Een gratis museum

Een gratis museum, dat is echt iets voor vrouwlief en mij! Want wij vinden de entreeprijzen van de meeste musea in dit landje veel te hoog, ook gelet op de gemiddelde tijd die wij in een gemiddeld museum doorbrengen. Want als je 2 x 17,50 euro moet aftikken voor de entree en je staat na een uur weer buiten, dan is zoiets best veel…
En dan heb ik het nog niet eens over die 2 koppen cappuccino in het museumrestaurant gehad.

Maar Museum De Schilpen in Maasland (Z.H.) is helemaal gratis en het is nog leuk ook! Maasland is een pittoresk dorp halverwege het Westland en Rotterdam, tegenover Maassluis. Het museum is gevestigd in een pand uit begin twintigste eeuw. Als je naar binnen gaat hoor je een winkelbel rinkelen en sta je in een Oudhollandse snoepwinkel. Loop je door naar achteren dan sta je in een Oudhollands woonhuis met alles erop en eran: oude  meubelen, kolenkachels, handgereedschap en wat dies meer zij.

Op de foto hieronder een deel van de woonkamer. Er is ook nog een soort werkkamer voor de heer des huizes met kasboeken en kroontjespen op een tafeltje en een ouderwetse telefoon aan de muur. De slaapkamer heeft een ingebouwde bedstede met een aan de muur vastgemaakt wiegje voor een baby.

Een deel van de woonkamer

Een trap naar boven brengt je naar een zolder met uitgestalde handgereedschappen uit het Westland. Daarachter ligt de meidenkamer waar het vrouwelijke personeel sliep. Ziet er knus uit met die bedstede, maar een kachel zie ik niet…..

De Meidenkamer

En beneden in de kelder is de kaasmakerij en wordt de voorraad geweckte groenten bewaard. Ook dat is nog bijna helemaal compleet. Dit huis is een tijdcapsule!

Als je via de keuken het huis aan de achterkant verlaat, kom je in een soort serre met een authentiek rijtuig waarmee boeren uit de omgeving vroeger naar de kerk gingen. De serre functioneert tevens als koffiehoek. Ze serveren alleen gewone koffie, geen cappuccino. Maar je krijgt er wel een koekje bij 🙂

Museum De Schilpen, Maasland

De Hortus in Leiden

Op woensdagmiddag bezochten we de kassen in de Hortus botanicus in Leiden. Heel veel tropische planten en het daarbij behorende tropische binnenklimaat, met name in de Hoge Kas. Als je je op de loopbrug bovenin die kas bevindt, voelt het aan als 40 graden!

In de andere kassen verderop was het gelukkig koeler. Voor de liefhebber is er genoeg moois te zien. Op de foto hierboven met de klok mee:

1. Een vleesetende Nepenthes (‘Beker der Vergetelheid’). In de trechtervormige beker worden insecten gevangen en verteerd.
   2. De langwerpige bloem van een Musa, een bananenboom.
   3.Een orchidee.
   4. De gele vrucht van een cacaoboom. De pitten binnenin de vrucht zijn de bonen waar de chocolade van gemaakt wordt.
   5. Een bamboeachtig gewas, de naam is me ontschoten.
   6. een doorkijk in de Hoge Kas.
   

Van de beroemde Reuzenwaterlelie in de Victoria-kas was nog niets te zien, dus we moeten eigenlijk van de zomer nog een keer terug 🙂 , Kunnen we gelijk de buitentuin bewonderen, want ook daar was het nog te vroeg voor.

Naschrift: op weg naar de uitgang passeerden we opnieuw de kassa’s en daar stonden vleesetende plantjes te koop, van het soort dat we eerder in de kassen hadden gezien.

Ik heb er een Venusvliegenval gekocht voor thuis in de vensterbank.  Als je voorzichtig zo’n getande val aanraakt, sluit hij zich keurig netjes….laat die vliegen en muggen van de zomer maar komen!

Leunstoelreizen

foto ter illustratie

Ik keek laatst naar een aflevering van Rail Away, eentje uit een tweeluik over de Schotse Hooglanden. Het was een nieuwe treinreis, geen herhaling van – tig jaar geleden zoals zo vaak – met prachtige beelden van de Highlands.

Je zou er graag zelf een keer heen willen, maar dat akelige linksrijden in Groot Brittannië, daar durf ik mezelf niet aan te wagen, dat wordt gegarandeerd brokken maken, ons kent ons.

Dus houd ik het bij leunstoelreizen met de afstandsbediening onder handbereik. En het koffiezetapparaat op loopafstand. Want dat is het voordeel van thuisblijven: je hebt alles dichtbij je. En je hoeft niet te sjouwen met bagage en je hebt geen verkeersdrukte. Alleen maar voordelen eigenlijk, ik blijf voorlopig lekker thuis 🙂

Vanochtend vroeg, ondertussen in….

Om 6.50 uur kondigt een oranje schijnsel boven de horizon een nieuwe dag aan. Dat is dan nog iets moois aan deze koudeperiode: zo’n fraaie zonsopgang. Niet zichtbaar op de foto hierboven is de heldere ster die ’s ochtends vroeg schittert in het zuidoosten; het is de planeet Venus die in deze tijd van het jaar en op dit tijdstip goed te zien is.

Ondertussen is het op Bonaire in de Nederlandse Antillen 26 graden Celsius en winderig. Niet slecht…. 😗🤧

Het is wel een eindje vliegen natuurlijk en dat is dan weer slecht voor het milieu. Het is ook altijd wat! 🤨

Wilde wingerd

De wilde wingerd tegen de zijmuur van mijn schuurtje kleurt weer geel, ten teken dat er opnieuw een tuinseizoen voorbij is. En dat het einde van het jaar nadert.

De cyclus van de seizoenen, elk jaar weer. Duidelijk aangewezen door die klimplant in mijn tuin. Hij verkleurt mooi en da’s dan nog iets wat dit seizoen de moeite waard maakt 😦
Voor het overige is het kommer en kwel: de regen die maar niet ophoudt, de kilte, de wind, de donkerte, de grauwheid…..een mens moet dankbaar zijn voor wat hij heeft natuurlijk, zeker in vergelijking met Oekraïne en de Gazastrook, maar toch…..

Een klein beetje troost is dan nog dat ik met kerst bijna 3 weken vrij ben. We zitten rond de jaarwisseling in een natuurhuisje in Vaassen, op de Veluwe: even eruit.
– Paleis het Loo, kasteel de Cannenburgh ‘in kerstsfeer’, een wildwandeling, een plaatselijk museum misschien, warme glühwein en/of bokbier, wellicht een appelflap op de laatste dag van het jaar….. –

Hopelijk zitten de fauteuils in het huisje comfortabel en kunnen ze naast de cv geschoven worden. Met een goed boek in de hand en vrouwlief naast me heb ik dan weinig te klagen.

Gisteren. Regenboog boven het duin alhier.

Naar Tiengemeten (2)

Op Tiengemeten was vorige week zaterdag rond het Landbouwmuseum ter plaatse een ‘Oogstdag’ met allerlei activiteiten zoals een boerenmarkt, een presentatie van oude tractoren en (voor de kinderen) een huifkar die ritjes over een deel van het eiland verzorgde.

Een goede aanleiding voor ons voor een hernieuwde kennismaking met deze natuurenclave in het Haringvliet. We namen de eerste pont van tien uur vanaf het haventje in Nieuw-Beijerland en werden aan boord verrast met gezang: het Shantykoor dat later bij het museum meer liederen ten gehore zou brengen, gaf alvast een voorproef van eigen kunnen….

Bij het bezoekerscentrum op het eiland huurden we fietsen en zetten koers richting de Schotse hooglanders die aan de westkant van Tiengemeten de natuur in stand houden. Onderweg zagen we veel vogels op de waterplassen op enige afstand van het pad, maar ze waren helaas te ver weg om ze zonder verrekijker op naam te kunnen brengen.
De hooglanders graasden gelukkig dichterbij en we stapten even af.
Erg mooi om te zien, die beesten met hun grote hoorns tussen de bloeiende guldenroede en watermunt, we werden alleen lek gestoken door de muggen en daar hadden we niet op gerekend!

Dus na een paar foto’s van de hooglanders en eentje van een groepje brandganzen er vlakbij (hieronder) reden we snel door, richting de passantenhaven, waar we niet veel verder konden omdat de weg in het niets verdween.

Terug dan maar naar het bezoekerscentrum. Er stond een mooi span paarden voor een hooiwagen in het gras geparkeerd, met een boer en boerin op de bok. Alsof de tijd even stilstond……
We liepen langs de kramen op de boerenmarkt, maar kochten niets. Bij Gasterij de Gezusters lieten we ons de cappuccino goed smaken en genoten eventjes van de liederen van het koor buiten bij het museum.

We wilden nog naar het haventje aan de oostkant van het eiland waar vroeger schepen uit Nederlands-Indië enige tijd in quarantaine moesten alvorens gelost te kunnen worden in de haven van Rotterdam, maar het bleek al gauw te ver fietsen voor deze twee senioren.
We zagen nog wel een oud schafthuisje in het rietland in de verte, uit de periode dat Tiengemeten nog een landbouwenclave was. Bedoeld voor boerenarbeiders of rietsnijders, dat weet ik niet precies. Hieronder op foto.

En dat was dat. We waren uitgekeken en namen de boot van tien over een terug naar de vaste wal. Thuis begroetten de honden ons alsof we dagen weggeweest waren…. 🙂

Vreemde kentekens

In deze vakantietijd kun je van alles verwachten in ons dorp aan zee. Zoals auto’s met een Zwitsers kenteken bijvoorbeeld, waarvan ik er dezer dagen enkele bespeurde. Auto’s van bergbewoners dus die de verbijsterende platheid van ons regenachtige landje hebben opgezocht omdat ze iets totaal anders wilden zien dan ze gewend waren te zien.

Want als je te midden van besneeuwde hoogten bent opgegroeid en niets anders kent dan dat, verlang je naar een nieuwe, andere realiteit. Verlang je naar een land waar je horizon niet beperkt wordt door een voor je oprijzende vierduizender, maar waar je ver weg kunt kijken, richting een einder die hemel en aarde met elkaar lijkt te verbinden.

Maar als die Zwitser eenmaal is wedergekeerd op zijn eigen stek, zal hij zich wellicht verbazen over de auto’s met Nederlands kenteken die hij soms ziet rondrijden in zijn eigen met houten huizen gestoffeerde dorp aan de voet van een bergmeer. Maar in de vakantietijd kun je van alles verwachten natuurlijk 🙂

Naar Tiengemeten

Op een tropische zaterdag tijgen vrouwlief en ik naar Tiengemeten, een ruim 1000 ha groot eiland in het Haringvliet. Natuurmonumenten zwaait er de scepter sinds een aantal jaren en heeft het eiland van een landbouwenclave omgetoverd in een natuurparadijs. De vroegere boerderijen en aanhangige gebouwen zijn nu respectievelijk bezoekerscentrum, Rien Poortvlietmuseum, Landbouwmuseum, zorgboerderij en cafe-restaurant.

De pont naar Tiengemeten. Het eiland ligt voor ons.

Met de pont die vertrekt vanuit Zuid-Beijerland vaar je in tien minuten naar het eiland. De zon schittert op het Haringvliet terwijl we buitengaats zijn; er dobberen ganzen op het water en de horizon wordt aan twee zijden begrensd door windmolens. Dit vaartochtje zou van mij veel langer mogen duren, maar de overkant nadert al.
We stappen van boord en slaan rechtsaf, richting een dijkje met rechts het Haringvliet en links rietlanden met open water. We zien veel vogels op het water en halen ze met de verrekijker dichterbij. Ik zie door de lenzen vooral wilde eenden en een aantal futen en zwanen.

Op Tiengemeten: rietland en water.

We lopen terug en trakteren onszelf op koffie met appelgebak in het restaurant, dat wil zeggen: vrouwlief trakteert mij op appelgebak, zelf doet ze aan de lijn 🙂 Daarna wandelen we met de zon boven ons naar een vroegere vliedberg, thans in gebruik als uitkijkpunt. Het uitzicht is schitterend, met links en rechts van ons water met honderden vogels vreedzaam dobberend. Ik zie enkele zilverreigers in het riet, een familie knobbelzwaan zwemt langs, een karekiet roept zijn eigen naam.

Maar het is heet, bloedheet. We vluchten naar binnen, het Rien Poortvlietmuseum in. Voor zes euro de man krijg je een aantal van zijn natuurschilderingen te zien, plus wat foto’s en andere parafernalia uit het leven van deze schilder.

Een deel van het vroegere atelier van Rien Poortvliet, nagebouwd in zijn museum.

Rien Poortvliet was bij leven erg populair bij de gereformeerde gezindte, de kerkelijke stroming waaruit ik zelf afkomstig ben. Het feit dat hij de natuur schilderde, d.w.z. de schepping van God, was daar ongetwijfeld debet aan, maar er is meer. De ‘kunst’ van deze schilder is makkelijk te begrijpen, de afbeeldingen spreken voor zich en dat is alles wat er is. Je hoeft je dus niet het hoofd te breken over dubbele lagen of verborgen betekenissen, laat staan dat je je moet afvragen of het allemaal wel zo christelijk is wat de kunstenaar afbeeldt….
Met andere woorden: het is veilig en heel fatsoenlijk – maar daarmee ook heel braaf en heel burgerlijk. En kunst is het eigenlijk niet, hooguit kunstig gemaakt door een ambachtelijke schilder die zijn vak verstaat!

Ganzen en eenden op een slikplaat bij het water op Tiengemeten.

We nemen nog even een kijkje in het naastgelegen bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en pakken daarna de pont van tien over twee terug naar de vaste wal. Ons uitje voor deze maand zit er bijna weer op. Tiengemeten is erg mooi, een voorbeeld van goed geslaagde ‘nieuwe natuur’. Meestal houd ik mijn hart vast als natuurbeschermers aan het stoeien slaan met wat ‘natuur’ heet in dit kleine landje, maar Tiengemeten is wat mij betreft een positieve uitzondering. Ik kom hier zeker nog eens terug!

Tiengemeten vanuit de lucht, met bezoekerscentrum en musea.

Kort vakantieverslag

We verbleven afgelopen week in een vakantiewoning in Zuidoost Friesland, ergens halverwege Drachten en Appelscha. Dit gebied staat ook wel bekend als de Friese Wouden. Het is een eldorado voor natuurliefhebbers, voor wandelaars en fietsers. Onze verblijfplaats was een verbouwde boerenschuur, de slaapkamer bovenin was bloedheet, verder was het een prima plek. Er was helaas geen internet, geen tv en geen radio 😦
Onder de dakpannen van het schuurtje naast onze woning huisde een steenmarter; we zagen hem op een goede dag verschijnen terwijl we net aan het ontbijt zaten en op jacht gaan in de tuin.

Dit was overigens de eerste vakantiewoning met een eigen meditatiehoek, bestaande uit vier laag-bij-de-grondse zitjes rond een altaarachtig tafeltje. Maar omdat wij wel geloven in goede daden maar niet in boeddha, hebben we het gelaten voor wat het was…

Boeddhistisch hoekje….

In een rijtje eikenbomen naast onze tuin hingen een aantal nestkasten, waarvan er eentje bewoond werd door een familie koolmees. De ouders vlogen af en aan met rupsen die ze veelal vonden op de bladeren van diezelfde eiken. Ne een paar dagen was het nestkastje ineens verlaten en waren de jonkies blijkbaar uitgevlogen.

Net weer een rups afgeleverd…

Tegelijkertijd krioelde het ineens van de kleine vlindertjes rond de bomen. Mijn insectenapp vertelde me dat het eikenbladrollers waren en noemde het een ‘plaaginsect’. Want die minieme beestjes kunnen zo’n eik helemaal kaalvreten, al zullen in dit geval de mezen ervoor gezorgd hebben dat lang niet elke rups zichzelf tot vlinder kon verpoppen…

Eikenbladroller op eikenstam – klein versus groot…

De Duurswouderheide, een natuurgebied aan dezelfde weg als ons vakantiehuis, was schitterend, maar helaas wel voor een flink deel vergrast. Dit met dank aan de neerdalende stikstof in de lucht. Er liggen enkele meertjes in het gebied die een relict zijn uit de laatste ijstijd. ‘Pingo-ruïnes’ heet zoiets met een moeilijk woord.

Pingo-ruïne bij de Duurswouder heide

Ik hoorde overal zwartkopjes bij ons huis en in de natuur, het krioelde ervan! En we zagen verschillende keren reeen, met 3 e’s en zonder puntjes op de e….
En bij de Leiens, een flink meer net boven Drachten, zagen we vanuit een vogelkijkhut zwarte sterns, ook iets bijzonders. Ik heb er helaas geen beelden van.
Het Fochteloërveen konden we niet bezoeken omdat de weg ernaar toe afgesloten was door een stratenmaker die een paar klinkers recht moest leggen…
En in andere gebieden voelde ik mezelf met een kluitje in het riet gestuurd omdat de wandelpaden alleen langs de buitenrand van het gebied liepen; het mooie hart met zijn bijzondere planten en vogels krijg je op die manier niet te zien.

De Friese Wouden kent spijtig genoeg weinig oude stadjes en/of mooie musea, daarvoor moet je verderop in Friesland zijn.

Solitaire ree vlakbij de Duurswouderheide

Tenslotte: bij je vakantiehuis in de zon dan wel schaduw zitten lijkt paradijselijk, maar gaat gauw vervelen. Vrouwlief houdt van haken en is altijd bezig, maar ik heb zoiets niet. En zoals gezegd hadden we geen internet, dus ik kon niet achter mijn laptop vluchten 😦
Er waren overigens wel een cd-speler en ook een dvd-speler, maar ik vond maar 1 goede cd* en speelfilms zijn me veel te ‘aards’: de verticale dimensie, het bestaan van een hoger Wezen, ontbreekt vrijwel altijd in de producten van Hollywood…

Eigenlijk zou ik een verwaarloosde tuin op ons vakantieadres moeten hebben, dan kon ik lekker rommelen. Toch eens kijken op Natuurhuisje.nl of zoiets niet bestaat…. 🙂

Uitzicht vanaf de Bosbergtoren bij Appelscha over een deel van de Friese Wouden

*Old Ideas van Leonard Cohen

Weekeindje weg naar de Veluwe

Vrouwlief en ik zijn net terug van een lang weekend weg naar de Veluwe waarbij het weer ons mee zat – de meeste regen viel ’s nachts.

We hadden voor ons verblijf deze chalet op ‘Veluwepark Reewold’ gehuurd, een rustig gelegen vakantiepark tussen Garderen en Putten. De verhuurders waren super-vriendelijk, de inrichting van het huisje was heel compleet en de matras van ons bed was heel goed te beslapen voor twee mensen met rugklachten. Alleen de twee banken in de woonkamer zaten voor geen meter, maar gelukkig boden de tuinstoelen uit het schuurtje een goed alternatief… 🙂

Ermelosche Heide.

De Ermelosche Heide bloeide uiteraard nog niet, maar was ook zonder dat met een zonnetje erop en de uitbundige zang van verschillende veldleeuweriken erboven, mooi genoeg. Boerenzwaluwen zwierden rond de schaapskooi en fitissen zongen hun aflopende riedeltje in de bosrand. De berkenbomen op de hei liepen uit met frisgroen blad en krentenstruiken stonden vol in bloei.

Er liggen trouwens tientallen grafheuvels in dit gebied, oeroude monumenten van een verdwenen cultuur uit de Steentijd. Sommige lagen naast elkaar, zoals de drie op onderstaande foto, anderen niet.

Drie grafheuvels.

Het was overigens lang geleden dat ik veldleeuweriken zag en hoorde, opstijgend in de lucht boven de heide, hoger en hoger en intussen onafgebroken zingend. Dit soort natuurreservaten zijn de enigste plekken in ons land waar ze nog voorkomen.

Maar ondertussen komt het rumoer en de onrust van onze tijd wel steeds dichterbij, want langs de Ermelosche Heide loopt een vrij drukke weg die je op sommige plekken in het gebied goed hoort. En al die fietsers, mountainbikers en gezinnen met kinderen maken ook geluid.

En ja: mijn vrouw en ik waren ook met de auto…. 😦

En in de Kroondomeinen hoorde ik boven me vrij constant de ‘dreun’ van vliegtuigen. Blijkbaar ligt dat deel van de Veluwe onder een aanvliegroute naar Schiphol en zetten de kisten boven het midden van Nederland de daling al in – een andere verklaring ervoor heb ik niet.

Van de heide bij Ermelo naar het landgoed Oud Groevenbeek bij Putten was niet zover rijden. De villa op het landgoed dateert uit begin vorige eeuw. Een oude druivenkas en een watertoren(tje) stammen uit dezelfde tijd. We hoorden de voorjaarsroep van de boomklever door het bos schallen en zagen heel even een roodborsttapuit op het heideveld wat deel uitmaakt van het landgoed.

De villa op Oud Groevenbeek.

Links op de heuvel het watertoren(tje), rechts de druivenkas.

Zo’n weekend vliegt om, we komen hier zeker nog eens terug om verder te kijken en de zondagse kerkdienst in de kapel op Staverden te bezoeken, want daar kwam het dit keer niet van.

Zeearend op de heide…

Zeearend. Foto: Hans Dekker, Dagblad van het Noorden.

We hadden tijdens onze (kerst)vakantie op de Veluwe een wildspeurtocht geboekt via de VVV van Epe. Donderdagmiddag om half drie moesten we present zijn we op een parkeerplaats aan de rand van de Kroondomeinen. Toen de gids in zijn Suzuki Jimny 4×4 ter plekke arriveerde, verzamelden we ons rond zijn auto om daar op een paar laatkomers te wachten.

Vanaf de heide aan de overkant van de weg zag ik een vogel in onze richting komen vliegen. Hij zag eruit als een buizerd. Ik attendeerde de gids op de vogel, die na een snelle blik omhoog constateerde dat het een zeearend was….

Een zeearend! Op de hei! Hoe bijzonder is dat! En hoe veelbelovend is het dat je, voorafgaand aan een wildspeurtocht, zoiets ziet. Laat die edelherten en wilde zwijnen maar komen nu. Om nog maar te zwijgen over de wolven, want die zitten hier ook.

Maar nee…

de keiharde,
onverbiddelijke,
law-of-the-jungle-like regel van het leven,
zegt nu eenmaal dat het nooit gaat zoals je verwacht.
Oftewel, in goed Nederlands: expect the unexpected.

Want de edelherten, zwijnen, wolven en andere dieren schrokken blijkbaar zo van onze aanblik dat ze wegkropen in hun dekking en voor ons onzichtbaar bleven. En zo sjokten we met een man of twintig voort langs verregende bospercelen, terwijl de gids ons wees op een wildwissel, een boompje waaraan een hert zich had geschuurd, een vossendrol op het pad en een veldje waar in de nachtelijke uren het wild zich te goed komt doen aan gras.

Wij bleven intussen om ons kijken gedurende de wandeling van pakweg twee uur, maar de dieren vertoonde zich niet. Het begon weer te regenen en ik kreeg het koud. We naderden ons vertrekpunt en de gids excuseerde zich voor de feitelijke mislukking van de tocht. We namen afscheid van de man en vertrokken in onze auto’s richting huis. Die zeearend hadden we binnen, maar de andere levende have moest wachten op een volgende vakantie… 😦

Onze gids met een andere groep op pad. Foto: VVV Epe.

Dagje Dordt

De Grote Kerk van Dordrecht met overvliegende duiven

Ik ben deze week nog vrij van werk en plicht. Dat lijkt mooi, maar als het buiten alleen maar regent en stormachtig waait, zit je toch een beetje met je ziel onder je arm binnen in je leunstoel.

Want de hele dag alleen maar lezen gaat niet en je hebt ook niet altijd inspiratie voor een blogpost. En ik heb alle nieuwe afleveringen van ‘Rail Away’ al gezien en verder is er geen bal op de tv.

Maar vandaag belooft het droog te blijven en gaan we een dagje naar Dordrecht. Want dat moet een hele mooie stad zijn met op de koop toe een interessant museum.

We vertrekken rond de klok van negenen , gewapend met twee eierkoeken en een flesje water. We zijn er zo’n drie kwartier later, parkeren onze auto in de parkeergarage Achterom en halen bij de VVV om de hoek het wandelboekje ‘Rondje Dordt‘, een 5 kilometer lange route door de historische binnenstad.

Daarna gaan we lopen en komen we al heel gauw ogen tekort…..want wat is er veel moois te zien in Dordrecht! Zoveel oude huizen, historische plekken, schilderachtige haventjes en mooie pleinen – het is eigenlijk teveel voor 1 dag!! En dan hebben we het Dordrechts Museum met zijn mooie schilderijen nog niet eens gezien, die bewaren we noodgedwongen voor een andere dag.

Hieronder een impressie met foto’s van onze wandeling. We deden zo’n twee uur over de route, inclusief een koffiestop.

Een oud hofje voor dames…..

….waarvan de regentenkamer…..eh….gesloten was 🙂

Een van de oudste huizen van Dordrecht, de ‘Beverenburcht’ uit 1556

Een zonnewijzer op de gevel van een woonhuis, voorzien van wijze raad……

De smalste straat van Dordrecht: de Zakkendragersstraat

‘Ingedeukte’ geveltjes aan de rand van de binnenstad

Een standbeeld van Willem van Oranje voor de middeleeuwse gevel van de woning waar hij logeerde tijdens bezoeken aan Dordrecht

De wolwevershaven met rechts een een oude stoomsleepboot

Hier geen rijwielen plaatsen…… 🙂

Achter de Grote Kerk

Op de grote ‘stille’ heide

We liepen gisteren een wandelroute van ruim 4 kilometer door het Houtdorperveld achter Garderen, een groot heidegebied wat nog een beetje doet denken aan de grote stille heide van heel vroeger.

Maar ‘stil’ is het tegenwoordig bijna nergens meer, ook niet op de Veluwe. Want de weg van Garderen naar Ermelo was niet ver weg en het geluid van het verkeer op die weg draagt ver.

Zelfs in het Speulder- en Sprielderbos in de nabije omgeving, een gebied wat op internet in alle toonaarden bezongen wordt als een soort sprookjesbos met plenty wilde zwijnen en edelherten, hoor je op veel plekken die kenmerkende ‘dreun’ van een autoweg. Om nog maar te zwijgen over de geluiden van kettingzagen, want er wordt momenteel onderhoud gepleegd aan het bos 😦

Maar mooi is het Houtdorperveld wel en uitgestrekt ook. We liepen over een uitgesleten pad en dat liep niet altijd even makkelijk, maar je voelde wel een stukje geschiedenis onder het lopen. Want dit zou best eens een eeuwenoud karrenpad kunnen zijn, zo’n pad waarover de mensen vroeger reisden, toen er nog geen asfalt bestond. En geen auto’s….

Ik miste trouwens wel de spreekwoordelijke schaapskudde en ik miste ook vogels. Want de enige vogel die we onderweg tegenkwamen was een solitaire kraai in een solitaire boom. De rest van het gevogelte zit waarschijnlijk in het warme zuiden of is verhuisd naar loofbossen in de buurt waar in deze tijd van het jaar nog voedsel te halen is.