Mijn vrouw kocht laatst een boek bij een kringloopwinkel. Toen ze het thuis opensloeg dwarrelde er een briefje uit. Een briefje uit 1960 (!), over de Wereld-Missiedag van 23 oktober van dat jaar. Op de voorkant staat een foto van een zwarte man, op de achterkant een gebed. Ik laat voor- en achterkant hieronder volgen. Leest u vooral even dat gebed op de achterkant!
Ja, in 1960 was de rassendiscriminatie in Amerika nog echt een ‘hel’ voor zwarte mensen. Geen wonder dat de schrijver van het gebed vraagt om sluik haar en een witte huid.
Sinds 1960 is er veel veranderd, maar discriminatie blijft altijd aanwezig en niet alleen in Amerika. Want als je tot een minderheid behoort of anders bent – zwart, homo, vrouw, christen, moslim, allochtoon – ervaar je telkens weer het wantrouwen en de afwijzing van die grote dominante meerderheid. Zo zit de mensheid nu eenmaal in elkaar. Tragisch genoeg.
Voor wie bekend is met klassieke muziek zal de melodie van American Tune van Simon and Garfunkel misschien bekend voorkomen. En dat klopt: het is afkomstig uit de Mattheus Passion van Bach – O haupt voll blut und wunden, een koraal over het lijden van Jezus aan het kruis. Nog even en het wordt weer uitgevoerd, met het oog op Goede Vrijdag en Pasen.
Maar Paul Simon gebruikte de melodie van Bach voor een lied over de teloorgang van Amerika. Hij zong het samen met Art Garfunkel tijdens een concert in Central Park in New York, inmiddels al weer heel wat jaartjes geleden. Hieronder de opname van dit concert, met die wonderschone vocalen van Art Garfunkel. Goede muziek is tijdloos.
Het idee dat God het kwaad straft is duizenden jaren oud en voor heel veel gelovigen tot troost geweest en nog steeds tot troost. Of het ook waar is?? Je ziet er niet altijd evenveel van, laat ik zo formuleren. Wat achter de horizon van het leven ligt zien we natuurlijk niet. Misschien is er een hiernamaals waar de schurken hun verdiende loon ontvangen, dat zou best kunnen.
In het liedje God’s gonna cut you down wordt het geloof in een wrekende God verwoord. Ik kende het al in de uitvoering van wijlen Johnny Cash uit 2006, maar nu is er een nieuwe versie van, vertolkt door een kleinzoon van de legendarische zanger. Hij heet Thomas Gabriel en heeft een leven van drank, drugs, rehab, terugval en gevangenisstraf achter zich. En zijn stem klinkt vaak als die van zijn opa 🙂
Misschien iets voor Poetin om eens naar de tekst van dit liedje te luisteren?? 😦
Geen idee wat het allemaal betekent, maar leuk is het wel: Children go where I send thee, een kerstklassieker, een optelliedje over kerst, van 1 tot 10, en het gaat allemaal naar Bethlehem…
Onderstaande versie wordt gezongen door een kinderkoor, maar er bestaan ook ‘volwassen’ versies van o.a. de Fairfield Four, allemaal te vinden op YouTube.
13.000 doden in Gaza, waarvan bijna de helft kinderen….al die verwoeste levens en gebroken harten; onvoorstelbaar eigenlijk, maar het is realiteit.
Ik zag een foto van twee Palestijnse moeders die het lijk van hun kind in hun armen houden, het wiegen, een laatste keer toespreken. Wat een treurnis, even later zal het kind van hun af genomen worden voor altijd. Een gat in de grond, aarde erover en het is weg. Maar de leegte blijft.
En nu komt er een wapenstilstand van 4 dagen…..tussen twee vijanden die allebei schuldig zijn. Hamas vanwege de nietsontziende wijze waarop ze aan het begin van deze oorlog onschuldige burgers vermoord hebben. En Israël vanwege de nietsontziende reactie daarop.
Volgens mij had Amerika veel meer kunnen bereiken dat dit. Maar volgend jaar zijn er verkiezingen in Amerika en Biden heeft de stemmen van Amerikaanse joden hard nodig om herkozen te worden. Dus hij durft Israël niet hard aan te pakken. En is daarmee mede-verantwoordelijk voor de ontstane situatie.
Ik zat vanochtend voor de kerkgang de tijd te doden door op YouTube muziekfilmpjes te bekijken van Tony Joe White, een inmiddels al niet meer onder ons zijnde Amerikaanse blueszanger. Een van zijn bekendste liedjes is Polk Salad Annie.
Ik vroeg me toen af waar de tekst van deze klassieker eigenlijk over gaat en heb geprobeerd dit uit te vogelen. Je hebt er eigenlijk niks aan om dit te weten, het is typisch nutteloze kennis, maar toch, hier komt het:
‘Polk Salad’ is een gerecht gemaakt van een wilde plant die in de zuidelijke staten van de USA op veel plekken te vinden is. Het gaat om de karmozijnbes (Phytolacca), een door en door giftige plant waarvan echter de jonge scheuten in het voorjaar, na 1 of 2 keer koken veilig geconsumeerd kunnen worden. En sommige (arme) mensen in de Deep South eten dat, want het is gratis verkrijgbaar. Daarbij dus wel op de koop toe nemend het risico om toch een klein beetje gif binnen te krijgen bij het eten van deze plant.
Karmozijnbes (Polk Salad)
En de Annie uit de song is een typische Southern Girl die elke dag wat van dat onkruid verzameld om te eten, want ze heeft niks anders. Haar moeder zit in de gevangenis, haar vader is een nietsnut en haar broers jatten vruchten van het landje van een naburige boer.
Tony Joe White kwam overigens zelf uit zo’n milieu in het zuiden van Amerika. Het liedje gaat dan ook in feite over zijn eigen jeugd.
Die karmozijnbes kom je in ons land trouwens ook wel tegen. Ik zie ze af en toe weleens staan in de plantsoenen die ik schoonhoud. Je moet er niet aan denken dat een passerend kind onwetend van de bessen snoept, dus ik haal het zoveel mogelijk weg.
Dit stukje zou natuurlijk niet compleet zijn zonder een video van Polk Salad Annie:
Hieronder een gouwe ouwe voor de lezer van deze blog die zich de Seventies nog herinnert: Against the wind van Bob Seger.
Met een tekst die iets te zeggen heeft en bij mij een stukje herkenning oproept, dit in tegenstelling tot veel liedjes van tegenwoordig die alleen maar leegte oproepen. Tenminste dat is de indruk van deze redelijk oude blogger als ie zijn radio aanzet in de auto.
Maar ja, wellicht zal de jongere generatie dit juist als een teken van ouderdom zien – je wordt oud man, verdwijn alsjeblieft, de wereld behoort nu ons toe! – en dan hebben ze nog niet eens helemaal ongelijk, want mijn leeftijdscategorie (60+) is langzaam maar zeker aan het uitsterven. Kanker, hartfalen of gewoon ouderdom: God en/of de natuur zorgt ervoor dat we plaats maken voor de generatie na ons. En zo hoort het ook, want het zou anders veel te vol worden op deze planeet Aarde.
Bijna 20 jaar na zijn dood kom ik nog steeds mooie liedjes van Johnny Cash tegen die ik niet kende. Zoals The running kind, hieronder. Ik herken mezelf in de tekst en zing het daarom graag mee 🙂
Een klassiek liedje. Van Bob Dylan. Prima gecoverd door de Nitty Gritty Dirt Band, met de dames van Larkin Poe. Hieronder. Vakmanschap is meesterschap. Enjoy.
Vrouwlief had vorig week corona, nu ben ikzelf ziek. Maar de test geeft geen covid aan, dus toch gewoon een griepje??
Hangen op de bank, proberen te lezen, opstaan en de tv aanzetten, niks boeiends, hoofd- en spierpijn, snotterig en slap, enfin….
Over lezen gesproken: het tomeloze, nietsontziende geweld in Zwarte Golf van Kim Ghattas, het boek waar ik momenteel in bezig ben, is al ontstellend genoeg als je fit bent, laat staan nu ik ziek ben.
Het boek handelt over de veranderingen in het Midden-Oosten in de laatste halve eeuw: de conflicten tussen soennieten en sjiieten, de machtspolitiek van het Saoedische koningshuis, de genadeloze vervolging van andersdenkenden in Iran door ayatollah Chomeini en diens medestanders, het fanatisme van vele moslimpredikers in Arabische landen, de afkeer van het Westen en de burgeroorlog in Irak na de val van Saddam Hoessein….
Een ontstellend andere wereld is het, de wereld van de fundamentalistische islam. Een wereld vol haat jegens andersdenkenden…
Haten uit overtuiging kun je het noemen, iets dat zich helaas niet alleen beperkt tot de islamitische wereld. ‘Sterf, hond’ hoorde je de beul zeggen in de video die deze week opdook over de executie van een Oekraïense soldaat. Een Rus haat een Oekraïner omdat de leider van zijn land hem heeft wijsgemaakt dat alle Oekraïners fascisten zijn en de dood verdienen.
Zit hier meer achter misschien – een onzichtbare macht, een kracht die mensen tegen elkaar opzet en uitspeelt, een Satan, een geestelijke entiteit – of komt alles voort uit de menselijke natuur, uit emotie en opspelende hormonen, instinctmatige reflexen en de werking van ons reptielenbrein??
Een heel ander, gelukkig veel positiever boek is Drie zakken dameskleding, twee cakes Kyiv en een sniper van Jaap Scholten. Ik heb het net uit. Het is een wat uit de losse pols geschreven verslag van de oorlog in Oekraïne, gedurende de eerste maanden.
De schrijver, die aangetrouwde familie heeft uit Oekraïne, vangt vluchtelingen op in zijn huis in Hongarije en organiseert de zending van kogelvrije vesten, keflarhelmen en andere hulpgoederen aan Oekraïne.
Hij trok ook een tijdje op met een Amerikaanse vrijwilliger die als sniper hooggeplaatste Russische militairen liquideert. Uit overtuiging wel te verstaan, niet uit haat….om het kwaad te bestrijden uit naam van het goede. Omdat het oorlog is en Rusland de agressor. Omdat het moet, volgens hemzelf.
Paradoxaal is dat: doden uit liefde. Uit liefde voor een land.
Worried Man Blues is een legendarisch Amerikaanse liedje dat door heel verschillende artiesten vertolkt is. Hieronder de nieuwste uitvoering van het nummer door de Noord-Ierse zanger Van Morrison.
Dat ‘worried’ zijn herken ik wel trouwens. Ik ben heel gauw bezorgd en van slag, soms om de kleinste dingen. Een onverwachte ontwikkeling in mijn leven die mijn normale ritme verstoord. Een probleem op het werk. Mijn vrouw die onheus tegen me is. De oorlog in Oekraïne. Piekeren over mijn onsterfelijke ziel en mijn bestemming na de dood. En nog veel meer.
Neemt overigens niet weg dat ik van dit liedje een beetje vrolijk wordt. Want het heeft een opgewekt ritme en je neuriet het gemakkelijk mee. Luister zelf maar…
Zwerfhond 