-koeien, een pikzwart en ruig behaard ras, sterk van lijf en leden en goed bestand tegen extreme weersomstandigheden.
In het duingebied alhier op loopafstand van mijn woning lopen een aantal van deze grazers. Ze houden de vegetatie kort als maaimachines zonder vervuilende benzinemotor en zonder herrie. En het is nog een aardig gezicht ook!
Wel, dat wilde ik even kwijt. Niets bijzonders eigenlijk, maar toch…
Rest mij nog u te melden dat mijn Venusvliegenvanger in bloei staat, het vleesetend plantje dat ik een tijdje terug kocht in de Hortus botanicus van Leiden en waarover ik eveneens blogde. Niets bijzonders, maar u bent weer helemaal op de hoogte 🙂
Een gratis museum, dat is echt iets voor vrouwlief en mij! Want wij vinden de entreeprijzen van de meeste musea in dit landje veel te hoog, ook gelet op de gemiddelde tijd die wij in een gemiddeld museum doorbrengen. Want als je 2 x 17,50 euro moet aftikken voor de entree en je staat na een uur weer buiten, dan is zoiets best veel… En dan heb ik het nog niet eens over die 2 koppen cappuccino in het museumrestaurant gehad.
Maar Museum De Schilpen in Maasland (Z.H.) is helemaal gratis en het is nog leuk ook! Maasland is een pittoresk dorp halverwege het Westland en Rotterdam, tegenover Maassluis. Het museum is gevestigd in een pand uit begin twintigste eeuw. Als je naar binnen gaat hoor je een winkelbel rinkelen en sta je in een Oudhollandse snoepwinkel. Loop je door naar achteren dan sta je in een Oudhollands woonhuis met alles erop en eran: oude meubelen, kolenkachels, handgereedschap en wat dies meer zij.
Op de foto hieronder een deel van de woonkamer. Er is ook nog een soort werkkamer voor de heer des huizes met kasboeken en kroontjespen op een tafeltje en een ouderwetse telefoon aan de muur. De slaapkamer heeft een ingebouwde bedstede met een aan de muur vastgemaakt wiegje voor een baby.
Een deel van de woonkamer
Een trap naar boven brengt je naar een zolder met uitgestalde handgereedschappen uit het Westland. Daarachter ligt de meidenkamer waar het vrouwelijke personeel sliep. Ziet er knus uit met die bedstede, maar een kachel zie ik niet…..
De Meidenkamer
En beneden in de kelder is de kaasmakerij en wordt de voorraad geweckte groenten bewaard. Ook dat is nog bijna helemaal compleet. Dit huis is een tijdcapsule!
Als je via de keuken het huis aan de achterkant verlaat, kom je in een soort serre met een authentiek rijtuig waarmee boeren uit de omgeving vroeger naar de kerk gingen. De serre functioneert tevens als koffiehoek. Ze serveren alleen gewone koffie, geen cappuccino. Maar je krijgt er wel een koekje bij 🙂
Het is de naam van een Japanse kers die momenteel overal staat te bloeien. Hij heeft gebogen takken en gevulde roze bloemen. ‘Treurkers’ noemen ze hem, maar dat klinkt veel te negatief, want als hij in bloei staat is hij juist een feest om te zien!
En ik zou hem alleen al vanwege die mooie naam graag in mijn tuin willen hebben maar dat kan niet, want hij wordt veel te groot voor mijn achtertuintje. Dus laat ik het bij een bewonderende blik op de exemplaren in de plantsoenen en tuinen hier in de buurt en spreek zijn naam nog 1 keer uit:
Op woensdagmiddag bezochten we de kassen in de Hortus botanicus in Leiden. Heel veel tropische planten en het daarbij behorende tropische binnenklimaat, met name in de Hoge Kas. Als je je op de loopbrug bovenin die kas bevindt, voelt het aan als 40 graden!
In de andere kassen verderop was het gelukkig koeler. Voor de liefhebber is er genoeg moois te zien. Op de foto hierboven met de klok mee:
Een vleesetende Nepenthes (‘Beker der Vergetelheid’). In de trechtervormige beker worden insecten gevangen en verteerd. 2. De langwerpige bloem van een Musa, een bananenboom. 3.Een orchidee. 4. De gele vrucht van een cacaoboom. De pitten binnenin de vrucht zijn de bonen waar de chocolade van gemaakt wordt. 5. Een bamboeachtig gewas, de naam is me ontschoten. 6. een doorkijk in de Hoge Kas.
Van de beroemde Reuzenwaterlelie in de Victoria-kas was nog niets te zien, dus we moeten eigenlijk van de zomer nog een keer terug 🙂 , Kunnen we gelijk de buitentuin bewonderen, want ook daar was het nog te vroeg voor.
Naschrift: op weg naar de uitgang passeerden we opnieuw de kassa’s en daar stonden vleesetende plantjes te koop, van het soort dat we eerder in de kassen hadden gezien.
Ik heb er een Venusvliegenval gekocht voor thuis in de vensterbank. Als je voorzichtig zo’n getande val aanraakt, sluit hij zich keurig netjes….laat die vliegen en muggen van de zomer maar komen!
Gisteren in mijn tuin-aan-zee de aardbeienbak plus de bak met vlindervriendelijke bloembollen afgedekt met gaatjesfolie. Tegen de vorst en andere klimatologische ongemakken: gure wind van zee en striemende regen – een dekentje over de planten.
Op de foto hierboven is voor de afgedekte bakken mijn autobanden-bloembak zichtbaar, twee op elkaar gestapelde autobanden uit mijn schuurtje, gevuld met potgrond. Een skimmia in het midden, bonte klimop langs de rand en wat andere plantjes om het af te maken. Alsjeblieft.
Ik had vorig jaar eventjes een egel in mijn tuin, maar daarna nooit meer. Maar toen ik gisteravond de honden ging uitlaten zat er eentje in het gras langs het pad, die een nogal uitgebluste indruk maakte. Ik heb hem naar de egelopvang gebracht en hij bleek ondervoed te zijn. Het was een heel slecht jaar geweest voor de egels, zei de dame van de opvang: eerst langdurige droogte, daarna weken achter elkaar regen. De egel (m/v) werd Heidi gedoopt en kreeg daarna een droog plekkie in een plastic krat (foto hierboven).
Tot zover dit kleine nieuws 🙂 . Mijn wereld is klein, net als die van de meeste andere mensen die ik ken. Geen grote veranderingen – een beetje saai misschien, maar ook geen oorlog of andere rampen. En dat is goed nieuws.
De wilde wingerd tegen de zijmuur van mijn schuurtje kleurt weer geel, ten teken dat er opnieuw een tuinseizoen voorbij is. En dat het einde van het jaar nadert.
De cyclus van de seizoenen, elk jaar weer. Duidelijk aangewezen door die klimplant in mijn tuin. Hij verkleurt mooi en da’s dan nog iets wat dit seizoen de moeite waard maakt 😦 Voor het overige is het kommer en kwel: de regen die maar niet ophoudt, de kilte, de wind, de donkerte, de grauwheid…..een mens moet dankbaar zijn voor wat hij heeft natuurlijk, zeker in vergelijking met Oekraïne en de Gazastrook, maar toch…..
Een klein beetje troost is dan nog dat ik met kerst bijna 3 weken vrij ben. We zitten rond de jaarwisseling in een natuurhuisje in Vaassen, op de Veluwe: even eruit. – Paleis het Loo, kasteel de Cannenburgh ‘in kerstsfeer’, een wildwandeling, een plaatselijk museum misschien, warme glühwein en/of bokbier, wellicht een appelflap op de laatste dag van het jaar….. –
Hopelijk zitten de fauteuils in het huisje comfortabel en kunnen ze naast de cv geschoven worden. Met een goed boek in de hand en vrouwlief naast me heb ik dan weinig te klagen.
Extreem geweld in Israël, een deel van mij vindt het wel spannend – oorlog, confrontatie, wie gaat er winnen, wat verandert er -, een ander deel verafschuwt het. Ik ben bang dat het eerste deel het sterkste is….
Er was ook al weer een aardbeving in Afghanistan met honderden doden. Wat een rotland, wat een rotwereld. Komt het Paradijs ooit terug of is dat wishful thinking??
Meanwhile, here in Ter Heijde at sea plantte ik gisteren een Miscanthus chinensis Ruby Cute in mijn siertuintje en sprak daarbij de wens uit dat de pluimen van dit siergras niet zullen knakken in de westenwind. En ik wil graag mijn stoofperen oogsten, maar de meesten zijn nog hardgroen van kleur. Geduld, geduld….
Ik zag van de week in het plantsoen tweeakkerhommels, hangende aan een struik en hangende aan elkaar. De bovenste hing alleen maar, volkomen passief, terwijl de onderste met zijn poten het achterlijf van de ander leek te bewerken als een mier die een bladluis melkt….
Een wonderlijk gezicht, de natuur blijft je soms verrassen!
Ik had dit jaar trouwens vrij veel van dit soort insecten in mijn tuin, zoals hommels, wilde bijtjes en zweefvliegen, die dankbaar afkwamen op bepaalde nectarplanten. Maar vlinders heb ik weinig gezien, met ‘dank’ aan (vermoedelijk) de grote droogte van vorig jaar en het verdwijnen van steeds meer geschikte habitat voor deze diertjes.
Maar goed, vanochtend was ik even bij Intratuin en stuitte toen bij de afdeling bloembollen op een doos met 50 ‘Butterfly Friendly Flowerbulbs’, die ik meteen gekocht heb. Voor meer vlinders volgend jaar in mijn tuintje-aan-zee.
En hopelijk krijgen we na de verkiezingen een regering die de verspreiding van deze mooie diertjes, voor zover mogelijk, gaat bevorderen. Meer vogels, meer bijen, meer vlinders, amen.
** de aardbeien uit eigen tuin zijn op. Wat er nu nog aankomt aan kleine vruchtjes rijpt niet meer goed af, dus ik heb alles eraf gehaald. En daarna heb ik de planten wat langwerkende mest gegeven voor de herfst en winter.
** er zijn nog frambozen, maar ze beschimmelen heel gauw en derhalve niet echt geschikt meer voor consumptie. De afgedragen takken snoei ik terug, hopelijk volgend jaar weer verse oogst.
** de tuin zit vol met witte vlieg, ze zitten overal. Ik doe er niks meer aan, want het is herfst. Zo gauw het echt koud wordt verdwijnen ze vanzelf.
** een zwerm vink-achtige vogels vloog over toen ik buiten bezig was. Ze maakten een hoog, ijl geluidje, ik denk aan sijsjes maar weet het niet zeker. Doortrekkers misschien uit het hoge noorden, foeragerend op duindoornbessen of rozenbottels in de duinen hierachter.
** de stoofperen aan mijn Kleipeer moeten nog een paar weken hangen, maar ik heb een goede oogst dit jaar. Deze soort wordt ook wel Winterjan, Kievitspeer, Wintersuikerpeer, Spekdrager, en Mandjespeer genoemd. Het is een heel oud Hollands ras, dat u het weet….. 🙂
** de pompoenplant die mijn hele tuin dreigde te koloniseren leverde uiteindelijk slechts 2 pompoenen van formaat op. Volgend jaar geen pompoen meer…
** de wilde wingerd tegen de muur van mijn schuur zal binnenkort gaan verkleuren naar rood. Daarna vallen de bladeren af en breekt voor mij de koude, donkere tijd aan. Brrr.
Zo’n achtertuin als de onze op loopafstand van het strand kan met de nodige inspanning best wat opleveren aan eetbaar genot, zoals:
** aardbeien. We plukken intussen al een aantal weken achter elkaar elke dag een handje zomerkoninkjes. Net genoeg voor in de yoghurt-met-muesli ’s ochtends bij het ontbijt. Ik heb dit jaar voor het eerst aardbeien in plantenbakken – het soort bakken wat je normaliter gebruikt on aan de schutting te hangen, gevuld met bloemen. Maar nu dus gevuld met doordragende aardbeien van het ras Ostara. En niet aan de schutting, maar op een laag tafeltje op het terras. Elke dag water in de zomer en regelmatig een handvol mest. En dat gaat prima!
**bramen. De naam van het ras weet ik niet meer, het is in ieder geval een doornloze soort. En met een redelijk goede oogst, elke dag wat. We halen ze gelijk eraf als ze zwart zijn – zoet of niet – voordat de mussen zich erover ontfermen….. Inmiddels zijn ze leeg en heb ik de vruchtdragende takken van dit jaar weggesnoeid. En de nieuwe takken aangebonden, die geven volgend jaar de oogst.
**frambozen. Da’s een beetje hetzelfde verhaal als de bramen. Elke dag een bescheiden oogst. Ik doe er eigenlijk weinig aan, de takken komen min of meer spontaan uit de grond, dichtbij de bramen. Het wordt dus een beetje vol daar, maar dat geeft niet zolang er maar vruchten aankomen.
**stoofperen. Afgelopen weekend een eerste maaltje gegeten van de Gieser Wildeman. Ze waren al wat overrijp, zo leek het, en dientengevolge wat minder van smaak. De peren aan de Kleipeer die ernaast staat zijn nog hardgroen en moeten dus nog even blijven hangen.
En dan heb ik nog 1 hele grote pompoen en een paar kleintjes. Gewoon voor de sier. Zo’n pompoenplant neemt erg veel ruimte in beslag, dus volgend jaar zet ik wat anders.
De appelboom gaat ook weg trouwens, hij zit elke keer vol met luis en de kauwtjes eten de appels op 😦 .
Toen ik mijn pompoen-in-ontwikkeling wilde inpakken in een boodschappentas teneinde hem te beschermen tegen vraatzuchtige veldmuizen, zette ik iets te veel kracht en knapte de steel….
In zo’n geval groeit hij natuurlijk niet meer, dus heb ik hem eraf gehaald en neer gevleid op de bestrating en daar ligt-ie: 12 kilo zomerpompoen 🙂
Die veldmuizen heb ik geprobeerd te bestrijden met eerst de standaard muizenval voorzien van Goudse kaas, daarna de iets minder standaard val waarin je de muis levend vangt met pindakaas, maar niks helpt. En ik heb wel 2 honden, maar geen kat 😦
Het zijn overigens niet alleen de muizen waar ik last van heb: de hier in de omgeving talrijk voorkomende kauwen hebben inmiddels mijn appelboom geplunderd. Ik had de appels stuk voor stuk ingepakt in een plastic zakje, maar daar wisten ze wel raad mee!
Dus heb ik vanochtend mijn twee (stoof) perenbomen volledig bedekt met een vogelnet, want die peren moet en zal ik hebben! Over een week of zes eten wij hier stoofpeertjes in rode wijn, echt wel, grrrr.
Op een tropische zaterdag tijgen vrouwlief en ik naar Tiengemeten, een ruim 1000 ha groot eiland in het Haringvliet. Natuurmonumenten zwaait er de scepter sinds een aantal jaren en heeft het eiland van een landbouwenclave omgetoverd in een natuurparadijs. De vroegere boerderijen en aanhangige gebouwen zijn nu respectievelijk bezoekerscentrum, Rien Poortvlietmuseum, Landbouwmuseum, zorgboerderij en cafe-restaurant.
De pont naar Tiengemeten. Het eiland ligt voor ons.
Met de pont die vertrekt vanuit Zuid-Beijerland vaar je in tien minuten naar het eiland. De zon schittert op het Haringvliet terwijl we buitengaats zijn; er dobberen ganzen op het water en de horizon wordt aan twee zijden begrensd door windmolens. Dit vaartochtje zou van mij veel langer mogen duren, maar de overkant nadert al. We stappen van boord en slaan rechtsaf, richting een dijkje met rechts het Haringvliet en links rietlanden met open water. We zien veel vogels op het water en halen ze met de verrekijker dichterbij. Ik zie door de lenzen vooral wilde eenden en een aantal futen en zwanen.
Op Tiengemeten: rietland en water.
We lopen terug en trakteren onszelf op koffie met appelgebak in het restaurant, dat wil zeggen: vrouwlief trakteert mij op appelgebak, zelf doet ze aan de lijn 🙂 Daarna wandelen we met de zon boven ons naar een vroegere vliedberg, thans in gebruik als uitkijkpunt. Het uitzicht is schitterend, met links en rechts van ons water met honderden vogels vreedzaam dobberend. Ik zie enkele zilverreigers in het riet, een familie knobbelzwaan zwemt langs, een karekiet roept zijn eigen naam.
Maar het is heet, bloedheet. We vluchten naar binnen, het Rien Poortvlietmuseum in. Voor zes euro de man krijg je een aantal van zijn natuurschilderingen te zien, plus wat foto’s en andere parafernalia uit het leven van deze schilder.
Een deel van het vroegere atelier van Rien Poortvliet, nagebouwd in zijn museum.
Rien Poortvliet was bij leven erg populair bij de gereformeerde gezindte, de kerkelijke stroming waaruit ik zelf afkomstig ben. Het feit dat hij de natuur schilderde, d.w.z. de schepping van God, was daar ongetwijfeld debet aan, maar er is meer. De ‘kunst’ van deze schilder is makkelijk te begrijpen, de afbeeldingen spreken voor zich en dat is alles wat er is. Je hoeft je dus niet het hoofd te breken over dubbele lagen of verborgen betekenissen, laat staan dat je je moet afvragen of het allemaal wel zo christelijk is wat de kunstenaar afbeeldt…. Met andere woorden: het is veilig en heel fatsoenlijk – maar daarmee ook heel braaf en heel burgerlijk. En kunst is het eigenlijk niet, hooguit kunstig gemaakt door een ambachtelijke schilder die zijn vak verstaat!
Ganzen en eenden op een slikplaat bij het water op Tiengemeten.
We nemen nog even een kijkje in het naastgelegen bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en pakken daarna de pont van tien over twee terug naar de vaste wal. Ons uitje voor deze maand zit er bijna weer op. Tiengemeten is erg mooi, een voorbeeld van goed geslaagde ‘nieuwe natuur’. Meestal houd ik mijn hart vast als natuurbeschermers aan het stoeien slaan met wat ‘natuur’ heet in dit kleine landje, maar Tiengemeten is wat mij betreft een positieve uitzondering. Ik kom hier zeker nog eens terug!
Tiengemeten vanuit de lucht, met bezoekerscentrum en musea.
Woensdag is mijn vrije dag, mijn ‘inbetween day’, een rustpunt tussen 2 x 2 werkdagen.
Op zo’n dag kunnen je gedachten alle kanten op gaan, gegeven het gegeven dat de afleiding in de vorm van fysieke arbeid ontbreekt. Zo heb ik deze ochtend al gedacht aan:
het bekijken van pikante lingerie op mijn laptop,
de oorlog in Oekraïne,
hoe ik planken bevestig aan mijn gammele tuinschutting om daar aardbeibakken op te zetten,
de muziek van Lou Reed en Cheap Trick,
de drie-eenheid van God en de onbevattelijkheid daarvan voor het menselijk verstand,
het feit dat mijn vrouw met de auto weg is zodat ik niet in de gelegenheid ben om bij de Praxis die voornoemde planken te halen,
het spreekwoord ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’,
het feit dat het nog niet erg wil zomeren,
de slakken in mijn tuin die mijn dahlia’s en zonnebloemen ruïneren,
een nieuwe blogpost –
en meer…..
Dat bloggen is al met al heel belangrijk voor me, maar soms ben ik zo geblokkeerd dat er niks uit komt. Ik zit dan te staren naar dat scherm en klik uiteindelijk weg naar YouTube voor Lou Reed en Cheap Trick. En denk aan andere dingen….
Van die Praxisplanken is het overigens uiteindelijk niet gekomen, want toen mijn vrouw later thuiskwam, bleek ze genoeg geld te hebben uitgegeven voor de rest van de week 😦
En die slakken probeer ik elke dag weg te vangen, maar onderstaand exemplaar was tot nu toe aan mijn blik ontsnapt. Hij was dan ook minuscuul klein met een huisje van slechts enkele millimeters in omvang, meer niet. En zeker, hij is mooi in al zijn kleinheid, maar hij moet natuurlijk wel van mijn planten afblijven….
Hallelujah, het is weer zaterdag! We hadden plannen om vandaag Kom in de Kas te bezoeken, maar om in de regen langs die kassen te struinen vonden we toch geen goed idee…
Om twaalf uur wordt het even droog, zag ik net. Ga ik even naar buiten, met of zonder honden. Je moet er even uit, de benen strekken – een mens is geschapen voor beweging, niet om stil te zitten.
Ik kan ook met een regenjas aan de tuin in natuurlijk. Kijken of de aardbeien al een beetje willen groeien onder het plastic tentje dat boven de planten staat. Alles wacht op hogere temperaturen en meer zon. En minder regen….. De hele tuin overkappen lijkt me wel wat. Met een kacheltje erin en wat tropische planten voor een bepaald effect. Kun je in je eigen wintertuin zitten, ongeacht wat het weer buiten doet.
Naar Hoek van Holland rijden is trouwens ook een idee. En daar een cappuccino op een binnenterras. De tijd doden, je vrije tijd stukslaan. Soms heb je niet meer dan dat. Wat een luxe eigenlijk. In grote delen van de wereld hebben mensen nauwelijks vrije tijd, maar zijn ze altijd bezig met zorgen voor zichzelf en hun familie. Het is ongelijk verdeeld op deze planeet.
Jan van Goyen, Gezicht op Dordrecht, collectie Dordrechts Museum.
Vorige week zaterdag zijn vrouwlief en ik opnieuw naar Dordrecht geweest, dit keer voor een bezoek aan het plaatselijke museum.
Onderweg hadden we motregen en een kakofonie van rijstroken, fly-overs en afslagen rond Rotterdam. De parkeergarage nabij het centrum van onze plaats van bestemming was om elf uur in de ochtend al overvol. We parkeerden uiteindelijk op het dek van de garage en wandelden vervolgens naar het Dordrechts Museum – een aan de buitenkant nogal armoedig gebouw met een rommelige tuin.
Prikkels, prikkels, prikkels. Drukte, hoofdpijn, de naweeën van de laatste werkdag van de week. Veel te veel mensen om me heen. Opletten voor auto’s, opletten voor passanten die je pad kruisen.
Binnen de muren van het museum baanden we ons een weg langs de modernisten van de twintigste eeuw – harde, vaak zielloze schilderstukken die weinig vakmanschap verraden. Via de negentiende eeuw met onder andere hele mooie werken van de schilders der Haagse School en een aantal hoogtepunten van de achttiende eeuw kwamen we uiteindelijk thuis bij de grote meesters van de zeventiende eeuw, waar de Dordtse schilder A(e)lbert Cuyp, wereldberoemd geworden na zijn dood, prominent aanwezig was.
Maar het hoogtepunt bij die zeventiende-eeuwers was voor mij toch die ene Rembrandt die er hing, De verloochening van Petrus uit 1660. Het is een bruikleen van het Rijksmuseum Amsterdam.
Rembrandt van Rijn, De verloochening van Petrus
Het licht van de lantaarn in de hand van het dienstmeisje valt op de gestalte van Petrus, die (opnieuw) ontkent iets met Jezus te maken te hebben. Rechts op de achtergrond is Jezus nog net zichtbaar, hij draait zich om en kijkt Petrus aan.
Na de zeventiende-eeuwers volgde veel te snel een zaal met een tijdelijke expositie van een kunstenaar uit onze tijd, waar we snel op uitgekeken waren. De koffie in het restaurant verdiende de naam cappuccino eigenlijk niet. Wel vonden we in de museumwinkel een mooie reproductie van Jan van Goyens Gezicht op Dordrecht die we voor slechts vijf euro mee mochten nemen. Die komt bij ons thuis aan de muur!
Het daarna genuttigde broodje bij Bakker Bart smaakte goed, maar ook hier overheerste de drukte. We zochten de auto op en keerden huiswaarts. Ons uitje voor de maand februari hadden we weer gehad….
Twee ‘landschappen met vee’ van Jacob van Strij, een Dordtse schilder, plusminus 1800
NOEM VIJF DINGEN DIE JE VOOR JE PLEZIER DOET, lees ik ergens op het dashboard van mijn blog. Een uitnodiging voor een post, begrijp ik. Inspiratie voor als je verder niks weet te schrijven.
Ok, eh…..
een vers gezette bak koffie, een koud biertje, een lekkere pizza, een sandwich met allerlei soorten beleg….of bedoelde u dat niet??
Even serieus….groenten of fruit oogsten uit mijn tuintje noem ik als eerste. Het werk dat voorafgaat aan het oogsten – zaaien, bewateren, wieden, snoeien – bevredigt ook wel, maar gaat vaak gepaard met inspanning, frustratie en teleurstelling. Want de Paradijsvloek (in het zweet zul je de aarde bewerken en het aardrijk zal doorns en distels voortbrengen) is helaas ook van toepassing op hobbymatige handelingen, zoals een groentetuintje bewerken. Maar het genot van enkele zelf gekweekte stoofperen in je hand houden is met weinig te vergelijken. Wat een plezier!
Nummer twee: kijken naar een documentaire op tv over een historische gebeurtenis of -persoon. Werken in de tuin is actief, dit is passief. Maar ik doe het met veel genoegen. Het verleden leeft voor mij. Historische binnensteden vertellen een verhaal, de Deltawerken vloeien voort uit de Watersnoodramp van 1952, de kanonnen op de dijk hier in mijn woonplaats aan zee herinneren aan de zeeslag die voor de kust van Ter Heijde plaatsvond, zo’n 300 jaar geleden.
Wandelen in een mooi loofbos zet ik op drie in dit lijstje. We waren op de Veluwe in de kerstvakantie. In de Kroondomeinen liep ik over oude beukenlanen en door eikenbos. Ik voel me daar op een bepaalde manier thuis. Zou er graag diep in het bos een hut willen bouwen. Om ’s ochtends wakker gemaakt te worden door vogelzang. Of een kudde edelherten voor je deur. Geen mensen, alleen dieren. Voor een poosje.
Mijn Spotifylijst van favoriete liedjes afluisteren terwijl ik met een eenvoudig klusje bezig ben, is nummer vier. Americana/New Country/Alt Country/Blues/een beetje gospelmuziek…dan wordt klussen bijna een genoegen. Bijna dan, want ik heb twee linkerhanden voor wat betreft klussen in huis 😦
Over de laatste in de lijst moet ik even nadenken. Ik ben eigenlijk helemaal geen mens voor lijstjes en opsommingen. Ik kreeg vanochtend bij de fysio een lijstje met oefeningen voor thuis, maar ik ben sommige nu alweer kwijt….
Lezen doe ik ook met plezier, maar dat is net zo passief als een documentaire kijken. Ik kies daarom voor iets heel anders, iets wat een beetje in het verlengde van nummer een ligt trouwens: een verwaarloosde tuin of verwaarloosd stuk plantsoen opknappen. Helemaal mijn ding! Lekker beulen, jezelf in het zweet werken, een grote schoonmaak buiten. En dan dat groen onder je handen zien opknappen. Heel plezant. Fitness in de open lucht, sportschool is niet meer nodig. En die paradijsvloek van hierboven verliest dan voor even zijn kracht…
(n.b. bloggen doe ik soms wel, soms niet voor mijn plezier. Soms komen de woorden vanzelf en soms helemaal niet. Vandaar dat deze activiteit ontbreekt in bovenstaand lijstje.)
Zwerfhond 