Galloways in het duingebied bij Monster/Ter Heijde
In mijn vorige blogpost Een fijn boekschreef ik over een Brit die in het graafschap Galloway een boerderij begon. Wie ‘Galloway’ zegt, zegt Galloway-koeien, een pikzwart en ruig behaard ras, sterk van lijf en leden en goed bestand tegen extreme weersomstandigheden.
In het duingebied alhier op loopafstand van mijn woning lopen een aantal van deze grazers. Ze houden de vegetatie kort als maaimachines zonder vervuilende benzinemotor en zonder herrie. En het is nog een aardig gezicht ook!
Wel, dat wilde ik even kwijt. Niets bijzonders eigenlijk, maar toch…
Rest mij nog u te melden dat mijn Venusvliegenvanger in bloei staat, het vleesetend plantje dat ik een tijdje terug kocht in de Hortus botanicus van Leiden en waarover ik eveneens blogde. Niets bijzonders, maar u bent weer helemaal op de hoogte 🙂
Mijn leven in een verdwijnend landschap van de Brit Patrick Laurie gaat over een amateurbioloog die een oude boerderij koopt in Galloway in Zuid-West Schotland en, met vallen en opstaan, probeert op de oude, traditionele manier te boeren. In de hoop dat de wulpen, die vroeger algemeen waren in dit gebied, terug zullen komen.
Maar de kuikens die het ene broedpaar wulpen dat uiteindelijk terugkomt produceert, worden opgevreten door een vos. En de praktijk is ook in andere opzichten weerbarstiger dan gedroomd. Het boek beschrijft de strijd, het zweet, de bloedblaren, het gepruts aan kapotte machines, de kou, de regen en de donkerte in herfst en winter. En het onbegrip van collega-boeren voor wie alles groter, sneller en meer moet zijn.
Aan de andere kant is er ook de euforie als in de zomer met man en macht het hooi binnengehaald wordt. En de schoonheid van de natuur op en rond de boerderij. De jonge boerenzwaluwen die uitvliegen, de vleermuizen die verschijnen bij het vallen van de nacht. De voldoening als de haver op het land staat te rijpen, de kneutjes en andere vogeltjes die beschutting vinden in een haverveld.
De taal die de auteur gebruikt om dingen te duiden, is niet altijd even begrijpelijk voor mij. Dit gezegd zijnde, is Mijn leven in een verdwijnend landschap verder een heel fijn boek. Over wat we kwijtgeraakt zijn in de moderne tijd. Het prijskaartje dat aan onze verkregen welvaart hangt.
En hoe mooi het zou kunnen zijn om het stedelijk gebied achter ons te laten en naar het platteland te verhuizen. Voor zover er ergens in Nederland nog de rust van het platteland te vinden is, natuurlijk. Want wat voor Galloway geldt, is op dit kleine drukke landje nog veel meer van toepassing – de oude cultuurlandschappen verdwijnen, Nederland wordt uiteindelijk 1 groot stedelijk gebied.
Alles over de natuur in maart in de Natuurnieuwsbrief van het platform GROEN! natuurlijk, via de link hieronder te lezen. Met zoals altijd veel leuke weetjes en mooie foto’s.
In het plantsoen alhier zag ik gisteren bloeiende Chaenomeles japonica, in het Nederlands sierkwee of Japanse dwergkwee genoemd. De plant heeft helderrode bloemen die vooral als de zon schijnt, erg mooi uitkomen tegen het andere groen.
En de zon scheen hier gisteren aan het Westelijk front vrijwel de hele dag! Alsof het feest was. Assepoester die wakker wordt gekust. Alles was verlicht. Voor 1 dag.
Want nu ik dit schrijf een dag later zit het helemaal dicht en lijkt het weer gewoon winter….
Na een week ziek zijn en een week halve dagen werken, ga ik nu weer volle kracht vooruit. En het wordt lente, jawel! Als ik des avonds na de maaltijd de honden uitlaat, hoor ik regelmatig een merel fluiten. Nog een beetje ingetogen trouwens, maar toch. En dat terwijl mijn vorige blogpost van een paar dagen geleden nog over de winter ging!
En des overdags hoor ik sinds deze week overal om me heen het riedeltje van de heggemus (of is het inmiddels heggenmus??), een onmiskenbare lentebode. Net als die koolmezen die nu anders zingen dan in de winter – ze hebben een aparte voorjaarszang volgens mij. Het zal wel territoriaal zijn; de mannetjes gaan nu waarschijnlijk een eigen gebiedje claimen.
En de winterjas kon van de week al een paar keer uit tijdens het werk. Ik moet niet vergeten om mijn zomerjasje mee te nemen; die moet dan maar als een soort tussenjas fungeren, want een lentejas is niet verstrekt door mijn werkgever 🙂
Het is trouwens Aswoensdag vandaag, het begin van de vasten of lijdenstijd, traditioneel een dag van verootmoediging en inkeer na de leut van carnaval. Ik had net problemen met deze computer, het apparaat is inmiddels hoogbejaard en verzaakt geregeld zijn plicht, en er ontsnapte een forse vloek aan mijn onreine lippen. Dat hoort nooit natuurlijk en al helemaal niet op zo’n dag als vandaag….
Hierna gaan we op weg naar Pasen. Het is overigens vandaag ook Valentijnsdag, het kan niet op. Niet vergeten om straks een bloemetje voor vrouwlief te kopen, dan heb ik mijn plicht als liefhebbend echtgenoot weer vervuld. 🙂
We waren even in het Balijbos vanochtend, een groengebied tussen Zoetermeer en Pijnacker/Nootdorp. Het was er koud, maar mooi. Helder licht, sneeuw hier en daar, de takken van bomen en struiken die soms oplichtten in de zon. We zagen 3 koperwieken tussen de bomen op de grond, wintergasten, familieleden van onze merels en lijsters.
Bovenstaande vaart is een centraal element in het gebied. Hij poseerde braaf voor mijn foto, in tegenstelling tot voornoemde koperwieken die wegvlogen 😦
Thuisgekomen een rondje gejogd, waarbij ik bemerkte dat de wind gedraaid is naar het zuiden. Het betekent zachtere lucht en heel veel regen…..
De krant had ik gauw uit vanmiddag. Veel ellende en een hoop bijzaken en oppervlakkigheid. Kunnen we al die reclame op tv niet verbieden trouwens?? Zit je net te kijken naar een op zich niet oninteressant programma, krijg je ongevraagd een advertentieblok van 10 minuten voor je kiezen. En als je wegzapt naar een andere zender hetzelfde verhaal….
Ik heb geen goed boek meer, dat is het ook. Ik heb 5 reserveringen bij de bieb, maar die zijn nog niet binnen.
Good old Johnny Cash zong vlak voor zijn dood in 2003 onderstaand liedje, ik kwam het tegen vandaag. Hij verwachtte na zijn verscheiden een nieuw leven, opstaan uit het graf, de hemel, geen ziekte en pijn meer, gelukzaligheid. Ik zou dit ook graag willen geloven, maar ik vind het moeilijk. Je moet dan geloven in een Opperwezen die uit een handvol stof nieuw leven schept. Hoe waarschijnlijk is dat?? Maar het liedje is best mooi 🙂
Langs de IJssel bij Welsum was gisteren al het land bij de rivier overstroomd, met dank aan de overvloedige regenval. Water zo ver je kijken kon, met plukken bomen erboven uit stekend, als bij de Zondvloed ten tijde van Noach. Grauwe ganzen in verte op de rivier, mooi licht op het water, een afwisseling van zon en wolken.
Wij stonden hoog en droog op de dijk, tot een vlaag regen ons terug in de auto deed vluchten. Maar niet voor lang, want de regenboog die verscheen was te mooi om voor binnen te blijven….
Gisteren in mijn tuin-aan-zee de aardbeienbak plus de bak met vlindervriendelijke bloembollen afgedekt met gaatjesfolie. Tegen de vorst en andere klimatologische ongemakken: gure wind van zee en striemende regen – een dekentje over de planten.
Op de foto hierboven is voor de afgedekte bakken mijn autobanden-bloembak zichtbaar, twee op elkaar gestapelde autobanden uit mijn schuurtje, gevuld met potgrond. Een skimmia in het midden, bonte klimop langs de rand en wat andere plantjes om het af te maken. Alsjeblieft.
Ik had vorig jaar eventjes een egel in mijn tuin, maar daarna nooit meer. Maar toen ik gisteravond de honden ging uitlaten zat er eentje in het gras langs het pad, die een nogal uitgebluste indruk maakte. Ik heb hem naar de egelopvang gebracht en hij bleek ondervoed te zijn. Het was een heel slecht jaar geweest voor de egels, zei de dame van de opvang: eerst langdurige droogte, daarna weken achter elkaar regen. De egel (m/v) werd Heidi gedoopt en kreeg daarna een droog plekkie in een plastic krat (foto hierboven).
Tot zover dit kleine nieuws 🙂 . Mijn wereld is klein, net als die van de meeste andere mensen die ik ken. Geen grote veranderingen – een beetje saai misschien, maar ook geen oorlog of andere rampen. En dat is goed nieuws.
Mijn vorige blogpostje ging over harde wind en de gevolgen daarvan; diezelfde wind die ook de golven van de zee opstuwde, waardoor schelpdieren van de zeebodem los getrokken werden en op het strand belandden. Ik zag ze liggen vanochtend: dubbele schelpen met inhoud – een dood weekdier, desifon uitgestulpt buiten de schelp. Het zijn vermoedelijk strandgapers, want deze tweekleppige kan zijn sifon niet intrekken.
Maar gisteren was de wind helemaal gaan liggen, wat goed te zien was aan de rookpluim van een der kolencentrales op Maasvlakte (foto boven). Een zuil van rook bijna loodrecht omhoog; een mooi gezicht eigenlijk, los van de kwalijke inhoud van de rook…. 😦
Dat zou bij mensen ook moeten kunnen: in de herfst in winterslaap gaan tot de lente….gewoon een donker, goed-geïsoleerd hol opzoeken, je winterslaapzak mee, wat eten en drinken voor het geval je tussendoor even wakker wordt, een goede matras – en dan maar pitten.
En misschien is dan de volgende lente de oorlog in Gaza wel voorbij en is Poetin bij zinnen gekomen. En Omtzigt de nieuwe premier die de problemen voortvarend aanpakt. En de merels zingen dan weer, de zon krijgt kracht en de bloembollen die ik gepoot heb schieten uit de grond….
Maar nee, ik moet die herfst en winter gewoon uitzingen met mijn kouwelijke lijf. Geen ontkomen aan 😦
Vanochtend de laatste stoofperen geplukt – voordat ze eraf waaien en bij hun val op de grond beschadigen. Ga zo de coronaprik even halen, het is gratis. Verder geen nieuws.
Over de dingen die je raken is het vaak moeilijk bloggen, merk ik telkens weer. Sommige dingen zijn onuitspreekbaar. Of weinig populair bij anderen. En je wilt ook geen klager zijn. Dus. Enfin. Ik blijf het proberen, dat wel.
Ik zag van de week in het plantsoen tweeakkerhommels, hangende aan een struik en hangende aan elkaar. De bovenste hing alleen maar, volkomen passief, terwijl de onderste met zijn poten het achterlijf van de ander leek te bewerken als een mier die een bladluis melkt….
Een wonderlijk gezicht, de natuur blijft je soms verrassen!
Ik had dit jaar trouwens vrij veel van dit soort insecten in mijn tuin, zoals hommels, wilde bijtjes en zweefvliegen, die dankbaar afkwamen op bepaalde nectarplanten. Maar vlinders heb ik weinig gezien, met ‘dank’ aan (vermoedelijk) de grote droogte van vorig jaar en het verdwijnen van steeds meer geschikte habitat voor deze diertjes.
Maar goed, vanochtend was ik even bij Intratuin en stuitte toen bij de afdeling bloembollen op een doos met 50 ‘Butterfly Friendly Flowerbulbs’, die ik meteen gekocht heb. Voor meer vlinders volgend jaar in mijn tuintje-aan-zee.
En hopelijk krijgen we na de verkiezingen een regering die de verspreiding van deze mooie diertjes, voor zover mogelijk, gaat bevorderen. Meer vogels, meer bijen, meer vlinders, amen.
** de aardbeien uit eigen tuin zijn op. Wat er nu nog aankomt aan kleine vruchtjes rijpt niet meer goed af, dus ik heb alles eraf gehaald. En daarna heb ik de planten wat langwerkende mest gegeven voor de herfst en winter.
** er zijn nog frambozen, maar ze beschimmelen heel gauw en derhalve niet echt geschikt meer voor consumptie. De afgedragen takken snoei ik terug, hopelijk volgend jaar weer verse oogst.
** de tuin zit vol met witte vlieg, ze zitten overal. Ik doe er niks meer aan, want het is herfst. Zo gauw het echt koud wordt verdwijnen ze vanzelf.
** een zwerm vink-achtige vogels vloog over toen ik buiten bezig was. Ze maakten een hoog, ijl geluidje, ik denk aan sijsjes maar weet het niet zeker. Doortrekkers misschien uit het hoge noorden, foeragerend op duindoornbessen of rozenbottels in de duinen hierachter.
** de stoofperen aan mijn Kleipeer moeten nog een paar weken hangen, maar ik heb een goede oogst dit jaar. Deze soort wordt ook wel Winterjan, Kievitspeer, Wintersuikerpeer, Spekdrager, en Mandjespeer genoemd. Het is een heel oud Hollands ras, dat u het weet….. 🙂
** de pompoenplant die mijn hele tuin dreigde te koloniseren leverde uiteindelijk slechts 2 pompoenen van formaat op. Volgend jaar geen pompoen meer…
** de wilde wingerd tegen de muur van mijn schuur zal binnenkort gaan verkleuren naar rood. Daarna vallen de bladeren af en breekt voor mij de koude, donkere tijd aan. Brrr.
Mijn oog viel erop toen ik aan het werk was in een plantsoen net buiten Monster: een zwerfkei begroeid met korstmossen.
Best mooi eigenlijk, best bijzonder ook. Want zelfs zo’n door-en-door stenige kei raakt op een gegeven moment begroeid met iets, wordt a.h.w. gekoloniseerd door de natuur. Zoiets gaat natuurlijk heel langzaam, want de natuur heeft de tijd 🙂 Maar als het meezit, kunnen deze korstmossen een gunstig milieu op de steen scheppen voor andere nietige organismen – vetplantjes bijvoorbeeld. Maar ook dat gaat langzaam…..
Nog iets: waar komt zo’n zwerfkei eigenlijk vandaan? Is hij ooit, duizenden jaren geleden, met het landijs meegekomen vanuit Scandinavië? Zou best kunnen natuurlijk. En nu ligt hij hier, langs een weg in Zuid-Holland vlak achter de duinen. Eindelijk uitgezworven…..
Een korstmos is trouwens een mooi voorbeeld van samenwerking in de natuur. Het is namelijk een samengesteld organisme, deels alg, deels schimmel. De twee werken samen tot wederzijds profijt. Kort gezegd: de alg zorgt voor voedsel, de schimmel voor water. Best mooi eigenlijk en best bijzonder.
Op Tiengemeten was vorige week zaterdag rond het Landbouwmuseum ter plaatse een ‘Oogstdag’ met allerlei activiteiten zoals een boerenmarkt, een presentatie van oude tractoren en (voor de kinderen) een huifkar die ritjes over een deel van het eiland verzorgde.
Een goede aanleiding voor ons voor een hernieuwde kennismaking met deze natuurenclave in het Haringvliet. We namen de eerste pont van tien uur vanaf het haventje in Nieuw-Beijerland en werden aan boord verrast met gezang: het Shantykoor dat later bij het museum meer liederen ten gehore zou brengen, gaf alvast een voorproef van eigen kunnen….
Bij het bezoekerscentrum op het eiland huurden we fietsen en zetten koers richting de Schotse hooglanders die aan de westkant van Tiengemeten de natuur in stand houden. Onderweg zagen we veel vogels op de waterplassen op enige afstand van het pad, maar ze waren helaas te ver weg om ze zonder verrekijker op naam te kunnen brengen. De hooglanders graasden gelukkig dichterbij en we stapten even af. Erg mooi om te zien, die beesten met hun grote hoorns tussen de bloeiende guldenroede en watermunt, we werden alleen lek gestoken door de muggen en daar hadden we niet op gerekend!
Dus na een paar foto’s van de hooglanders en eentje van een groepje brandganzen er vlakbij (hieronder) reden we snel door, richting de passantenhaven, waar we niet veel verder konden omdat de weg in het niets verdween.
Terug dan maar naar het bezoekerscentrum. Er stond een mooi span paarden voor een hooiwagen in het gras geparkeerd, met een boer en boerin op de bok. Alsof de tijd even stilstond…… We liepen langs de kramen op de boerenmarkt, maar kochten niets. Bij Gasterij de Gezusters lieten we ons de cappuccino goed smaken en genoten eventjes van de liederen van het koor buiten bij het museum.
We wilden nog naar het haventje aan de oostkant van het eiland waar vroeger schepen uit Nederlands-Indië enige tijd in quarantaine moesten alvorens gelost te kunnen worden in de haven van Rotterdam, maar het bleek al gauw te ver fietsen voor deze twee senioren. We zagen nog wel een oud schafthuisje in het rietland in de verte, uit de periode dat Tiengemeten nog een landbouwenclave was. Bedoeld voor boerenarbeiders of rietsnijders, dat weet ik niet precies. Hieronder op foto.
En dat was dat. We waren uitgekeken en namen de boot van tien over een terug naar de vaste wal. Thuis begroetten de honden ons alsof we dagen weggeweest waren…. 🙂
Dat zie je alleen ’s zomers: een mooie wolkenlucht, vanachter verlicht door de zon. Dit was vorige week in Monster alhier. Bij zo’n lucht ga je gauw denken aan onweer, maar dat viel mee – het dreef langs en ging voorbij. Deze wolkenstructuur heet volgens mij Cumulonimbus, al ben ik bepaald geen expert op dit gebied….
Op een tropische zaterdag tijgen vrouwlief en ik naar Tiengemeten, een ruim 1000 ha groot eiland in het Haringvliet. Natuurmonumenten zwaait er de scepter sinds een aantal jaren en heeft het eiland van een landbouwenclave omgetoverd in een natuurparadijs. De vroegere boerderijen en aanhangige gebouwen zijn nu respectievelijk bezoekerscentrum, Rien Poortvlietmuseum, Landbouwmuseum, zorgboerderij en cafe-restaurant.
De pont naar Tiengemeten. Het eiland ligt voor ons.
Met de pont die vertrekt vanuit Zuid-Beijerland vaar je in tien minuten naar het eiland. De zon schittert op het Haringvliet terwijl we buitengaats zijn; er dobberen ganzen op het water en de horizon wordt aan twee zijden begrensd door windmolens. Dit vaartochtje zou van mij veel langer mogen duren, maar de overkant nadert al. We stappen van boord en slaan rechtsaf, richting een dijkje met rechts het Haringvliet en links rietlanden met open water. We zien veel vogels op het water en halen ze met de verrekijker dichterbij. Ik zie door de lenzen vooral wilde eenden en een aantal futen en zwanen.
Op Tiengemeten: rietland en water.
We lopen terug en trakteren onszelf op koffie met appelgebak in het restaurant, dat wil zeggen: vrouwlief trakteert mij op appelgebak, zelf doet ze aan de lijn 🙂 Daarna wandelen we met de zon boven ons naar een vroegere vliedberg, thans in gebruik als uitkijkpunt. Het uitzicht is schitterend, met links en rechts van ons water met honderden vogels vreedzaam dobberend. Ik zie enkele zilverreigers in het riet, een familie knobbelzwaan zwemt langs, een karekiet roept zijn eigen naam.
Maar het is heet, bloedheet. We vluchten naar binnen, het Rien Poortvlietmuseum in. Voor zes euro de man krijg je een aantal van zijn natuurschilderingen te zien, plus wat foto’s en andere parafernalia uit het leven van deze schilder.
Een deel van het vroegere atelier van Rien Poortvliet, nagebouwd in zijn museum.
Rien Poortvliet was bij leven erg populair bij de gereformeerde gezindte, de kerkelijke stroming waaruit ik zelf afkomstig ben. Het feit dat hij de natuur schilderde, d.w.z. de schepping van God, was daar ongetwijfeld debet aan, maar er is meer. De ‘kunst’ van deze schilder is makkelijk te begrijpen, de afbeeldingen spreken voor zich en dat is alles wat er is. Je hoeft je dus niet het hoofd te breken over dubbele lagen of verborgen betekenissen, laat staan dat je je moet afvragen of het allemaal wel zo christelijk is wat de kunstenaar afbeeldt…. Met andere woorden: het is veilig en heel fatsoenlijk – maar daarmee ook heel braaf en heel burgerlijk. En kunst is het eigenlijk niet, hooguit kunstig gemaakt door een ambachtelijke schilder die zijn vak verstaat!
Ganzen en eenden op een slikplaat bij het water op Tiengemeten.
We nemen nog even een kijkje in het naastgelegen bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en pakken daarna de pont van tien over twee terug naar de vaste wal. Ons uitje voor deze maand zit er bijna weer op. Tiengemeten is erg mooi, een voorbeeld van goed geslaagde ‘nieuwe natuur’. Meestal houd ik mijn hart vast als natuurbeschermers aan het stoeien slaan met wat ‘natuur’ heet in dit kleine landje, maar Tiengemeten is wat mij betreft een positieve uitzondering. Ik kom hier zeker nog eens terug!
Tiengemeten vanuit de lucht, met bezoekerscentrum en musea.
13 millimeter in de regenmeter vandaag. En dat verspreid over een aantal uren, zodat de Zegen van Boven langzaam maar gestaag in de bodem kon trekken.
Afgelopen week liep ik mezelf nog te slopen bij het schoffelen van uitgedroogde en als gevolg daarvan betonharde grond. Het onkruid groeide nog wel maar de planten stonden te verpieteren.
Hopelijk is dat laatste nu voorbij en gaan ook de planten groeien. Krijg ik nog een beetje eer van mijn werk en worden de negatieve opmerkingen van bewoners over de staat van de plantsoenen een beetje minder 😦
Moet het wel blijven regenen natuurlijk en niet opnieuw weken achter elkaar droog blijven met de zomerzon erop en hoge temperaturen. En ik moet misschien de mensen op het kantoor van mijn werkgever meer achter de broek zitten dat ze de waterwagen* eerder laten rijden. Want die ik heb heb de afgelopen tijd veel te weinig gezien.
* een tractor met giertank erachter, gevuld met kostelijk, leven brengend water. En toebehoren om het water te verspreiden.
Weverbleven afgelopen week in een vakantiewoning in Zuidoost Friesland, ergens halverwege Drachten en Appelscha. Dit gebied staat ook wel bekend als de Friese Wouden. Het is een eldorado voor natuurliefhebbers, voor wandelaars en fietsers. Onze verblijfplaats was een verbouwde boerenschuur, de slaapkamer bovenin was bloedheet, verder was het een prima plek. Er was helaas geen internet, geen tv en geen radio 😦 Onder de dakpannen van het schuurtje naast onze woning huisde een steenmarter; we zagen hem op een goede dag verschijnen terwijl we net aan het ontbijt zaten en op jacht gaan in de tuin.
Dit was overigens de eerste vakantiewoning met een eigen meditatiehoek, bestaande uit vier laag-bij-de-grondse zitjes rond een altaarachtig tafeltje. Maar omdat wij wel geloven in goede daden maar niet in boeddha, hebben we het gelaten voor wat het was…
Boeddhistisch hoekje….
In een rijtje eikenbomen naast onze tuin hingen een aantal nestkasten, waarvan er eentje bewoond werd door een familie koolmees. De ouders vlogen af en aan met rupsen die ze veelal vonden op de bladeren van diezelfde eiken. Ne een paar dagen was het nestkastje ineens verlaten en waren de jonkies blijkbaar uitgevlogen.
Net weer een rups afgeleverd…
Tegelijkertijd krioelde het ineens van de kleine vlindertjes rond de bomen. Mijn insectenapp vertelde me dat het eikenbladrollers waren en noemde het een ‘plaaginsect’. Want die minieme beestjes kunnen zo’n eik helemaal kaalvreten, al zullen in dit geval de mezen ervoor gezorgd hebben dat lang niet elke rups zichzelf tot vlinder kon verpoppen…
Eikenbladroller op eikenstam – klein versus groot…
De Duurswouderheide, een natuurgebied aan dezelfde weg als ons vakantiehuis, was schitterend, maar helaas wel voor een flink deel vergrast. Dit met dank aan de neerdalende stikstof in de lucht. Er liggen enkele meertjes in het gebied die een relict zijn uit de laatste ijstijd. ‘Pingo-ruïnes’ heet zoiets met een moeilijk woord.
Pingo-ruïne bij de Duurswouder heide
Ik hoorde overal zwartkopjes bij ons huis en in de natuur, het krioelde ervan! En we zagen verschillende keren reeen, met 3 e’s en zonder puntjes op de e…. En bij de Leiens, een flink meer net boven Drachten, zagen we vanuit een vogelkijkhut zwarte sterns, ook iets bijzonders. Ik heb er helaas geen beelden van. Het Fochteloërveen konden we niet bezoeken omdat de weg ernaar toe afgesloten was door een stratenmaker die een paar klinkers recht moest leggen… En in andere gebieden voelde ik mezelf met een kluitje in het riet gestuurd omdat de wandelpaden alleen langs de buitenrand van het gebied liepen; het mooie hart met zijn bijzondere planten en vogels krijg je op die manier niet te zien.
De Friese Wouden kent spijtig genoeg weinig oude stadjes en/of mooie musea, daarvoor moet je verderop in Friesland zijn.
Solitaire ree vlakbij de Duurswouderheide
Tenslotte: bij je vakantiehuis in de zon dan wel schaduw zitten lijkt paradijselijk, maar gaat gauw vervelen. Vrouwlief houdt van haken en is altijd bezig, maar ik heb zoiets niet. En zoals gezegd hadden we geen internet, dus ik kon niet achter mijn laptop vluchten 😦 Er waren overigens wel een cd-speler en ook een dvd-speler, maar ik vond maar 1 goede cd* en speelfilms zijn me veel te ‘aards’: de verticale dimensie, het bestaan van een hoger Wezen, ontbreekt vrijwel altijd in de producten van Hollywood…
Eigenlijk zou ik een verwaarloosde tuin op ons vakantieadres moeten hebben, dan kon ik lekker rommelen. Toch eens kijken op Natuurhuisje.nl of zoiets niet bestaat…. 🙂
Uitzicht vanaf de Bosbergtoren bij Appelscha over een deel van de Friese Wouden
Vrouwlief en ik zijn net terug van een lang weekend weg naar de Veluwe waarbij het weer ons mee zat – de meeste regen viel ’s nachts.
We hadden voor ons verblijf deze chalet op ‘Veluwepark Reewold’ gehuurd, een rustig gelegen vakantiepark tussen Garderen en Putten. De verhuurders waren super-vriendelijk, de inrichting van het huisje was heel compleet en de matras van ons bed was heel goed te beslapen voor twee mensen met rugklachten. Alleen de twee banken in de woonkamer zaten voor geen meter, maar gelukkig boden de tuinstoelen uit het schuurtje een goed alternatief… 🙂
Ermelosche Heide.
DeErmelosche Heide bloeide uiteraard nog niet, maar was ook zonder dat met een zonnetje erop en de uitbundige zang van verschillende veldleeuweriken erboven, mooi genoeg. Boerenzwaluwen zwierden rond de schaapskooi en fitissen zongen hun aflopende riedeltje in de bosrand. De berkenbomen op de hei liepen uit met frisgroen blad en krentenstruiken stonden vol in bloei.
Er liggen trouwens tientallen grafheuvels in dit gebied, oeroude monumenten van een verdwenen cultuur uit de Steentijd. Sommige lagen naast elkaar, zoals de drie op onderstaande foto, anderen niet.
Drie grafheuvels.
Het was overigens lang geleden dat ik veldleeuweriken zag en hoorde, opstijgend in de lucht boven de heide, hoger en hoger en intussen onafgebroken zingend. Dit soort natuurreservaten zijn de enigste plekken in ons land waar ze nog voorkomen.
Maar ondertussen komt het rumoer en de onrust van onze tijd wel steeds dichterbij, want langs de Ermelosche Heide loopt een vrij drukke weg die je op sommige plekken in het gebied goed hoort. En al die fietsers, mountainbikers en gezinnen met kinderen maken ook geluid.
En ja: mijn vrouw en ik waren ook met de auto…. 😦
En in de Kroondomeinen hoorde ik boven me vrij constant de ‘dreun’ van vliegtuigen. Blijkbaar ligt dat deel van de Veluwe onder een aanvliegroute naar Schiphol en zetten de kisten boven het midden van Nederland de daling al in – een andere verklaring ervoor heb ik niet.
Van de heide bij Ermelo naar het landgoedOud Groevenbeek bij Putten was niet zover rijden. De villa op het landgoed dateert uit begin vorige eeuw. Een oude druivenkas en een watertoren(tje) stammen uit dezelfde tijd. We hoorden de voorjaarsroep van de boomklever door het bos schallen en zagen heel even een roodborsttapuit op het heideveld wat deel uitmaakt van het landgoed.
De villa op Oud Groevenbeek.
Links op de heuvel het watertoren(tje), rechts de druivenkas.
Zo’n weekend vliegt om, we komen hier zeker nog eens terug om verder te kijken en de zondagse kerkdienst in de kapel op Staverden te bezoeken, want daar kwam het dit keer niet van.
Ik hoorde gisterochtend een lijster zingen in de regen. Het was maar even, maar toch…. Ik zelf liep meer te schelden dan te zingen, want ik had op buienradar gezien dat het de hele dag zou regenen en het vooruitzicht om de hele dag buiten in diezelfde verkleumende ziekmakende regen te moeten werken maakte me boos.
En ik heb geen verwarming in mijn bedrijfswagentje en mijn werkhandschoenen zijn niet waterdicht en alles wordt klam en kil bij dit soort weer en waar blijft die lente nou??
Zo’n lijstermannetje trekt zich weinig aan van het weer, zo’n dier weet alleen: de dagen lengen dus het wordt lente, dus het wordt tijd om een territorium af te bakenen, dus ik moet me laten horen. En dat is dan toch het mooie: dat ondanks regen en kou de natuur gewoon doorgaat.
Mijn eigen territorium is een woonkamer met de thermostaat op 21 graden en een comfortabele stoel om het moede lijf te ondersteunen. Plus eten en drinken in de keuken, bijna onder handbereik. En een goed boek, maar dat had u misschien al vernomen uit mijn vorige blogpost. Het was trouwens wel degelijk corona wat ik onder de leden had, bleek uit een hernieuwde test vanochtend. Twee streepjes, onmiskenbaar covid.
Zwerfhond 